Terug in het zadel.. de sneeuw in!

9 dagen, heeft het geduurd voor ik me goed genoeg voelde om weer op de fiets te stappen.
9 dagen waarin ik me steeds een klein stukje beter voelde, maar waarin tegen het einde van de dag mijn hoofd vaak nog een loopje met me wilde nemen. Tegen het einde van die 9 dagen leek mijn bewustzijn weer gesetteld, was de hoofdpijn grotendeels verdwenen, een uitgebreide verzekering afgesloten en voelde mijn lijf weer betrouwbaar.

Ik wil iedereen hartelijk bedanken voor de bemoedigende berichtjes en voor de financiële bijdragen om me te ondersteunen deze tegenvaller te boven te komen!!

Samen met mijn gastheer Bruce begon ik twee weken geleden aan de Icefields Parkway. Eindelijk!
We zouden korte (60km) dagen maken. Rustig aan beginnen.
Terwijl we de Parkway op fietsten merkte ik dat de schrik er nog een beetje in zat, maar met elke trap groeide het vertrouwen dat mijn lijf en hoofd er weer klaar voor waren. De buitenlucht deed me goed en het was heerlijk om weer mijn tent weer op te zetten in de natuur. Vuur stoken, boekje lezen en vroeg de slaapzak in op één van de gesloten campings.

Op dag twee al stond HET ‘Columbia Icefield‘ op het programma. Terwijl we richting Sunwapta Pass klommen begon het zachtjes aan te sneeuwen en er stak een stevige wind op. Het bereiken van het Columbia Icefield in sneeuw in wind, pas twee dagen weer terug in het zadel, gaf mij de bevestiging dat ik er echt weer klaar voor was. De omstandigheden waren heel wat guurder dan ik had verwacht, maar ik voelde alleen maar blijdschap dat ik weer gezond en wel op de fiets zat.

Hieronder een korte filmpje bij het Icefield (https://www.youtube.com/watch?v=rJjicgjXmzI)

Later die middag bereikten we Hilda Creek hostel. Een hostel zonder beheerder maar met een code om de deur te openen. Na onze fietsen klem te hebben gereden in de eerste 10 meter sneeuw het pad naar het hostel op, besloten we ze aan de vangrail langs de weg op slot te zetten en enkel de tassen door de 70cm diepe sneeuw naar het hostel te sjouwen. Iets wat voor mij zwaarder was dan de fietsdag naar en over Sunwapta pass. In het schuurtje bij het hostel vonden we een slee wat de tocht terug naar de fietsen de volgende ochtend vergemakkelijkte.

Die dag hadden we een eenvoudige 60km voor de boeg, veelal bergaf. Tegen het einde van de middag arriveerden we op weer een gesloten kampeerterrein waar we een vuur aanlegden en alvast ons avondeten kookten toen er ineens een ‘Park Ranger‘ voor mijn neus stond. Of we van plan waren daar de nacht door te brengen… Ontkennen had weinig zin leek me en dus zei ik voorzichtig ‘yeah, well, I think so…’.
Daar was deze Ranger het duidelijk niet meer eens. Op een gesloten kampeerterrein kamperen is verboden, net als wildkamperen in een National Park overigens. Zijn idee was dat we dus weer op moesten stappen. De volgende ‘legale’ slaapgelegenheid was 60km verderop! Inmiddels begon het te schemeren en die 60km behelsde onder andere een pas van 2067m. Mooi verhaal van die ranger, we mochten daar niet kamperen vanwege de ‘veiligheid’. Als er iets met ons gebeurde, dan wist niemand dat we daar waren, omdat de camping ten slotte gesloten was. Maar ons in de schemer in de vrieskou richting die pass sturen was wel ‘veilig’?

Hij hield zijn poot stijf dat we daar niet mochten kamperen en ik was vastbesloten dat ik me niet terug de weg op liet sturen. Even later laadden we onze beide fietsen in zijn pickup truck en reden we richting Lake Louise, 60km verderop aan het einde van de Icefields Parkway. In het restaurant van het hostel zaten we even later perplex aan een burger met cola. Van kamperen in de koude buitenlucht, ‘ver weg’ van alles, zaten we nu ineens in een warm restaurant tussen de toeristen terwijl een douche en gespreide bedden op ons wachtten. Een domper en een feestje in één..

Omdat ik de Icefields Parkway niet op deze manier wilde verlaten liften we de volgende dag met onze fietsen terug richting Bow Pass. Hoe verder we de Parkway op reden hoe groter de sneeuwvlokken werden. Bovenop Bow pass zette onze chauffeur ons af in een ‘lichte’ sneeuwstorm.
Terwijl ik in mijn fietstas dook en mijn jas uittrok om me dikker aan te kleden vulden die zich direct met grote vlokken sneeuw.
We zagen amper een hand voor ogen, het perfecte moment om het fel oranje hesje dat altijd achterop mijn baggage hangt aan te trekken. Voorzichtig trapten we de pass af terwijl de sneeuwschuiver ons passeerde in tegenovergestelde richting, helaas slechts grind strooiend voor het klimmende verkeer. Hoe verder we Bow pass afdaalden des te kalmer en lichter de sneeuw werd en omdat we die dag zonder baggage reden bereikten we halverwege de middag alweer het hostel. Tijd om met de voeten omhoog en een warme chocomel op de bank te kruipen met een boek.

De dag daarop bereikten we Banff, alwaar we samen kampeerden met de inmiddels uit Calgary geretourneerde Shaun (die ik eerder in Alaska en in Jasper had ontmoet).
De ochtend brachten we door in een koffietentje pratend over routes, plannen, fietsen etc.
Ik genoot er van om te kletsen over het fietsreizen als ‘dagelijkse kost’; praktisch, informatief, ervaringen uitwisselen. Ik praat bijna dagelijks over fietsreizen, maar telkens deel ik mijn verhaal. Met drie fietsers aan een tafel konden we uitwisselen, elkaar informeren en inspireren.
Ik nam afscheid van Bruce (die terug naar Jasper ging per bus) en Shaun (die opstapte richting Vancouver) en fietste zelf een kort dagje richting Canmore om twee dagen later weer terug te komen in Banff.

BANFF!
Enkele weken geleden kwam ik er achter dat van 29 okt t/m 6 nov hier het Banff Mountain Film and Book festival plaats zou vinden. Ik kende het van de ‘worldtour’, een jaarlijkse tour door 40 landen waarbij in verschillende steden een avond word georganiseerd waarop zo’n 3 uur lang ‘outdoor’ en avonturen documentaires worden vertoond. De samenstelling van die films komt tot stand tijdens de negen festival dagen hier in Banff. Ruim 75 films, ruim 20.000 bezoekers, boekpresentaties, discussies, workshops van National Geographic! Dat alles gebeurd hier in ‘nine epic days’ op een campus met film en theaterzalen op een heuvel in Banff. Toen ik daar over hoorde heb ik direct gemaild of ze nog vrijwilligers nodig hadden en zodoende maak ik nu deel uit van dit geweldige festival.

Dit is de trailer van vorig jaar, om een idee te geven van hoe dat er uitziet.

De eerste dagen zitten erop en de volste en spannendste dagen hebben we nog voor de boeg!
De sfeer is top. Waar ik op hoop tijdens dit festival is om geïnspireerd te raken voor nieuwe avonturen en misschien wel mijn lat weer wat te verleggen. Steeds weer vertel ik mijn verhaal, iets wat ik met plezier doe, maar nu wil ik HEEL graag zelf weer eens verbluft worden, tegen andere avonturiers opkijken, me laten inspireren en nieuwe plannen laten ontstaan. Ik moet zeggen dat dat al behoorlijk lukt met alle geweldige films die ik in de afgelopen dagen gezien heb, maar ik hoop er ook op mensen te ontmoeten die me kunnen verbluffen met hun verhalen, hun durf en hun plannen.

Ik zit hier wel op mijn plek voor de komende dagen!

Na het festival ga ik zuidwaarts de Verenigde Staten in. Ik laat Vancouver voor wat het is. Ik wil naar het zuiden! Ik merk dat het me lang genoeg heeft geduurd, het ‘westen’. Ik blijf maar worstelen met mijn verlangen naar de puurheid en eenvoud die ik ken uit Azië. Ik heb Noord Amerika een kans gegeven en die blijft het krijgen terwijl ik door de VS zal fietsen, maar ik kijk uit naar mijn ontdekkingstocht door centraal en zuid Amerika. Het ligt niet aan de mensen, het is niet de natuur, het is hoe IK me eerder voelde, dat is wat ik mis!
Tijdens mijn reizen was ik nooit ‘op zoek’ naar iets. Maar nu wel, nu ben ik op zoek naar het geluk dat ik voelde tijdens mijn tijd in Azië en oost Europa. En tot ik dat vind, waar dan ook, geniet ik met volle teugen van de weg er naartoe!