Laaa laa lala laa… laaaat los in Laos!

Oudomxai, Pak Mong, Thongloum, Luang Prabang, Kiew Kachim, Kasi, Vang Vieng, Vientiane (Laos), Udon Thani (Thailand)
9417km totaal

Acht fietsdagen achter de rug en ik ben Laos alweer door. En toch heb ik er 3 weken doorgebracht! Oftewel, uitzondelijk veel tijd NAAST de fiets, wat eigenlijk ook niet direct een ramp bleek te zijn.
Even lekker meegaan in de relaxte sfeer die Laos ademt.. dat ging me best goed af.

In Luang Namtha ontmoette ik, na twee rustdagen, een Amerikaanse fietser (New Yorker) Dan. Ook hij kwam vanuit China net Laos binnen en zou de volgende dag met twee Poolse fietsers richting Luang Prabang vertrekken. Ik sloot me bij hen aan. Een kleurrijk gezelschap van heel verschillende fietsers, zowel qua achtergronden, persoonlijkheden als fiets- en reisstijlen. In Pamir had ik al ervaren hoe verrijkend dat kon zijn en hoe leuk het is om te ervaren hoe anderen fietsen, dus ik was benieuwd wat deze combinatie zou opleveren.
We gingen als een speer van start (een speer die pas 4 dagen later in Luang Prabang zou landen) en maakten 107km. Net voor het donker werd (de zon is hier om 18:00 onder) hadden we ons tenten opgezet op het enige stukje vlak terrein dat we konden vinden, een kiezelveldje tussen weg en water.

De volgende ochtend ging het tempo er direct weer flink in. Bam bam bam bam!
De omgeving was prachtig, maar in dit tempo, over verschrikkelijk slechte en stijle weg, was er geen tijd om lekker rond te kijken, laat staan te stoppen voor een foto.
Aan het fietsen zelf beleefde ik daardoor weinig plezier, het voelde alsof ik meefietste op HUN fietstocht. Toch bleef ik nog even aangehaakt, want eenmaal van de fiets, was het pauzeren en kamperen gezellig.

Je’verstoppen’ met de tent kun je in laos wel vergeten. Het enige wat vlak is (en waar geen hutten staan) is de weg en soms een klein stukje rivieroever. Zodoende kampeerden we vol in het zicht, wat ons het nodige gezelschap aan de tent en het kampvuur opleverde. Bij het wassen in de rivier had ik het nodige publiek en gezien de preutsheid van de Laotianen waren het wasbeurten met de fietskleren nog aan.

Toen we de volgende dag rondom een dorpje naar een kampeerplek zochten werden we ‘doorverwezen’. Toen we het aangewezen pad in fietsten zag ik al wat de man bedoeld had, de tempel! De in het oranje gehulde monnik reageerde direct uitnodigend op mijn vraag of we daar de nacht konden doorbrengen en leidde ons naar een gebouwtje dat dienst leek te doen als gebeds- en eetruimte, waar we onze matjes en slaapzakken konden uitrollen. ’s Avonds na het koken wisselden wat eten uit met de monnik, die zichtbaar genoot van de donuts die we nog bij ons hadden.

De volgende middag fietsten we gevieren Luang Prabang binnen.
Luang Prabang staat bekend als het culturele centrum van Laos. Vanwege zijn vele tempels is het uitgeroepen tot UNESCO-werelderfgoed-plaats. Maar wat ik bij aankomst aantrof was iets totaal anders dan ik had verwacht. Ik viel ten slachtoffer aan een ware ’tourist-shock’. Toen ik de ’toeristische wijk’ binnen fietste zag ik in een straat meer westerlingen dan ik sinds het verlaten van Rusland IN TOTAAL heb gezien! Het grootste deel van de jonge meute zag er uit alsof ze direct van een strandvakantie in Thailand kwamen en de ouderen leken veelal welgesteld en daar om wat cultuur te snuiven onder het genot van een wijntje in een ge-airconditioned westers ogend restaurant. *SHOCK*..

Ik merk, tot mijn genoegen, dat ik weinig oordeel (meer) heb over hoe anderen hun reis of vakantie invullen. Alles is goed, zolang diegene het naar zijn zin heeft en er een ander geen overlast mee bezorgd (wat helaas soms toch ook gebeurt. Denk aan drinkende luidruchtige groepen jongeren of toeristen die denken dat ze iedere Laotiaan die in de toerisme branche werkt als hun mindere kunnen behandelen.). Maar dat wil niet zeggen dat ik me niet wat misplaatst voel in zulke toeristen-menigten. De reizigers hier zijn zo mooi en schoon en gladgeschoren.. en dan kom ik binnen gefietst, na vier dagen ploeteren in zweet en stof en badderen in rivieren waar ook de scooters in worden gewassen en waar wie weet wat allemaal in wordt gedumpt.

Gelukkig vonden we uiteindelijk een fijn guesthouse net wat buiten het toeristisch centrum. Na 4 dagen fietsten de anderen verder en haakte ik af en bleef nog wat langer. Ik had zin om weer alleen te fietsen, in mijn eigen ritme en met ruimte voor alles waar ik maar zin in heb.

Dat was een goed besluit, want de omgeving tijdens fietsdagen van Prabang naar Vang Vieng was indrukwekkend, en ik had nu alle tijd om daar van te genieten.

In Kasi werd ik aangesproken door een jongeman die vertelde dat hij leraar Engels was. Hij gaf een klas les bij hem thuis en vroeg of ik zin had om die avond langs te komen zodat ze met een westerling konden oefenen. Ik vroeg nog twee andere toeristen die ik ontmoette en uiteindelijk kwam de klas bij ons langs in een restaurantje en oefenden we een uurtje hun Engelse skills (wat nog weinig voorstelde helaas en dus een flinke dobber voor ons was).

Wat Vang Vieng betreft wist ik inmiddels een beetje wat ik kon verwachten en was ik minder geshockeerd door de vloedgolf toeristen die me overspoelde bij het binnenfietsen er van. Een verrassing was wel dat in IEDER (toeristen) restaurantje op TV’s de serie FRIENDS wordt afgespeeld. Iets waar ik me lekker aan het overgegeven en beide avonden onderuitgezakt en onder het genot van een fruitshake heb liggen kijken.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=BdeR4UB6qkc]

De dag dat ik weg fietst uit Vang Vieng vond ik het ZO heerlijk weer op de fiets te zitten EN de bergen uit te rijden dat ik de 159km naar de hoofdstad Vientiane in een dag heb gereden. Mijn persoonlijke record voor een dagtocht!!
De laatste 20 kilometer moest ik wel echt doorbijten en de laatste 4km kon ik goddank aanhangen bij een aardige tuktuk-chauffeur die er wel lol in had een vermoeide fietser de stad binnen te loodsen. Zo jammer dat daar geen foto’s van zijn.. Het beeld van zo’n kleurige tuktuk met daarachter hangend een lachende vermoeide fietser toverde bij vrijwel iedere voorbijganger een grote glimlach op het gezicht.
En zo was ik net voor zonsondergang in de hoofdstad en ingecheckt bij een fijn hostel.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=rqYRw21xcD4]

In de vier dagen die ik in Vientiane heb doorgebracht heb ik mijn visum voor Indonesie aangevraagd, in de hitte door de stad gewandeld om hem te bekijken, van de zonsondergangen genoten aan de Mekong en de dans/aerobics groepen bewonderd die ’s avonds hun training doen op de boulevard. Jong en oud, man en vrouw, fit en houterig, iedereen doet ongegeneerd en fanatiek mee. HEERLIJK om te zien!

Ook bezocht ik het COPE visitor centre.
Wat ik niet wist van Laos is hoe zwaar het heeft geleden onder de Vietnam-oorlog. Ze zijn daar nooit actief in gemoeid geweest, maar doordat zij op de route lagen van de Amerikaanse vliegtuigen, werden boven Laos willekeurig de bommen gedropt waarvoor ze in Vietnam niet de juiste bestemming hadden gevonden. Landen met de bommen was te gevaarlijk. Ook werden er bommem gedropt in het zuiden voor het afsnijden van de Ho Chi Minh route. De VS dropte tijdens die oorlog meer bommen op Laos dan op alle landen samen in de WOII. Wat Laos de verdrietige eer geeft het meest gebombardeerde land ter wereld te zijn.
Zo’n 30% van de bommen ging niet af en daarvan ligt een groot deel nu nog, in diezelfde levensgevaarlijke staat, verspreid door Laos. Dit levert nog altijd slachtoffers op, en COPE zet zich in om voor deze slachtoffers gratis of betaalbare zorg, rehabilitatie en zo nodig protheses te verzorgen.
Het bezoek aan dit centrum van indrukwekkend, en zelfs schokkend.

Om een idee te geven van de cijfers en de impact van deze bombardementen heb ik twee foto’s gemaakt van overzichten in het centrum.

Vientiane is een fijne stad, rustig en vriendelijk. En ook hier moest ik weer eens met pijn in mijn hart een andere reiziger achterlaten met wie ik het ontzettend goed kon vinden. Dat blijft toch iedere keer moeilijk..
Gelukkig kwam daar na 25km de euforie bij dat ik via de ‘friendshipbridge’ Thailand in fietste!
‘Ben ik ECHT naar Thailand gefietst?’ vroeg ik mezelf even af… ‘Ja, ik ben echt naar Thailand gefietst.’

De komende 600km ga ik daar nog even met volle teugen van genieten, om over twee weken precies het vliegtuig te pakken naar Bali en daar mijn mama op te wachten!

Een warme groet van een blije fietser, die zich gezegend voelt een reis als deze te kunnen maken!
Ik voel me, op mijn fietsje, de koning te rijk.

Hera