Voorbereidingen?

Met minder dan 4 maanden te gaan voor vertrek, word mij bijna dagelijks gevraagd ‘Hoe gaat het met de voorbereidingen?’.

Ik weet nooit goed wat daarop te antwoorden. Want wat kan ik nu eigenlijk echt doen aan ‘voorbereiding’?
Ik heb mijn tickets, ik heb een groot deel van mijn materiaal en wat ik verder nog nodig heb zal ik op een gegeven moment moeten aanschaffen. Maar om dat nou voorbereiding te noemen..
De route dan? Ik heb geen tijdslimiet, dus ik kan ter plekke iedere richting kiezen die ik wil en me laten leiden door het advies en tips van de bevolking en andere reizigers. Behalve dan voor IJsland, waar ik aan de tijdspanne van precies één maand gebonden ben. Maar gezien de weersomstandigheden daar enorm kunnen variëren en mee- of tegenwind het verschil kan maken tussen 40km zwoegen of 80km vliegen, laat ik ook het willen plannen van een vaste route of rijrichting daarvoor los. Ik weet vooral dat ik veel het binnenland in wil en dat ik moet zorgen dat ik daarvoor óf in Reykjavik een flink rantsoen insla óf dat al in Nederland doe. Welke van de twee het wordt zal afhangen van het gewicht van mijn bagage voor de vlucht.

Psychisch is de voorbereiding misschien wel al een tijd in gang. Met name ook doordat er zoveel naar mijn vertrek gevraagd wordt en ik dus telkens mijn plannen en drijfveren mag verwoorden. Het feit dat er geen ‘precies plan’ is gaat er bij menigeen maar moeilijk in.

‘Maar, hoe lang ga je dan ongeveer?’

‘Dat weet ik niet. Ik vertrek gewoon. Ik heb geen plan om terug te komen.’
‘Maar, denk je dan aan een jaar of twee, of misschien meer?’
‘Je luistert niet. Ik heb geen plan om terug te komen, ik heb ook geen plan om níét terug te komen. Ik vertrek. Ik ga net zo lang fietsen tot er iets is dat ik liever wil doen dan fietsen. En dan ga ik dát doen.’
‘Hahaha. Nou ja, als je geld op is zul je natuurlijk wel moeten terugkomen.’
‘Hoezo?’
‘…………’

Dit gesprekje heb ik in de afgelopen maanden al menigmaal gevoerd.
Ik klink hierin misschien ‘luchtig’, maar natuurlijk gaat het mij ook niet in de koude kleren zitten.
Dit vertrek is een mijlpaal voor mij. Een einde en een begin. Een afscheid en een thuiskomst tegelijkertijd. 29 mei 2016 stap ik eindelijk weer op die fiets die ik op 23 mei 2015 nog helemaal niet zo nodig in de schuur wilde zetten.
Dat wil niet zeggen dat ik nooit meer in Nederland kom, maar het zou wel kunnen betekenen dat mijn bezoeken aam Nederland mijn uitstapjes worden uit het reizen, zoals mijn fietstochten dat tot nu toe waren uit mijn leven in Nederland.
Ik kijk er naar uit, maar ik geniet ook heel erg van mijn tijd hier in Nederland. Ik heb geduld. Ook hier is veel moois te beleven.

Zo heb ik, zoals sommigen van jullie wel weten, afgelopen december als kandidaat meegedaan aan een survival programma voor televisie. Hier had ik me, net voor mijn terugkomst vorig jaar in Nederland, in een zucht naar avontuur voor opgegeven.
In eerste instantie was ik niet uitgekozen om mee te doen. In tweede instantie werd ik op de valreep reserve gezet voor de laatste twee opnameweken. In derde instantie werd ik op dag twee van de laatste opnameweek uit bed gebeld met de vraag of ik alsnog mee wilde doen. Er was ter plekke iemand uitgevallen. Ik had drie kwartier om me te douchen, mijn spullen te pakken en in de taxi naar Schiphol te stappen.
Natuurlijk zei ik ‘JA!’.
Meer mag ik hier helaas nog niet over uit de doeken doen. Maar ik beloof jullie op de hoogte te brengen van het moment waarop het programma uitgezonden zal worden.

Op weg naar het avontuur
Op weg naar het avontuur

Verder ben ik druk bezig met het geven van lezingen. In de agenda vind je een overzicht van de geplande lezingen.
Daarnaast heb ik de media pagina aangemaakt waarop de door mij en anderen geschreven artikelen over mijn reizen te lezen zijn.
Ik ben druk bezig met het maken van een nieuwe, tweetalige, website.
Ook ben ik uitgebreid geïnterviewd en gefotografeerd voor een 4 pagina’s tellend artikel in het voorjaarsnummer van ‘de Wereldfietser’. Het komt pas uit op 8 april, maar ik kan jullie vast verklappen dat het zeker geen doorsnee of oppervlakkig interview was.

Interview voor 'de Wereldfietser' met Robert van Weperen.
Interview voor ‘de Wereldfietser’ met Robert van Weperen.

 

Met foto's van Erik van den Boom
Met foto’s van Erik van den Boom

 

Zo druppelen er de laatste tijd verschillende verzoekjes binnen. Een interview voor een tijdschrift hier, een live radio-interview daar. Het ene moment vind ik het prachtig, het andere moment ben ik ze liever kwijt dan rijk.
Het is leuk dat er zoveel bewondering en interesse is voor hoe ik reis en leef. Aan de andere kant reis en leef ik niet voor niets zoals ik dat doe. Ik houd van eenvoud, rust, direct contact en leven vanuit de kern. Zonder veel slingers en opsmuk.
Dit is mijn leven. Dit is niet mijn werk.
Tegelijkertijd is het mijn streven om het geld dat ik nodig heb te verdienen met dingen die ik graag doe. Zodanig dat ik het geen ‘werken’ meer zou kunnen noemen.
Natuurlijk ben ik er zelf mee begonnen om van mijn reizen verslag te doen op mijn blog, daarna lezingen te geven en artikelen te schrijven. En toch, voelt het soms ineens alsof het een beetje met me aan de haal gaat, alsof mijn leven, mijn reizen, tot ‘product’ wordt. Iets waar een prijskaartje aan hangt en te koop is.
Ik zou kunnen proberen de huidige tendens na mijn vertrek voort te zetten om zo ook onderweg wat geld in het laatje te brengen.
Ik kan het ook bij vertrek weer volledig loslaten en dat, op den duur toch nodige, zakcentje verdienen met het dorsen van graan op een boerderij in Ohio (of waar dan ook).
Voor nu blijf ik rustig op deze twee gedachten hinken, geniet ik van de leuke dingen die er op mijn pad komen, en wacht ik rustig af welke kant mijn gevoel hierover op gaat..

Zo zijn jullie weer een klein beetje op de hoogte van het reilen en zeilen en de voortgang van mijn ‘voorbereidingen’.
Ik schrijf het liefst alleen als er écht iets nieuws te vertellen is.
Dus het kan zomaar zijn dat de volgende blog weer even op zich laat wachten.
Maar wie weet ook niet…

Scroll naar boven