Volgograd, (van tussenliggende dorpjes ken ik de namen alleen in cyrilisch), Astrakhan.
Totaal 3998km
Rusland! Een nieuw land voor mij! En dat begon vanuit Belgorod met een flinke busreis. Welgeteld 800km naar Volgograd om vanaf daar binnen mijn visumtijd naar de grens van Kazachstan te kunnen fietsen en het land weer te verlaten. De busreis viel gelukkig alles mee en ik heb het boek ‘Schoon genoeg’ van Thomas Dekker bijna in een adem uitgelezen. Een aanrader voor de fiets(wielren)liefhebber.
Na een dagje rust in Volgograd, waar ik de toeristische hoogtepunten heb bezocht, ben ik op de fiets gestapt voor een kleine 500km fietsen naar Astrakhan, een stad waarvan de naam me al wel erg exotisch in de oren klonk.
Dit wordt een blog van vooral foto’s en filmpjes, want ik merk dat ik niet de rust in mn kont heb om echt uitgebreid te schrijven over wat het reizen met me doet op dit moment. En wat de fietsdagen betreft denk ik dat deze foto’s inderdaad meer zeggen dan een hele hoop woorden.
Ik ging de steppe in zonder enig idee waar ik de nachten zou doorbrengen. Zou ik nu dan voor het eerst in mn eentje moeten ‘wildkamperen’? Op zich kon dat goed in dit verlaten gebied. Maar toen ik, na een dag op de fiets, doorweekt van het zweet en overdekt door vliegjes en muggen langs een dorpje fietste, besloot ik toch voor de bekende weg te kiezen; aankloppen bij wildvreemden en op een kampeerplekje vragen. Ook hier in Rusland werd ik (gelukkig, gezien de vliegen en muggen) vrijwel overal uitgenodigd om binnen te slapen.
Het communiceren gebeurde met handen en voeten, al werd in het ene dorpje de docente Engels en in het andere dorpje de docente Duits opgetrommeld om met me te komen praten.
Afstappen om te eten of drinken, of een filmpje te maken, was niet te doen dankzij de enorme hoeveelheden steekvliegen en mugjes. Voor pauzes was ik gedwongen door te trappen tot ik eindelijk weer langs een cafe (eettentje) kwam, die om de zoveel (zo’n 30) km af en toe te vinden waren aan de rand van de weg, ter hoogte van een dorpje.
Zoals jullie kunnen zien heb ik ‘de smaak van het reizen wel weer te pakken’, zoals velen het noemen. En inderdaad kan ik genieten, geregeld. Maar het blijft vreemd om nu op reis te zijn. Hoe vreemd is het om over ‘DE’ wereld te reizen terwijl je je eigenlijk voelt alsof ‘JE’ wereld is ingestort, na de dood van zo’n dierbare vriend. Soms vraag ik me af wat ik hier eigenlijk doe… Andere momenten geniet ik volop.
Ik kan jullie zeggen, ‘gemakkelijk’ is het niet. Maar ik voel zeker dat ik dit wil doen, anders was ik al lang thuis geweest.
Toen even later de regen mij overviel was de enige beschutting in zicht een hutje met afdak waar een auto onder stond. Daar onder beland werd ik direct naar binnen gewenkt door een Aziatisch ogende jongeman. Binnen zat nog een oudere man aan de tafel en verder stond er een kast en een bed. Er werd mij een grote kop thee ingeschonken en eten voorgezet. In gebroken Engels kon ik met de jongeman communiceren. Hij was van Koreaanse afkomst, geboren in Uzbekistan en woonde nu in Rusland, alwaar hij met zijn oom samen groenten teelde (op de steppe). Ook de lekkernijen aan tafel waren naar Koreaanse en Uzbeekse traditie. Trots en blij maakte de oom mij duidelijk dat ik de eerste toeriste was die in hun stulpje te gast was.
Het dorp waar ik die overnachtte leek compleet bevolkt te zijn door mensen van …stanse komaf. Welke ‘stans’ dan ook. In het dorp was een boedhistische tempel te vinden.
In Astrakhan land ik bij een leuk, lief en erg westers-denkend stel, genaamd Tim en Olga. Zij nemen me mee langs alle bezienswaardigheden in de mooie stad en vertellen me over hun plannen (de tickets zijn geboekt!) om in September naar India te verhuizen. Een besluit dat door weinigen in hun omgeving begrepen wordt. Ze helpen me met het boeken van een treinticket om de eerste 1500km van Kazachstan door te zoeven en bij het inpakken van mijn fiets.
Vanmiddag stap ik op de trein. Ik trein zo’n lang stuk omdat mij dat door werkelijk iedere fietser die ik spreek die in Kazachstan is geweest, dat wordt aangeraden. Het westen van Kazachstan is leeg, verschrikkelijk heet, ik zal voor dagen water moeten meenemen en daarnaast is er vooral geen lol aan en kan het er onveilig zijn. Reden genoeg om te besluiten die wijze raad inderdaad ter harte te nemen en na 2 nachten en 1 dag treinen, straks in Kyzylorda weer op de fiets te stappen. Een nieuw land, en JA, een nieuw continent!! Ik ben (bijna helemaal) naar Azie gefietst! En dat is best wel wat…
Veel liefs vanuit Rusland en tot de volgende blog (waar ik weer een persoonlijkere van hoop te maken).
Mooie foto’s en mooi verhaal Hera! Geniet van je treinreis! X
Harry Potter en de demons van Astrakhan of zo? Klinkt grappig! have fun
Nou Hera,het schiet wel op ,fantastisch dat je al tot Azië bent gefietst.Het contact met de natuur is geweldig en je dagelijkse metgezel,De regen die je ruikt en het verlaten landschap maken elke ontmoeting denk ik een belevenis! De ups en downs horen er bij denk ik maar je maakt wel een heel montere indruk en ik denk dat er nog veel en mooie avonturen te wachten staan.Ik heb wel eens een boek gelezen van iemand die door Afrika fietste en die werd ook belaagd door insekten tot hij er welhaast gek van werd.Ik ben benieuwd naar je belevenissen in Kazachstan waar je nu met de trein al halverwege door heen bent,veiligheid voor alles zeg ik maar.Het is een groot avontuur en ik zit dan wel niet bij je achterop maar als ik je verhalen lees en je video’s zie ben je wel heel dichtbij en geeft het me een onwerkelijk gevoel dat je al zo ver bent.Heel veel mooie dagen wens ik je toe en die video’s onder het fietsen zijn heel direct en heel leuk om te zien .Het ga je goed Hera,mooi om te zien dat je je zo goed herpakt hebt zoals de Belgen zeggen.
Hoe verassend! Weer een bericht van dat meisje die ‘nooit’ stopt met fietsen. Weer erg boeiend om te lezen. Hoe grappig van die docenten duits en engels die opgetrommeld worden om te praten met dat meisje uit Nederland. Ik heb genoten van je bericht. Goede reis met de trein en tot het volgende bericht.
Groet, Tiny Emans
Hoi Haartje,
ik was graag voor een dag zo n vliegje om jou heen geweest,
voor een dag samen over
die ogenschijnlijk eindeloze, wijdse steppe te gaan,
liefs van MamaMia
Wat een leuke filmpjes dit keer!! Zo krijg je er een heel klein beetje een idee van wat jij allemaal doormaakt. Al is dat natuurlijk onmogelijk… Maar toch zijn we er een beetje bij! Supergaaf!
Hoi Hela.
Leuk om weer wat foto,s van jouw reisje voor bij te zien komen, en je verhaal natuurlijk.
Ik wensje een fijne trein reis.
Groetjes Raymond { de over buurman van jullie mam }
Pleased that wrote about us! 😉
A small correction is not a Gremlin, this Kremlin)))
Greetings from sunny Astrakhan! 😉
Hallo Héra hier weer een berichtje van ons Ank en Antoon,wij zijn op het ogenblik Bij familie in Frankrijk , en wij vinden het leuk dat we jouw via de mail kunnen volgen. En natuurlijk vinden wij het heel knap dat je dit op kan brengen. Wij genieten ook van de vele mooie foto,s die je mee stuurt En wensen je succes met het verloop van de reis. Groetjes van ons beiden. Oom Toon en Ank.
Verstuurd vanaf mijn iPad
Dag Hera, jij kent mij niet, maar ik sta nu met jouw moeder te kletsen. Ik ben het vriendje van Marijke. Ze vertelt trots over jou, ik lees je verhalen graag! Supercool wat je aan het doen bent!
Groet Joost
Hey Hera! Weer prachtige foto’s! Stoer van je om toch Door te gaan na zo’n groot verlies! Ook fijn dat je ook momenten heb waar je van geniet! Je verdient het!! En de gekte mag je tonen mag ook wel na wat je al afgelegd heb per fiets ( te gek;) ) Had ook al van je moeder vernomen dat je een treinreis ging maken. Zeer zeker erg verstandig van je! Je bent al een heel eind, en heb nog ook een hele reis voor je. Helemaal naar Azië doen je er niet veel na. Tof voor dat wat je allemaal onderweg mee maakt en ziet iets om jaloers op te zijn;) prachtige tempel! Leuke filmpjes weer! Al je Blogs zie ik als persoonlijk! Je beschrijft heel goed wat je voelt dus ze zijn altijd persoonlijk! En erg mooi!! Heel veel plezier in Kyzyolarda! Lieve groet vanuit Breda Eduardo xx
TOT SNEL!!!
Heraatje!!
Leuk weer iets te lezen en te zien van je! 🙂
Haha die steppe doet me denken aan Argentinie, bijzonder om door zo’n kaal landschap te fietsen he?! Zo te zien begin je t plezier weer rustig aan terug te krijgen en daar ben ik blij om! Geniet maar lekker van de gastvrijheid die je constant blijft tegenkomen en veel plezier in t volgende land Wereldfietser! 😉
Tot horens! 🙂 X
Hoi Hera
Indrukwekkend en heel bijzonder wat je allemaal doet en uitstraalt
en ook dat je belevingswereld steeds groter word,vanuit je kracht en doorzettingsvermogen.
Hoewel Je duidelijk aangeeft Dat je innerlijke pijn door het verlies van Fokke soms erg zwaar aanvoelt
Zie ik ook het onbevangen kind in je dat blijheid en geluk uitstraalt
( duidelijke te zien op die prachtige foto,s.
Overigens hoe krijg je het voor elkaar als je alleen bent om op
grote afstand foto,s te maken en filmpjes terwijl je fietst. ?
En beloond wordt met gastvrijheid van mensen die je verwelkomen
En Liefdevol voor je zorgen .
Je Grote fietstocht,is ,n grote verkenning van de wereld om je heel.
Maar tevens ook ,n Grote verkenning van Jezelf , van wie Je bent
of wilt zijn.
Je leeft met zoveel contrasten vanuit je kleurrijke innerlijk
Je maakt je belevingswereld groot en ruim.
En laat ons dat meebeleven.
en zo geef je aan de kleurloze Steppe impulsen van leven en
leg je positieve verbindingen met de weinige mensen die daar
leven op het alternatieve maanlandschap.
Nou Hera ga zo door ik volg je op gepaste afstand van uit het mondiaal tilburg
volg je hart en je verstand en geniet
Hartelijke Groeten
van Harrie van den Akker
Hoi Hera leuke fotoserie . Blijf genieten.wij kennen dit ook. Heb je ook een Hilleberg ? Succes verder met je reis Erik
Hoi Hera. stoere meid. We bewonderen je heel erg om jouw doorzettingsvermogen, ondanks het verlies van jouw goede vriend. Om toch de draad weer op te pakken, daar is echt kracht voor nodig en dat heb je getoond,. Al zal je het er nog wel af en toe zwaar mee hebben, maar bedenk dan dat hij jou ziet, volgt, waardeert en steunt en jou kracht geeft. Je zegt dat je niet veel tekst hebt, maar dat vind ik helemaal niet. Iedere keer weer een prachtig verhaal met werkelijk prachtige foto’s. Geweldig dat je je zo goed hebt voorbereid en zo’n prachtige reis, met al zijn schoonheden en ook hindernissen, weet te maken. Een reis waar wij allemaal heel erg van meegenieten.
We zien al weer uit naar jouw volgende blog. Groetjes uit Oosterhout.
Lieve Hera,
Wat een prachtige foto’s, ik ben dol op verlaten bushokjes en dan zo mooi beschilderd. En wat ontmoet je veel gastvrije mensen, ontroerend.
Je bent een kanjer dat je jouw reis weer hervat hebt en je mag heel erg trots op jezelf zijn dat je zo’n geweldige prestatie levert! Knap dat je jezelf toestaat dat je verdrietig bent om het verlies van Fokke, je hebt er daar zo weg helemaal alleen mee te dealen.
Trap rustigjes verder en heel veel liefs,
Marijke
Hoi Hera, fijn te lezen dat het goed met je gaat. Ik heb zelf twee weken werkelijk GENOTEN van m’n vakantie over de MAAS in Kessel met m’n shetje en koetsie. Had gisteren lekke band en dan is hulp van broer thuis WELKOM. Heb jij al eens moeten plakken ?? Groetjes van José uit Reuver.
Hoi Jose,
dat is leuk om te lezen,
van die vakantie aan de overkant van de Maas,
en daarvan weten te genieten,
en alleen maar naar de overkant te hoeven zwaaien als je in nood zit,
ik zie het zo voor me !
heel leuk om jou samen met je paardje en sjeeske
EN Reuver EN Kessel zo even in beeld te hebben,
lieve groet van je nichtje Mia
Dag Mia,voor jou wordt het ook spannend,wanneer gaat het avontuur voor jou beginnen.Samen ’n maand met je dochter fietsen,mooi hoor,geweldig vooruitzicht.groetjes,Jan
Yeps, Hilleberg Nallo (4 seizoenen). Tis een investering, maar hij bevalt super!!!