Tussen het (re-)organiseren van mijn door de jaren verzamelde reisspullen op mijn moeders zolder, het inpakken van mijn fietstassen en de laatste boodschapjes ga ik nog even zitten voor een blog.
Na 6,5 maand in Nederland en het vele medeleven dat ik via berichtjes en email heb ontvangen, vind ik dat ik niet zomaar met de stille trom kan vertrekken. Dank voor jullie support!
TESTRIT
Met voorzichtige plannen voor een ‘wederopstapping’ in gedachten stapte ik enkele weken geleden op de fiets voor een ’testrit’ in Nederland.
De eerste dag volgde ik de NAP-route naar Utrecht. Tot Woudrichem fietste mijn moeder met mij mee op.
Voor het fietsen zelf had ik genoeg energie, maar ook nog praten kostte me veel kruim.
Ik logeerde bij een vriendin in Utrecht en de volgende ochtend voelde ik me een natte dweil. Gelukkig regende het. De 85km fietsen naar Utrecht moest ik afrekenen met een hele dag bijkomen onder een dekentje op de bank.
In ‘het wild’, met mijn fiets, bij mezelf.
De dag daarop fietste ik (toen het om 14:00 eindelijk droog werd) 45km naar vrijkampeerplaats Campanula in Flevoland. Toen ik daar aankwam, bij een geweldig houten hutje, brak het zonnetje voorzichtig door. Om me heen niets anders dan tsjilpende vogeltjes, groen, een riviertje en die prachtige hut die mijn eigen huis, mijn plek onder de zon, mocht zijn. Ik werd gevuld door geluk en voelde een kort moment mijn ogen vochtig worden. Ik was er weer!
Na een stormachtige nacht besloot ik de volgende dag daar te blijven en de hele dag alleen maar te lezen, stretchen, hout verzamelen en koken.
Wat onbeschrijfelijk heerlijk om weer op mijn plek te zijn! Op een plek waar ik nog nooit geweest was en waar ik toch eindelijk weer thuis kwam.
In ‘het wild‘, met mijn fiets, bij mezelf.
Ik fietste nog enkele dagen. Kampen; waar mijn eerste inspiratie en zielsverwante ‘Hasse Simonsdochter‘ in de middeleeuwen opgroeide tussen de rietkragen in Thea Beckman’s gelijknamige boek. Zalk; wat het decor is van het boek dat ik las van Kader Abdolah, genaamd ‘Papegaai vloog over de IJssel‘. En daarna via Zutphen (waar Hasse een zomer doorbracht al jagende en levende in een boomhut buiten de stadsmuur) naar Nijmegen, waar ik de trein terug naar Tilburg nam.
Korte fietsdagen en het kostte me veel energie, maar, het ging!
Op de fiets voelde ik me het beste. De nachten waren veelal doorwaakt.
HOLGER
Bij aankomst terug in Tilburg was het tijd me verder te verdiepen in het nieuws dat ik al wel had vernomen, maar nog een beetje op afstand had gehouden tijdens mijn tocht.
Tijdens mijn rustdag in Utrecht zag ik het bericht op facebook dat Holger, de fietser met wie ik samen de Dalton Highway in Alaska fietste, vermist werd ik Mexico. Op dat moment was er al een week niets van hem vernomen.
Al gauw daarop volgde het bericht dat er een lichaam was gevonden, een fiets en een aanhanger en de boodschap dat dit Holger niet zou zijn, hij reed tenslotte niet met aanhanger. Het lichaam werd geïdentificeerd als dat was de Poolse fietser Krzysztof Chmielewski.
In Tilburg aangekomen las ik ’s avonds alles wat er tot dan toe aan informatie bekend was. Dat was nog niet veel meer dan een week eerder. Al begon het nu toch wel erg lang te duren. Mijn hoop dat hij slechts zijn telefoon was verloren of bewust even ‘van de radar was verdwenen‘ werd steeds wankeler. Die nacht sliep ik amper. Ik kon de gedachte aan Holger en zijn verdwijning niet loslaten.
De volgende middag las ik het verschrikkelijke nieuws; ook Holger’s lichaam was teruggevonden.
200 meter dieper in het ravijn waar ook Krzysztof was gevonden.
Het kwam als een donderslag mijn hoofd en lijf binnen.
Holger, met wie ik de afgelegen en legendarische Dalton Highway fietste, met wie ik een korte maar zo intense en leuke tijd had doorgebracht, die net als ik al jaren over de wereld fietste en met wie ik af en toe plannen en ervaringen uitwisselde, was dood.
De Mexicaanse politie heeft nog kort proberen vol te houden dat het om een ongeluk ging, maar al gauw kwam uit dat veel van hen bezittingen waren verdwenen, dat Krzysztof onthoofd was en Holger door een schot door zijn hoofd om het leven was gekomen.
Ik ben dagenlang beroerd geweest nadat ik dit laatste nieuws vernam.
Het is gebeurd op een weg die ik ook heb gefietst, tussen San Christobal en Ocosingo.
De brandweer die Holger uit het ravijn moet hebben gehaald is waarschijnlijk dezelfde als waar ik mijn matje voor de nacht bij heb uitgerold. Het voelt allemaal zo dichtbij.
De mensen van Chiapas (de staat waarin het gebeurde) is opgestaan als één man en heeft verschillende tochten gehouden in nagedachtenis van de twee fietsers en om aandacht te vragen voor de onveiligheid in het land.
Ik word niet banger van dit nieuws, merk ik. Ik ben niet geschokt door het idee dat dit kan gebeuren, ik heb mezelf nooit laten geloven dat het niet kon, maar wel door dát het nu gebeurd is.
Ik ben dan ook niet bezig met het her-calculeren van risico’s of speculeren over het gebeurde.
Mijn gedachten zijn vooral bij Holger, die ik als ‘fietsvriend’ beschouwde, Krzysztof (die ik niet gekend heb) en hun families.
In dit artikel staat het nog uitgebreider beschreven.
(Hier vind je een video over Holger, door mij)
Ondanks dat het nieuws over Holger me flink uit mijn lood sloeg, ga ik vooruit!
Het slapen is één grote ramp (zonder hulp van een pilletje slaap ik niet) maar overdag voel ik me steeds steviger.
VERTREK
En morgen vertrek ik!
Ik durf het er op te wagen.
Zondagochtend om 6:05 vlieg ik naar Girona, Spanje! Daar zal ik me aansluiten bij de bouw-crew van research vessel de Heraclitus. Na 40 jaar trouwe dienst is dit schip aan vernieuwing toe. De ‘kapiteins’ van dit project, Christine en Claus, ontmoette ik op het reizigers festival in Dubai.
Ik trek bij de crew (die op het moment uit 6 man bestaat) in in een groot oud huis in een piepklein dorpje ten noorden van Girona. Vijf dagen per weken zullen we aan het schip bouwen in een loods in Roses.
Naast het bouwen doen ze als groep enkele avonden per week iets samen; filosofie, presentaties, film kijken etc.
Ik sluit me bij hen aan voor één of enkele weken of zo lang als het leuk is. Daarna stap ik op de fiets!
Ik heb een globaal plan om langs de noordzijde van de Pyreneeën richting Biarritz te fietsen, vanaf daar de route naar Santiago de Compostella op te pakken en als deze zich in de buurt van León kruist met de Via de la Plata (route) deze zuidelijk naar Sevilla te volgen.
Dit is het globale plan met ruimte om ook even Portugal in te gaan en wie weet daarna door te trekken Marokko in.
Eén ding is zeker, tegen eind september vlieg ik terug naar Nederland omdat ik dan voor de eerste keer tante word!
En ook voor daarna heb ik al weer plannen.. maar, nog geen tickets. Eerst maar eens opstappen.
Het zijn 6 lange maanden geweest in Tilburg ‘op de bank’.
Ik heb ontzettend veel zin om er weer op uit te trekken. Het is tijd, hoog tijd!
En als ik maar weer aan het slapen kom, dan komt het met dat ‘staartje’ burn-out ook wel goed, daar heb ik vertrouwen in!
Mijn plan is om weer, als vanouds, iedere twee weken verslag te doen van mijn reilen en zeilen onderweg.
Je bent van harte uitgenodigd om me te volgen, te reageren (best via email, gezien het reactie-formulier nog altijd hapert) of in stilte mee te genieten.
Een hartelijke groet,
Hera