(Servie) Buljanovac, Oravica, Belojin, (Kosovo) Pristina, Peje, (Montenegro) Rozaje, Bijelo Polje, Djurdevina, Podgorica, Secine, Igalo, (Kroatie) Dubrovnik
13.882km totaal
Onderweg naar de Servische grens, vanuit Skopje, zag ik de gezichten om me heen al veranderen. Van Macedonisch naar Servisch, leek mij.. Maar na een bezoekje aan een supermarktje, waar we een rol koekjes cadeau kregen en gratis koffie bij het koffiehuis aan de overkant, bleek de hele grensstreek bevolkt te zijn door Albanezen.
Inderdaad, die Albanezen, die in zo’n slecht daglicht staan…
Na het passeren van de grens werden we ook bij het restaurantje waar we onze bidons wilden vullen uitgenodigd voor een gratis kop koffie, en nog eentje, door een Albanees. Zonder Albanie zelfs maar in te zijn geweest heb ik dus toch een aardige kennismaking gehad met ‘de Albanees’. Vriendelijk, goedlachs en gastvrij. Wat ik ook later in Kosovo weer zou ervaren, wat voor 85% bevolkt wordt door Albanezen.
De laatste fietsdag, richting Kosovose grens, waren we op zoek naar een kampeerplek. Liefst overdekt, want we hadden alweer een halve dag door de regen gefietst. In de verte zag ik een kerk opdoemen, en toen we dichterbij kwamen zagen we dat daarnaast een overkapping stond…EN een kast van een huis. Na een ‘wees gegroetje’ in het Italiaans en Nederlands, belden we aan om te vragen of we onze tent daar mochten opzetten. De jonge priester die de deur open deed vond dat hele tent-plan volstrekt onnodig en nodigde ons binnen uit. We werden begeleid naar de gastenkamer en de gastenbadkamer en even later stond er een maaltje voor ons klaar, gekookt door de vrouw van de priester. Vrouw? Ja, vrouw.. want bij de Orthodoxe christenen mag de priester trouwen. En zodoende waren we te gast bij twee generaties Orthodoxe priesters met gezin.
Kosovo was even schrikken. Gelukkig is het een klein landje waar we zo doorheen waren want het verkeer was een gekkenhuis. De chauffeurs gaven ons geen duim breed de ruimte en de ene na de andere auto raasde ons op veel te hoge snelheid voorbij.
In Pristina waren we te gast bij een Gorani. ‘De Gorani’ zijn een ethnische minderheid die vooral in Kosovo leven (afkomstig uit Gora regio, waar Kosovo, Albanie en Macedonie bij elkaar komen), maar ook, sinds de oorlog in Kosovo, verspreid over andere Balkan landen en daarbuiten. Van deze gastheer hebben we uitgebreid gehoord over zijn volk, hun taal, karakter en gebruiken. Gastvrijheid en behulpzaamheid staan hoog in het vaandel en zo was een Gorani in de volgende stad, Peje, ook al gealarmeerd over onze komst en konden we daar de volgende dag in de gebakszaak aanschuiven voor een kop koffie met lekkernijen.
Na een dag rust in het door bergen geflankeerde Peje was het dan echt menens. Op 5 april 2015, moest de 1710m hoge pass die de grens vormt tussen Kosovo en Montenegro, beklommen worden. Precies een jaar nadat ik uit de Schiphollaan en Tilburg weg fietste, mocht ik aan deze kluif. Wat een manier om het te vieren!!
Deze hele klim, en afdaling, waren voor mij zo indrukwekkend dat ik er twee korte filmpjes aan gewijd heb. Kijk…en bibber!
Eenmaal bij de grens aangekomen dachten we ook bij de pass te zijn. Niets bleek minder waar.. We hadden nog 10km niemandsland voor de boeg, waarvan 7km klimmen. Het was inmiddels onder 0 en we hadden honger. Desondanks weigerden zowel grenswachten als verzekeringverkopers ons een momentje in hun warme ‘kantoor’ om snel wat te lunchen. Dus zo stonden we, onder het halve meter afdakje, voor hun raam, bibberend en met bevroren vingers wat boterhammen naar binnen te duwen, terwijl achter het raam deze mannen naast hun elektrische kacheltje televisie zaten te kijken.
Na een afdaling waarin Alessandro bijna doodvroor (naar zijn zeggen) besloten we onze tenten ingepakt te laten en een hotelletje en (vooral) warme douche te nemen.
Ook de volgende dag was het bibberen en bikkelen geblazen.
Toen we, toen het begon te schemeren, echter bij een tankstation naar het dichstbijzijnde hotel vroegen, bleek dat 15km verderop te liggen, bergop! Maar de Balkan zou de Balkan niet zijn als niet ook hier weer een reddende engel opdook. Dit keer in de vorm van pompmedewerker. Deze man gebood ons achter zijn auto aan te fietsen richting warm huis waar vrouwlief achter de stoof stond en dochter- en zoonlief een aardig woordje engels spraken. Terwijl hij weer terug aan het werk ging, vertelde de zoon ons dat pa wel vaker ‘gestrande’ reizigers mee naar huis troonde en dat ze graag zulke gasten hadden. Wat weer een geschenk uit de hemel, deze familie die ons een warme maaltijd, douche en bed bood!
De volgende dag klommen we nog wat om daarna dan toch echt uit het wit te dalen. Ineens werd het weer groen om ons heen, terwijl we door de canyon afdaalden richting hoofdstad Podgorica. De twee daarop volgende dagen scheen de zon ineens fier en fietste ik van het ene prachtige schilderij het volgende binnen. Ineens was er weer water, meren, en, uiteindelijk, DE ZEE!
Vanaf het prachtige Kotor was het nog maar een balscheut naar de Kroatische grens. Onderweg daarnaar kwam ik, wonder boven wonder, zomaar een fietser tegen die ik volgens mij toch echt al eens eerder ontmoet had.. Even graven in het geheugen, en ineens wisten we het. LAOS! In Laos waren onze wegen zich al eens gekruisd, toen ik hem daar in een eettentje langs de weg zag zitten en we samen wat hadden zitten babbelen. Ook hij had wat gesmokkeld onderweg naar het westen en nu kruisten, ongelofelijk maar waar, onze wegen elkaar weer. Wat is de wereld, op de fiets, toch klein!
Inmiddels ben ik, nog altijd in het gezelschap van Alessandro, in Durbovnik aanbeland. Voor de komende week staan er verschillende eilanden op de planning.
Inmiddels meer dan een jaar onderweg en nog altijd vind ik het fantastisch. Ik kijk nog uit naar iedere kilometer, iedere trap, die ik in de komende tijd mag doen, onderweg naar Nederland.
Ik ben nog lang niet moe…
Hoi Hera,
wat is het iedere keer toch prachtig als ik jou verhalen lees. Ik bewonder je doorzettingsvermogen en vertrouwen dat er steeds weer reddende engelen komen of anders het vermogen van acceptatie van dat wat er is. Dit moet toch uiteindelijk giga veel met je doen. Ben je al een ander mens/vrouw? Of hoort dat gewoon bij jou?
Hierbij nog de hartelijke groeten van Mia die ik tussendoor aan de telefoon had. En natuurlijk ook van mij, Adrie
Machtig prachtig dat witte bergachtige Montenegro,
maar zolang jij geen sneeuwkettingen op je banden hebt liggen,
zie ik je liever fietsen in de korte “boks”,
dikke kus van je Mama, die uitkijkt naar je thuiskomst
ook al ben je (het) nog niet moe 😉
weer een prachtige beschrijving, waarvoor jij de uit de naad hebt gefietst, en wij lekker achteruitleunend of vooruitleunend slechts hoeven te lezen en te genieten!
Het lijkt wel een film zoals jij je omgeving en de mensen er in beschrijft.Ik geniet er met een vleugje jaloezie van ( of is dat verkeerde woordkeuze ?). Bedoel eigenlijk :”zou wel in jou schoenen willen staan”.Maar geniet jij daar, dan doen wij het hier….. Gr.van José uit Reuver.
Wat weer een leuk en mooi verslag. Jij bent nog lang niet moe en wij nog lang niet uitgekeken op je blog! Veel plezier
Groetjes Eric
Was weer een mooi verhaal, geniet ervan, en blijf zo schrijven.
Zolang je nog niet moe bent, gewoon doorfietsen meid! Anders hebben wij strakjes geen blogs meer te lezen en prachtige filmpjes te kijken. Dat kan je ons niet aandoen, hoor! Je kan ook Nederland/ Tilburg even aan doen voor een bakje koffie/ overnachting/ knuffel met jouw familie, en dan gewoon door, richting België……:-)
Dag Hera,wat mooi om die besneeuwde landschappen te zien,je kunt de stilte haast horen!Het gevaar bij die afdalingen zullen je gevoel dat je bestaat alleen maar versterken.Langzaam kom je toch in wat velen de beschaafde wereld noemen al waren die grenswachten dit even vergeten.Ik zie alleen maar iemand die er geen genoeg van kan krijgen,dit terwijl de boerenkool met worst toch hier in Nederland voor je op tafel staat te wachten.Ik ben benieuwd hoe je staks in bekende streken komt en met welke ogen ,schoongewassen door lange afwezigheid je de beelden zult opnemen.Zullen ze frisser en intenser zijn of juist verbleekt door je trek naar boerenkool met worst.(?) En echt je naderende aantocht is door velen voelbaar net als de komst van Sinterklaas.Zo kom jij dan toch tot verdriet van sommigen die zich aan je reisverehalen laven uiteindelijk thuis tot grote vreugde van iedereen die je een dikke knuffel willen geven.Hera,het was weer heel fijn om je verhalen te lezen,met de hartelijke groeten,Jan
Proficiat met een jaar fietsen én met plezier! Ga maar lekker door, ,ik geniet van je verslagen.Vooral van je frisse kijk op de bevolking en de
hartelijkheid die die zo verrassend aanwezig is.BEDANKT!!!! Liesbeth
Lieve Hera, wat een prachtig verhaal weer en schitterende foto’s. Het blijft voor jou en ons genieten en voor alleen jou soms ook afzien, maar dat blijkt voor jou “bikkeltje” geen echt probleem. En dat alles al weer een jaar lang met mooie belevenissen en ervaringen. Proficiat met dit geweldige resultaat hoor! Geniet lekker nog van de rest van jouw reis en we blijven je met veel plezier volgen op jouw prachtige reis. Groetjes van Willie en Henk
Hoi Hera,
Ik volg jouw blog nu een aantal maanden en wat een inspiratie krijg ik van je! Ik kreeg de tip via Igor en Joyce om je te volgen. (Zij is echt iemand die hetzelfde in het leven staat, zeiden ze). Dus hier in Tilburg krijg ik af en toe een update van je blog en het is telkens weer genieten. Bij het lezen borrelen in mijn lijf weer ideeën op en wil ik zo snel mogelijk ook weer op pad. En dan besluit ik om in 1 dag naar mijn ouders in Friesland (240km) te fietsen (gewoon omdat het kan). Je komt steeds dichter bij huis maar je neemt die fantastische reis mee als levenservaring, iets wat je als persoon elke dag doet groeien. Je bent in mijn ogen dan ook heel groot gegroeid in de tijd dat ik je volg. Ik wil je graag een keer in het echt zien, misschien heb je zin om een keer te gaan fietsen? Een relaxte stoel ergens in het land mag ook. Veel inspiratie en genot toegewenst in de laatste weken. Ciao, Ivar.
Leuk he sneeuw! Gefeliciteerd met je jaar 🙂
Hoi Hera,
Wat jammer dat er een einde komt aan je fietstocht. Dat betekent ook het einde van prachtige verhalen doorspekt met info over het land, emotie en liefde voor de natuur, in het bijzonder bergen heb ik begrepen.
Ik wens je nog hele mooie weken toe en kijk uit naar je verslag hiervan.
Groetjes, Tiny Emans
Ps. Ik was blij verrast door een mail van je moeder. Leuk dat je haar mijn mailadres had gegeven.
juis je blog nog eens bekeken hera, met veel sneeuw en kou,zal nu wel stuk anders zijn. had nog geen reactie geplaatst,wist ik niet meer.
het gaat je nog goed bij alle weersomstandigheden.dus heel goed.
en nog steeds je zelfde maatje, moet je even thuis brengen zeker.
en dan zien wij je deze kant op komen.fiets je de zomer in. veel plezier daarbij,.wij wachten, op je. groeten papa.
Hallo Hera
ik volg sinds kort je verslagen en ben erg onder de indruk van alles wat we met je mogen delen.Wat heb jij een moed om zo de wereld per fiets te verkennen,en wat kun je dat steeds weer zo prachtig omschrijven!Zowel je foto’s,als ook je verslagen nemen me helemaal mee in je avontuur.Dank voor alle mooie kiekjes die je ons hebt toegestuurd.groetjes van Bets(zus van Jose)