5 voor thuis…
5 voor 12, oftewel ‘bijna zo ver’.
5 dagen voor ik Tilburg weer binnen fiets…
413 dagen na mijn vertrek, op de fiets, richting het oosten…
kom ik op zaterdag 23 mei terug in Tilburg.
Het is een reis geworden die mijn mooiste, kleurrijkste en spannendste dromen heeft overtroffen.
Ik ben ontzettend dankbaar dat ik een ‘achterban’ heb van vrienden, familie, bekenden en onbekenden die mij met ‘likes’, reacties en berichtjes hebben aangemoedigd en gesteund (of mij in stilte hebben gevolgd)!
Daarom vind ik het leuk om deze reis ook samen af te sluiten, en wel op
23 mei om 15:00 in het Wandelbos op het ‘grote veld’ (tegenover de speeltuin).
IEDEREEN, bekend en onbekend, die het leuk vindt om mij ’te ontvangen’ is welkom!
Neem een kleedje en evt. wat te eten of drinken mee (sharing is caring) en begin alvast (als ik tegenwind heb ben ik ietsje later :P).
Wie weet, TOT DAN!
Op een dag, als je geluk hebt,
zul je terugkomen van een daverende tocht
slangenschubben, vogelveren volgend
en de geur van aarde en maan.
Ogen zullen je afspeuren op tekens
van beschadiging of verandering
en ook jij, zal je afvragen
of jouw huid sporen vertoond
van vacht, of bladeren
of lijsters een nest hebben gebouwd
van jouw haar, of Andromeda
in jouw ogen brandt.
Wees niet verbaasd door priemende vragen
van hen die amper hun eigen levens
bewonen, die amper hun eigen mogelijkheden
proeven, die amper dromen.
Als jouw handen leeg zijn, zonder schatten,
als je tenen niet tot klauwen zijn gegroeid,
als jouw gehoorzame stem niet tot een
wilde schreeuw, een huil, is geworden
zul je ze geruststellen. We hebben je gewaarschuwd,
zullen ze misschien verklaren, er is niets anders,
geen zin, geen betekenis, geen mysterie,
enkel dit panische wachten op de dood.
En toch beven ze, in stilte,
bang dat je bent teruggekeerd zonder
zoet elixer voor onuitspreekbare dorst,
zonder een vloeiende dans of een heilige taal
om hen te leren, zonder een kompas
dat de weg voert naar een vergeten grens die
niemand oversteekt zonder te huilen
om de verschrikkelijke schoonheid van de sterrenstelsels
en graniet en bot. Ze beven,
hopende dat jouw lippen een geheim verhullen,
dat het lied dat jouw lichaam nu zingt,
hen zal vrijkopen, onderwijl vrezen ze,
dat jouw geheim, gevaarlijk is, verbrijzelend,
en zodra het vliegt van jouw verwonderde
mond, zij – als jij – uiteen moeten vallen
alvorens zinderende vleugels zich ontvouwen.
Geneen Marie Haugen
vrij vertaald uit het engels door: Hera van Willick
zo hera nu is het dus zeker,wanneer je thuis komt,heb ik op zitten wachten zeker,dat ik als eerste.bij je blog kan schrijven,ben er blij mee.hoe ik ook jou je reizen je fietsen gun,en je lef bewonder,,zie ik je graag weer heel thuis komen, je hebt een heel mooie tekst gekozen. om je,reis en thuiskomst te omschrijven,zo zal het zeker,worden.voor jou en ons.
tot over 5 dagen en nog mooie laatste dag met mama mia samen.
groetjes papa
Lieve Hera, het is bijna zover. Nog even doortrappen en je bent weer terug bij af, maar met bergen ervaringen en belevenissen. Wat een prestatie, geweldig ! We hebben je op de voet gevolgd, maar je was bijna niet bij te houden. Jij fietste maar door, weer of geen weer. Tot straks in het “wandelpark” ! Groetjes, Willie en Henk
Wat een prachtig gedicht om zo’n geweldige reis en jouw verhalen mee af te sluiten. Ik heb ze met veel plezier (en soms jaloezie) gelezen. Dank je wel en fijne thuiskomst!
Hera,
volgens mij leerde ik je lang geleden daar in de speeltuin kennen….dus een mooie plek om elkaar “weertezien”……Tot gauw !
José
Beste Hera,
Geniet van je thuiskomst. Dank je wel voor je mooie verhalen. Ik ga ze missen, dat is zeker.
Op naar de volgende reis dan maar….
Yvonne
Hoi Hera, ik vond het geweldig om je verhalen te lezen. Ik heb grote bewondering voor je moed en positivisme wat je liet zien aan je volgers. Chapeau!!! En dadelijk als je thuis bent ‘ erst mal runter kommen’. Gun je de tijd hiervoor.
Veel succes met het inrichten van je nieuwe leven in je oude vertrouwde omgeving.
Groeten, ook aan je mama Mia.
Tiny Emans
Hoi Hera,
Als een van de ‘stille’ lezers heb ik erg genoten van je reis. In de reis zelf maar ook in de manier waarop je hem nu gaat afsluiten zie ik veel wijsheid. Hartverwarmend om te zien. Heel graag had ik je de hand geschud in het park maar helaas zit dat er niet in. Vandaar maar even een ‘virtuele hug’. En heel veel sterkte met ‘landen’.
Bert
Hoi Hera,
Super dat we je zo hebben mogen volgen het geeft en andere kijk op de wereld en je merkt nu dat de bevooroordeel te vaak gedaan wordt als ik zie hoe vaak gast vrij jij ontvangen bent.
Ik ben blij dat je dit met ons gedeeld hebt.
Met vriendelijke groet, Raymond
En meschien tot zaterdag …..
Hoi Hera,
Ik heb je reis met veel belangstelling gevolgd. Je twijfels, onzekerheden, worstelingen maar zeker ook de mooie ontmoetingen, de prachtige plaatjes….je schrijft aanstekelijk. Voor mij inspirerend voor een volgende fietsreis.
Een warmshowers gast zei ooit tegen mij: “go fast enough to get there but slow enough to see”. Jij hebt dat geleerd tijdens je trip, voor mij nog een uitdaging.
Veel groeten en een warm onthaal gewenst!
Luc Vercauteren
Als iedereen leert, wat ik als iemand van 61 jaar heb geleerd, uit jou reisverslagen, dan kan het niet anders zijn, dan dat er een betere wereld gloort.
Er zit blijkbaar ook nog een dichter/vertaler in die dappere duif/
die globetrotter op haar stalen ros, die binnenkort op de klep valt/
haar Wilson voor even op stal zet. Heel mooie tekst,
we zijn wakker geschud voor zover we dat niet al waren.
Mooie wens ook van Tiny die nieuw en -oud en vertrouwd-
verbindt tot een beloftevolle kans,
tot gauw, je mama ,die de vlag al klaar heeft liggen 🙂
Zoveel loftuitingen,je zou haast voor minder van verwaandheid naast je schoenen gaan lopen! Gelukkig hoeven we daar niet bang voor te zijn want onze dierbare Hera met haar blonde lokken zou model hebben kunnen staan voor Zeeuws Meisje en die laat zich nie gek maken maar blijft met beide stampertjes op de grond.Afdalend naar de lage landen ,het land van mopperaars en dominees,is haar een zekere stroefheid in de benen gekropen.Wil ik daar wel naar terug? Zij heeft haar hart verpand aan de kleine dingen,zonder opsmuk, toevallige ontmoetingen die betekenis geven aan jou en aan mij,een ogenblik samen in de tijd en dan weer verder,het leven als een ondeelbaar moment dat zich voortdurend hernieuwd.wie niet twijfelt heeft het leven niet geproefd.Dit is het terrein van de onderzoekende geest die wil uitwaaieren.Wel dit heeft Hera gedaan,niet als offer maar als uiting van haar levenslust.Is de reiziger in feite niet meer dan een dromer en is het fietsen meer middel dan doel?
Welkom thuis Hera! Geniet lekker na van je fantastische reis!
Heraatje!!!
Inmiddels ben je alweer bijna een week thuis en kan k slechts raden hoe het voelt weer thuis te zijn. Wat ik wel weet is dat je een prachtige en jaloersmakende reis val geweldige ervaringen achter de rug hebt die je nooit meer worden afgenomen!
Bedankt voor jouw verhalen, hierdoor begint t bij mij weer te kriebelen een nieuwe reis te plannen, want wat is er nou mooier dan op de fiets de wereld te verkennen? 😉
Tot snel!
X en een dikke knuffel!!
Tom
Hallo Hera
Zittend in mijn luie stoel lees ik nu pas je laatste blog.het heeft even geduurd voordat ik er echt de tijd voor nam,maar des
te meer ben ik blij dat ik je laatste blogs in alle rust heb kunnen doornemen.Je evalueerd hierin de tijd waarin we leven en wat het met je doet heel puur.Vele van ons zullen zich hierin herkennen,slechts weinige hebben het lef alles zo tot zich te (durven)laten komen.neem je de tijd en de rust om naast alle minder mooie dingen in ons kikkerlandje,ook te zien hoe ook hier van mens tot mens nog veel moois gebeurd. daarnaast hoop ik dat je met al je schrijftalent mensen mag blijven boeien door vanuit je hart te verwoorden wat er in je omgaat.Dank voor hetgeen we met je hebben mogen delen.Je leerde ons wederom:Niet het vele maakt goed,maar het goede maakt veel!
Groetjes Bets