Istanbul, Alexandroupoli, Mesti, Kirkovo, Madan, Smilyan, ?, Dospat, Bansko, Logodaz, Kocani, Otovica, Skopje
13.017 km totaal
Waar te beginnen?
Misschien bij Wilson.
De Rohloffnaaf was na 4 keer spoelen en olie verversen weer de oude. Ook de olie in de (hydraulische) remmen moest blijkbaar nodig aangevuld worden. Nieuwe ketting erop, nieuw tandwieltje. Wilson rolt nu weer geruisloos dankzij een kraak in de bankrekening. Hij is het meer dan waard!
Het voelde best goed om weer terug in Istanbul te zijn. En dat gevoel werd alleen maar versterkt toen ik later die dag mijn ‘collega’ Alessandro trof, de Italiaanse fietser (onderweg van Shanghai naar ‘huis’) die ik in juli al kort (5 minuten) in Kazachstan trof, toen we nog beiden een andere richting uit fietsten. Na nog een extra dagje in Istanbul en het vieren van Alessandros verjaardag, pakten de Australische Tas (die voor 10 dagen fietsen uit Almaty was overgekomen), Alessandro en ik de bus naar Alexandroupoli. Alleen al de rit naar het busstation zou ik in boekdelen kunnen beschrijven, zoals vrijwel iedere andere dag met Tas, want dit personage zou zo uit een absurdistisch toneelstuk weggelopen kunnen zijn. Zijn eigenwijsheid en overactiviteit waren voor ons zowel vermakelijk (Alessandro kon er gemakkelijker om lachen dan ik) als uitputtend. Ik denk dat daarmee genoeg gezegd is.
Zij hadden een ambitieus plan uitgestippeld waar ik me maar al te graag bij aansloot. De berichten over het zuiden van Bulgarije waren lichtelijk ‘zorgwekkend’, drie meter hoge sneeuw, onbegaanbare wegen, ingesneeuwde huizen, ‘reddingsacties’, dus we besloten per dag te bekijken of ons plan ook haalbaar was. Toen we de tweede dag via een ruim 1000m hoge pass Bulgarije in fietsten bleken deze verhalen inderdaad niet van de lucht. Links en rechts van ons lag de sneeuw tot bijna twee meter hoog. Maar, de weg was vrij!
WELKOM IN BULGARIJE! De grenspolitie was aangenaam verrast ons te zien.
Het fietsen door Bulgarije was als een sprookje voor mij. Dol en dolgelukkig was ik daar in die witte bergen. De klims waren goed te doen (tot mijn verbazing reed ik vaak ‘op kop’ van ons teampje), de weg vrijwel overal ijsvrij en de natuur en besneeuwde dorpjes betoverend mooi! Totaal onverwacht steeg het fietsen door Bulgarije daarmee tot een van de hoogtepunten van mijn reis. Om de paar kilometer was er een picknickplaats langs de weg. Vaak overdekt, altijd met stromend water en vaak met vuurplaats (met schoorsteentje). Deze plekken vormden voor ons ideale lunch- en kampeerplaatsen. ‘s Nachts ging de temperatuur onder 0 (vraag me niet hoeveel), maar in de donsslaapzak was het goed te doen.
Een speciale ‘omweg’ fietsten we om Smilyan te bezoeken waar een unieke bonensoort verbouwd wordt. Door verse sneeuwval bleven we hier een dag extra steken, waardoor ik mooi mijn wintertenen (AUW!) wat rust kon geven. Gelukkig is die pijn inmiddels over.
Drie fietsdagen later bereikten we Bansko waar we gedag zeiden tegen Tas. Bansko is een wintersportplaats, dus bomvol accomodatie. Het zag er naar uit dat ik hier mijn eerste stapjes op de piste zou gaan zetten, maar helaas was het er het weer niet naar tijdens onze rustdag hier.
De dag daarop fietsten we tot vlak voor de Macedonische grens. Toen het hoog tijd werd om een kampeerplekje te zoeken leek dit eerst een lastige klus. Tot ik vlak buiten het dorp, en net voor de klim van de (grens)pass een dakje naast de weg tussen wat bomen uit zag steken. Het bleek een volledig leeg minihuisje, met berging eronder een kleine boomgaard voor de (ontbrekende) deur. Wat een cadeautje! In het huisje zetten we de tent op en al kokende en etende op ons balkonnetje keken we uit over de klim voor de volgende dag, terwijl het langzaam donker werd. Wat wil een fietser nog meer?
De volgende dag, tijdens de klim naar de pass, zwaaiden we gedag naar Bulgarije en de enorme witte bergen de we achter ons lieten. Na het passeren van de grens bleek dat inderdaad een gedag en niet ‘tot ziens’, want de natuur aan de andere kant van de pass bleek geheel anders. Ineens fietsten we door het geel, bruin, rood van de rotsen, bomen en akkers van Macedonie. Helaas was de weg een stuk drukker bezet en niet meer voorzien van de prachtige picknickplaatsen, maar in ruil daarvoor waren de mensen veel opener, met een grote glimlach en veel interesse in ons als winterse fietsers.
De dag voor we Skopje bereikten zaten we toen het begon te schemeren nog op de ‘snelweg’. Beiden bekaf, niet bevoorraad met water en nog zonder kampeerplek in zicht. Ineens verscheen er een soort ‘werkkamp’ langs de weg. Langzaam druppelden er een paar mannen naar buiten en na enig overleg werden we uitgenodigd om binnen te komen. Ons werd een slaapkamer getoond met twee bedden er in en de verwarming op 10. Er werd koffie gezet en we konden zelf koken in het keukentje en al onze door en door natte kleren, schoenen en overschoenen drogen op de gloeiende verwarming.
Skopje op zichzelf was weinig bijzonder. Al zagen we gelukkig toch nog een stukje ‘old town’ toen we het uit fietsten richting Servie. De landen zijn zo klein dat je ze met twee keer trappen en voor je het weet weer door bent. Ondanks dat zie ik in ieder land weer ‘nieuwe gezichten’, nieuwe gelaatstrekken, nieuwe natuur en proef ik weer een nieuwe sfeer in de dorpen en steden. Ook Servie is alweer achter de rug en morgen laten we Kosovo achter ons. Maar de verhalen over deze landen volgen toch pas in de volgende blog.
Al met al ben ik dolblij dat ik voor deze ‘route naar huis’ heb gekozen en nu eens echt de Balkan, land voor land, te zien krijg. Ik hoop dat het ook voor jullie een leuke kennismaking in beeld en woord is met deze prachtige en vriendelijke landen.
Ik ga er vandoor. Er wacht nieuwe sneeuw op me, ik zie hem al liggen, vanuit Peje (hier in Kosovo), op de bergen van Montenegro.
“Hij is het meer dan waard”,dat begint al aardig op animalisme te lijken Hera.Ik denk dat er weinig mensen zijn die er aan twijfelen of jij daar wel echt fietst.Ik durf te zeggen dat er geen zijn maar ik mag natuurlijk niet voor anderen spreken, dat is niet netjes.Blijgemoed door sneeuw en over bergen rijdend over verlaten wegen en schapekeutels.Die wintertenen zullen wel in je herinnering blijven hangen zoals het stof bijten in Kazakstan.Het is mooi om te lezen hoe ook dit laatste traject weer vol prettige ervaringen is,waar moet jij nu nog je hand voor omdraaien! Sneeuwballen gooien misschien,ijspret waarin je de vreugde om het louter bestaan kunt uitzingen.Veel mooie momenten toegewenst,groetjes,Jan
Hallo Hera,
Yes! Weer een reisverhaal van die Hera van Wylick die ik alleen maar ken omdat ‘ein Ruivers maedje’ mij het vorig jaar attent maakte op de voorgenomen fietstocht waar je op dat moment al aan begonnen was. Ik was heel benieuwd naar een meisje wat zoveel lef had een dergelijke reis te maken en dat in haar eentje en ook nog per fiets. Bovendien kende mijn man je moeder en heb ik een dochter van jouw leeftijd die ook zo reislustig en ondernemend is.
Dus meldde ik mij aan om je reismail te ontvangen.
Het is telkens weer een verrassing te lezen wat je hebt meegemaakt. En die foto’s…geweldig!!! Ook nu weer zo boeiend geschreven. Ik heb er weer van genoten. Dankjewel en tot ziens op je mail.
Groetjes, Tiny Emans
Hoi Hera, alleen al het lezen van je verhaal is “mee”-genieten.groetjes reuverse Jose.
Lieve Hera, dappere duif, morgen ben je n heel jaar onderweg,
en nog steeds ZIN erin ! PROFICIAT !
Wat een leuke ervaring van dat witte Bulgarije,
dik besneeuwd , en wel precies binnen de landsgrenzen,
hoe doen ze dat ! ? 🙂
Veel liefs van je Mama en je Oma
Ach ja, Bulgarije en vooral Macedonie, niks mis mee toch? Skopje, inderdaad, wat minder (behalve het oude stadsdeel). Maar verder het zuiden in is Macedonie een prachtig land! Vooral de streek rond Ohrid, en Krusevo. Jammer dat je alweer verder op de terugweg bent, want hier ken ik “redelijk” de weg, en ook de mooie plekjes. Nog veel plezier op jouw Balkanreis 🙂
Hallo Hera! Vandaag is het exact een jaar geleden dat we uit Nederland vertrokken! Een dagje samen gefietst in Duitsland, daarna heel andere route, andere verhalen, andere mensen. Maar allebei genoten. Heel veel plezier nog op je tocht terug naar Nederland. Ik vlieg 13 april terug vanuit Bangkok.
Groetjes, Bert
bert.kroft.nl
Wederom een mooi reisverslag. Geniet er van dan doen wij lezers dat ook!
Ha Hera,
Is het echt al een jaar geleden dat we je hebben uitgezwaaid? Aan de ene kant lijkt het nog niet zo heel lang geleden. Maar als ik naga waar je sinds die dag allemaal geweest bent en wat je allemaal hebt meegemaakt, is het juist weer erg veel.
Bedankt voor al je uitgebreide verslagen, de foto’s en de updates in de afgelopen 12 maanden!
Groetjes, Richard
DAG HERA ,WAT .N BOEIEND EN MEESLEPEND VERHAAL
DE WERKELIJKHEID VAN .N SPROOKJE, MET DE BETOVERENDE
ONTVANGST ,DOOR WERKLIEDEN MET ,N WARM HART,WARM ETEN EN WARM BED EN ZOALS IK AL EERDER SCHREEF OP HET JUISTE MOMENT ALSOF JE INNERLIJKE GIDS DIE MENSEN
AL HAD INGELICHT DAT JE ER AAN KWAM.
JE WEG VAN DE VRIJHEID IS GEPLAFEIT MET POSITIEVE VERASSINGEN .INZICHTEN ,INNERLIJKE GROEI EN HET OPSLAAN VAN AL DIE INDRUKKEN EN BELEVINGEN IN JE LANGE-TERMIJNGEHEUGEN.WAARDOOR JE ,JE, STABILTEIT,JE LEVENSKRACHT EN DOORZETTINGSVERMOGEN EN NIET TE VERGETEN ,OM IN ALLE VRIJHEID,ALS JE WEER TERUG BENT
IN NEDERLAND KEUZES KUNT MAKEN, DIE DE BELEVINGEN
DIE JE HET AFGELOPEN JAAR HEBT ERVAREN MET HEEL JE
WEZEN ZOVEEL MOGELIJK TE EVENAREN,HET LIJKT MIJ IN DEZE .N GOED IDEE OM ,N BOEK TE SCHRIJVEN,ENERZIJDS
OM DE OVERGANG VAN AL DIE BELEVINGEN MET AL DIE VERSCHILLENDE KULTUREN,GEWOONTE,S VAN MENSEN
EN DAAR TEGENOVER DE ENORME VERANDERINGEN VAN DE
LAATSTE JAREN TOT OP DE DAG VAN VANDAAG IN NEDERLAND
IN KAART BRENGEN, AL IS HET MAAR OM TE BEGINNEN OM ,N GLOBALE VERGLEIKING TE MAKEN,EN ZO DE MEDIA TE PRIKKELEN, MISSCHIEN IS HET TOCH BETER OM EERST ,N
BOEK OF BOEKJE TE SCHRIJVEN,ZODAT JE JE BELEVINGEN
VAN HET LAATSE JAAR IN JE HART MEE DRAAGT,HIERBIJ WIL IK
JE OOK ZEGGEN DAT IK JE VAAK STRALEND ,MET HEEL JE WEZEN ZIE WAT MENSEN RAAKT EN GRAAG IN JE MIDDEN WILLEN HEBBEN EN VOOR JE WILLEN ZORGEN ,ZOALS, DE MANNEN VAN HET WERKKAMP,JE VERWARMT HUN HARTEN EN ZE ONTVANGEN JE ALS ,N KONINGIN,MET ALLE RESPEKT.
HERA HARTELIJK DANK VOOR JE VERHAAL; EN DE PRACHTIGE
FOTO,S VAN JOU EN JULLIE MET AL DIE BERGEN.,
MET HUN BETOVERENDE STILTE EN HUN SCHEPPENDE KLEUREN.
GROETJES
HARRIE V.D. AKKER
Mooi verhaal weer Hera! Je weet ons elke keer weer mee te nemen in de sfeer waar je in zit!
Geweldig hoor,deze belevenissen én de foto’s erbij! Dankjewel,Liesbeth uit Tilburg
dag hera,weer een mooie blog, goed dat je fiets weer op orde is,vooral de remmen, verders niet veel spannends gloof ik.voor jou misschien anders. en oppassen voor wintertenen,je begint nu aardig op te schieten.richting huis,er word op je gewacht. groetjes papa.
Heraatje!!!
Zo eindelijk weer s 2 verhalen gelezen van je blog in de pauze op t werk!! Prachtige foto’s in de sneeuw daar!
Verbaast me dat je Rolof kapot is gegaan.. Heb altijd gedacht dat ie makkelijk de 20 duizend kan zonder olie verversen maar niet dus.. Balen!
X en een dikke knuffel uit Ethiopie!