Het is 16:00 als ik op de (gesloten) camping in Yahk aankom. Yahk, zoals mij al voorspeld was, is een dorpje met 40 inwoners verdeeld over drie tankstations, twee gesloten hotels, twee gesloten particuliere campings en een paar huizen. Terwijl ik mijn tent opzet begint het te regenen, het hing de hele dag al in de lucht. Snel gooi in mijn fietstassen de tent in en duik er zelf achteraan. Door de ‘deuropening’ heen kook ik buiten een maaltje linzen met heel veel knoflook en olijfolie en om 17:00 is het buiten donker en zit ik aan de linzen terwijl ik bij het licht van mijn hoofdlampje in ‘De Vliegeraar’ lees.
Waar zou ik zijn zonder boeken? (en hoofdlampjes..) Ik lees tot ik in slaap val.
Als ik de volgende ochtend wakker wordt tikt de regen nog steeds op mijn tent. Nog steeds, dat weet ik omdat ik gedurende de nacht verschillende keren wakker werd en de regen onafgebroken neer hoorde plenzen. In het pannetje dat ik buiten heb gezet staat die ochtend 3cm water. Vanuit mijn tentje kook ik mijn ontbijtpap en in de regen breek ik mijn kampement op en stap op de fiets richting de Amerikaanse grens.
Een laatste filmpje in Canada.
ZULLEN ZE ME BINNEN LATEN?
De regels voor het binnenreizen van de V.S. onder het ‘Visa Waiver Program‘ zijn op z’n zachtst gezegd vaag en de ambassades verwijzen je slechts naar de online artikelen die die vage regels onbegrijpelijk uitleggen. Van de Duitse fietser Holger heb ik begrepen dat ze het hem lastig maakten bij de grens en ook Shaun, die voor een weekje naar (het Amerikaanse) Hawaii is gevlogen kreeg het zwaar te verduren bij de douane. Als ik het grensgebouw zie verschijnen zet ik mijn onschuldigste, vriendelijkste en voorbeeldigste verregende gezicht op. Ik beantwoord deze douanier kort en duidelijk, zonder de bijdehandte ‘ik-woon-waar-ik-fiets’ en ‘geen-idee-hoe-lang-ik-hier-blijf’ geintjes die ik normaal gesproken niet kan laten.
De douanier verteld me trots dat hij de Nijmeegse vierdaagse heeft gelopen als militair met volle bepakking. Hij geeft me met plezier een stempel voor nog eens 90 dagen en verteld iedereen die het wil horen dat ik op de fiets onderweg ben naar Argentinië.
Driewerf HOERA voor deze coole douanier!
WELKOM IN DE VERENIGDE STATEN!
(en nu snel richting Mexico voor die muur klaar is..)
Terug naar Banff. De vorige keer dat ik schreef had ik net de eerste dagen achter de rug van het Banff Mountain Film and Book Festival.
In de dagen die volgden zag ik tientallen films en maakte ik kennis met een aantal deelnemers van de ‘Adventure Filmmaking Workshop’. Zij hadden opdracht gekregen in één dag een filmpje te maken van 2 minuten. Eén van de groepjes besloot om het met mij te maken. Zo ruilde ik een dag films kijken in voor een dag film maken. We filmden op verschillende locaties rondom Banff en de volgende dag werden alle filmpjes bekeken en beoordeeld en een aantal ervan (waaronder het onze) werden zaterdags vertoond op groot scherm tijdens een van de filmprogramma’s. Zodra hij op internet te vinden is, zal ik de link in een blog plaatsen.
Zoals voorspeld werd het gedurende de week steeds leuker, drukker en inspirerender. Het eindfeest voor medewerkers en filmmakers was voor iedereen een mooie afsluiting en uitlaatklep na een intensieve 9 dagen festival. Na het festival moest ik mijzelf van Banff losscheuren om weer op de fiets te stappen en mijn solitaire leven onderweg te hervatten.
Ho even… even inzoomen. De avond voor mijn vertrek uit Banff zit ik samen met een aantal nieuwe vrienden in ‘stamrestaurant’ Magpie & Stump aan de enchiladas. Het is de avond van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. In de afgelopen maanden heb ik er veel over gehoord, zowel in Alaska als ik Canada. Slechts éénmaal zat ik aan tafel met ‘Trump-stemmers’, een ouder echtpaar dat me in Dawson uitnodigde voor een avondmaaltijd in een restaurant.
Ik heb er vertrouwen in. Ik weet weinig van politiek en heb er meestal (te) weinig interesse in, maar noodgedwongen is Trumps walgelijke charisma ook tot bij mij doorgedrongen. Dat hij president wordt lijkt me onvoorstelbaar. Later die avond ’thuis’ zie ik de statistieken oplopen, Trump loopt ruim voor. Ik wil de uitslag niet weten en ga naar bed, als ik ’s nachts wakker word durf ik niet op mijn telefoon te kijken voor de uitslag. ’s Ochtends blijkt het onwaarschijnlijke waarheid te zijn, Trump wordt de leider van het machtigste land ter wereld.
Ergens hoop ik dat het ‘allemaal wel mee zal vallen’. Dat Trump in werkelijkheid een genie is die de vorm van een monster heeft aangenomen als noodzakelijk kwaad om verkozen te kunnen worden. Dat hij dat pak nu open ritst en naar buiten komt met de briljantste en gedurfdste plannen om de wereld mooier, gezonder en veiliger te maken. Dat hij iedereen die op hem gestemd heeft een lesje leert en de ogen opent voor wat deze wereld daadwerkelijk nodig heeft; bruggen in plaats van muren en het verdelen van voedsel in plaats van wapens.
Voor ik op de fiets stap drink ik koffie met (medevrijwilliger) Luke. Even onze zorgen, schok, gedachten en verbazing uitwisselen voor ik weer alleen met mijn gedachten op de fiets stap… richting de VS.
Ondanks de omslag van zonnig naar regenachtig weer, ging de omslag van Filmfestival naar fietsen me goed af. Volop geïnspireerd, gemotiveerd en spelend met nieuwe ideeën fietste ik Kootenai National Park in, twee passen over richting Radium Hotsprings. De ingang van de gesloten camping lag direct naast het Visitor Centre en gezien mijn recente verwijdering van een gesloten camping in een National Park durfde ik het niet aan daar mijn tentje weer op te zetten. Ik fietste het kleine dorpje in en belandde al snel op een golfterrein waar het dorp vijf maal in paste. Eindeloos prachtig gras, iets wat je hier verder nergens vind. ‘Water, water, everywhere, nor any drop to drink.’ Ondanks dat de ‘big horn sheep’ zich lustig aan het gras tegoed deden, leek ook dat me geen ideale plek om ongestoord de nacht door te brengen. Toen ik een mevrouw vroeg of zij een plekje wist om mijn tent op te zetten nodigde ze me dat bij haar achter het huis te doen.. of ach.. ik mocht eigenlijk ook gerust binnen slapen, bedden genoeg. En aanschuiven voor de warme maaltijd was ook geen probleem. Even later zaten we samen in de auto (terug) richting de daadwerkelijke Radium Hotsprings om daar in de koude avondlucht in het warme water te plonzen.
De volgende ochtend nam ik met dikke knuffels afscheid van Cheryl en Brian, twee Canadezen met een hart van goud.
De bergen had ik achter me gelaten en via rollende heuvels vervolgde ik mijn tocht zuidwaarts, richting ‘Het land van Trump’.
‘WELCOME TO THE UNITED STATES‘ staat er nergens op een bord. Helaas, het was een mooi fotomomentje geweest waar ik een boze Donald Trump in had kunnen photoshoppen.
Als ik bij de grensovergang weg fiets kriebelt het weer in mn buik, zoals altijd wanneer ik een nieuw land in fiets. Alaska hoort gevoelsmatig zowel niet als wel bij de VS voor mij.
Ik heb er zin in om dit land te ontdekken, om nu eens met eigen ogen te zien waar het allemaal ontstond; Coca cola, Nike, Michael Jackson, de kerstman, actiefilms, Martin Luther King, Apple, Friends, New York, Sex & the City, the North Face, the Ku Klux Klan, Broadway musicals, Disney… en ga zo maar door.
Al die dingen die via de televisie, winkels, school en de maatschappij mij hebben bereikt. Soms lijkt het wel of alles uit de V.S. komt, behalve fietsen! De Amerikanen kijken hun ogen uit naar mijn Santos, de Rohloffnaaf de riem (al komt die ‘gewoon’ uit Colorado), de Ortlieb tassen, het vlinderstuur, het ringslot. Fietsen niet dus, maar al die andere dingen waar we in Nederland mee opgroeien, of je het als ouder nu wilt of niet. Ik wil ze terugbrengen naar daar waar ze zijn ontsproten, ze thuis leren brengen en besluiten wat ik dan weer meeneem en wat ik achter laat.
Mijn tocht hier begint westwaarts, richting Seattle, Portland en de kust.
De veelvuldig geprezen ‘prachtige kust der eindeloze regen’, zo staat hij mij inmiddels voor ogen.
Maar eerst nog een weekje westwaarts, eerst door de glooiende heuvels en dan de Cascades over naar de kust. Ik heb er zin in!
Ik heb er vandaag ook weer zin in, nadat ik je verhaal weer heb mogen lezen! Enjoy.
Mooi verhaal, veel plezier,
Ruud
Lieve Hera,
ik wens je een voorspoedige reis door de
Verenigde Staten liefst zonder beren op de weg, hooguit een kleine
om bij wakker te blijven 🙂
Het was een mooie reis door Canada voor ons thuisblijvers, dank-je-wel ook voor de prachtige hemelsblauwe fotoos,
veel liefs van MamaMia
Lieve Hera,
Super om te lezen dat je de draad weer goed hebt opgepakt en de regen trotseert op jouw trouwe Santos.
“Giv them from cotton there in Trump’s country” of te wel laat je niet door Trump en zijn aanhangers tegenhouden om je geweldige reis voort te zetten.
GO YOUR OWN WAY.
Groet,
Marijke
Weer inspirerend om te lezen. Wij waren in de zomer een aantal weken in hetzelfde gebied. Ride on!!!
Genoten weer van je verhaal en foto’s Hera, veel plezier en verwondering in de US!
Dank voor het geven van een wederom prachtig lees momentje, kijk uit naar de “continuing story” van je reis.
Zomaar een lezer; fantastisch !
fantastisch))))