Deze blog gaat niet over fietsen. Nou ja, niet echt tenminste.
Deze blog gaat over het leven, en over de dood, over alle mensen en een beetje over mij en over Fokke.
Hier en daar heb ik al een hint gegeven over waar ik mee bezig was, maar nu ligt het dan vast en kan ik er hardop over schrijven.
Ik neem jullie mee terug naar 18 mei 2014.
Ik was in Kiev, 1,5 maand na mijn vertrek, toen ik het bericht kreeg dat mijn beste maatje, Fokke, zelfmoord had gepleegd.
Vijf dagen later zat ik op de voorste bank van een afgeladen vol uitvaartcentrum in Roosendaal om afscheid te nemen van een jongen die ik, en velen met mij, liefhad maar die geen andere uitweg uit zijn lijden meer had gezien dan de dood.
Fokke was ziek. Hij leed onder depressie (een bipolaire stoornis) en psychosen. Zowel met zijn familie als met mij sprak hij open over zijn lijden, over zijn strijd om te leven en tégen zijn neiging om er ‘een einde aan te maken’.
Zijn doodswens was te begrijpen, accepteren bleef lastig.
Fokke wilde euthanasie, maar de kans dat hij, als 24jarige, dat zou krijgen was bijkans te verwaarlozen.
De dienstdoende psycholoog van de kliniek waar hij verbleef beantwoorde Fokke’s uitgesproken wens om te sterven met: ‘je klinkt als een 80 jarige man die zijn vrouw is verloren en geen zin meer heeft’.
Dit is één van de twee persoonlijke ervaringen die ik heb met zelfmoord.
Ik schreef een blog over het verlies van Fokke terwijl ik op reis was.
Door mijn eigen ervaringen en mijn interesse in psychologie, ben ik mij verder gaan verdiepen in het thema.
Het feit dat er in Nederland gemiddeld 5 mensen per dag zelfmoord plegen, lijkt algemeen bekend en ‘geaccepteerd’. Misschien dat de optelsom daarvan, 1835 zelfmoorden in 2014, wat meer ontnuchterd. En dit zijn de geslaagde pogingen.
Jaarlijks denken 410.000 mensen in Nederland aan zelfmoord en doen 94.000 mensen ook daadwerkelijk een poging om zichzelf te doden.
Dit zijn de cijfers.
Dit zijn niet allemaal jongens zoals Fokke, die ziek zijn en (misschien zelfs) uitzichtloos ondraaglijk lijden, maar vooral veel mensen die lijden onder problemen die wel op te lossen zijn, al lijkt het op dat moment van niet.
Allemaal zijn ze zo wanhopig, verdrietig, ongelukkig, bang of verward geweest dat de dood nog de enige uitweg lijkt.
En voor allemaal geldt, dat ze het recht hebben om gehoord en geholpen te worden.
Zelfmoord is een onderwerp dat beladen is, door schaamte, angst en pijn, waardoor spreken erover vaak uit de weg wordt gegaan.
Terwijl de allereerste stap naar voorkoming, verbetering en herstel is: erover praten!
Als ik over de wereld fiets ‘klop’ ik. Zo verwoord ik het vaak, zo voelt het. Dan is het alsof alle puzzelstukjes in elkaar klikken en valt de vraag die mij in Nederland geregeld plaagt weg. ‘Wat is de zin?’
Ik heb een manier gevonden die mij tot in iedere vezel van mijn lijf laat voelen dat ik blij ben dat ik leef. Een extreme manier misschien, maar het is mijn manier.
Het liefst zou ik het elixer van mijn fietsreisgeluk in flacons gieten en uitdelen aan eenieder die het nodig heeft.
Helaas gaat dit niet..
Voor ik ga schrijven wat ik wel ga doen, wil ik jullie eerst wat vertellen over ‘113online‘.
113online is een organisatie die middels een telefonische hulplijn en een chat een luisterend oor biedt aan mensen met zelfmoordgedachten. Daarnaast geven ze trainingen en bieden ze therapie (telefonisch, chat of email). Ook doen ze onderzoek en hebben ze een ‘suicide survival guide’ uitgebracht getiteld: Hoop doet leven.
Lees hier meer over hun missie en visie.
Wat ik ga dóén
Ik heb met 113online de handen in elkaar geslagen en een plan bedacht hoe ik zou kunnen bijdragen aan de strijd die zij in Nederland leveren, maar die natuurlijk wereldwijd gestreden wordt: suïcide preventie.
Tijdens mijn tocht door IJsland, Alaska, Canada en de Verenigde Staten, ga ik gelijksoortige organisaties bezoeken om te kijken hoe zij werken.
Wat doen zij om zelfdoding tegen te gaan? Wat werkt, wat niet?
Daarnaast wil ik spreken met ‘de gewone bevolking‘. Hoe kijken zij tegen zelfdoding aan? Wat weten ze er van? Hoe gaan ze om met iemand met gedachten aan zelfmoord? Word er überhaubt over gepraat?
En dan de laatste groep, ‘de overlevers‘. Leven na een zelfmoordpoging, hoe is dat? Zijn ze blij er nog te zijn? Zo ja, wat is er veranderd? En vooral, waardoor? Wat had hen kunnen helpen nog vóór ze een zelfmoordpoging deden?
Op al deze vragen hoop ik antwoorden te vinden, om ze vervolgens in een blog of vlog (video) met jullie en 113online te delen. Met als doel het begrip en de bespreekbaarheid rondom zelfmoord(gedachten) te vergroten en het taboe en leed te verkleinen.
Hier wil ik in ieder geval de eerste 6 maanden vanaf vertrek een missie van maken binnen mijn reis.
Ik nodig je uit deze ontdekkingstocht te volgen, te delen en je te laten inspireren.
Liefde, leven en laten leven.
Hera
Mooi Hera ! ?
http://Www.maastricht-Teheran.nl
Mooi initiatief Hera, ik ga het zeker volgen!
Tragisch mooie foto Hera, van je afscheid van Fokke,
hier schieten woorden te kort,
het beeld spreekt voor zich.
Speciale lieve groet aan Nettie, we denken aan je.
(Mama)Mia
Wat een missie… Jij leeft en inspireert.
Dankjewel lieve Hera, is het eerst wat bij mij opkomt!xx
Mooi!x
Ja heel mooi initiatief. Gelukkig heb ik in mijn leven nooit van dichtbij dit hoeven meemaken. Herinner mij echter nog heel goed ( het is misschien al 40 jaar geleden) dat ik een mevrouw van 92 jaar heb ontmoet in De Duijnsberg in Tilburg ( serviceflat). Die vertelde mij dat zij op 18 jarige leeftijd heel diep in de put zat. Op een avond heeft ze alle moed verzameld en naar en viaduct gewandeld. Bovengekomen passeerde net een jonge politieagent op de fiets. Die stopte en zei ” wat jij nu van plan bent is niet goed” Om een lang verhaal kort te maken de slotzin van die mevrouw “wat ben ik blij dat toen die agent langs kwam, ik heb daarna een prachtig leven gehad “
Wauw, Hera. Mooi maar ook heftig. Wat zou het fantastisch zijn als deze missie de antwoorden oplevert voor zo veel mensen die er naar op zoek zijn. Heel veel succes. En: zorg dat je zelf ook heel erg gaat genieten van je reis.
Wow Hera, dankjewel voor je initiatief! Ik zie je nog zo zitten, in mei 2014 daar. Fokke heeft mij altijd geïnspireerd met zijn eerlijke, harde, soms zwarte blogs en verhalen. Ik mis ze! Hoewel het contact op afstand was, is de (familie)relatie en ook de verbinding met het onderwerp zelfdoding direct en concreet. Vind het mooi dat jouw missie stem en vervolg geeft. Heel veel inspiratie, inzichten, mooie gesprekken en fietsgeluk. Pas goed op jezelf en ik volg en deel je!
Wat ben je toch een toppertje Hera!
Wat een mooie blogpost Hera. En wat mooi dat je je de eerste maanden van je reis voor dit doel gaat inzetten. Ik ga je reis weer volgen hier.
Goed bezig Hera! Mooi dat je een doel hebt gevonden dat dicht bij je staat.
Beste Hera, op de Facebookpagina van 113online las ik over je initiatief. Wat bijzonder wat je gaat doen! Ik ben ook nog eens compleet verliefd op de landen die je gaat bezoeken 🙂 Dat vooral ook gecombineerd met wat je gaat doen: wauw. Ik wens je een hele mooie en inspirerende reis toe. Het zal geregeld ook hele zwaar zijn vermoed ik, zowel fysiek als mentaal. Weet dat er vanuit NL (en straks ongetwijfeld ook vanuit andere landen) met je meegeleefd wordt. Ik kijk ontzettend uit naar je verslagen!
mooi om dit te doen. Fietsen mensen helpen die het moeilijk hebben. Je bent een inspiratiebron voor mij. Fietsen de wereld over met een missie. Mooier wordt het leven niet. Succes en sterkte.
Prachtig initiatief, Hera! Zelf ben ik toevallig met een collega bezig met het samenstellen van een boekje over suïcidepreventie, dus ik weet hoe belangrijk is dat er openlijk over dit thema gesproken kan worden (onder meer met mensen van 113Online). Dat helpt vaak om de druk van de ketel te halen en de knop om te zetten.