Na een drie turbulente vluchten kwam ik (nog altijd) in twee stukken in Calgary aan. Ik werd door een trouwe volger van mijn reizen van het vliegveld gehaald. De Poolse Stan opende zijn huis voor me en voor ik in een lange diepe slaap viel aten we (typisch Pools) een lichte lekkere maaltijd van brood met boter en verschillende soorten kazen, worst en zelf gepekelde augurken. De volgende ochtend vertrok ik richting Banff.
Terwijl we door de prairies rondom Calgary reden zag ik in de verte de mastodonten van de Rockies Mountains opdoemen. Mijn hart ging open. Wat heerlijk om hier weer te zijn! Die weidsheid, die ruigheid. En tegelijkertijd stak het bittere besef dat ik hier niet zou fietsen scherp in dat open hart. We reden voorbij een zuil waarop een grote poster het Banff Mountain Film Festival (hierna BMFF) aankondigde.
Na mijn spullen af te hebben gezet op mijn gastadres loop ik de zo bekende route heuvelopwaarts richting het Banff Centre, het episch centrum voor de komende negen festivaldagen. Het is ‘de vooravond van’ en er hangt een sfeer van opwinding en verwachting in de lucht die de gangen en zalen van het Banff Centre vult. De posters hangen, ik zie mijzelf mijn fiets toezingen op een foto in het programmaboekje en ik loop verschillende oude bekenden tegen het lijf die ik driftig, en soms tevergeefs, attendeer op mijn mitella en gebroken sleutel voor er geknuffeld wordt.
Ik veer op uit mijn stoel als ik een shot van onze film voorbij zie schieten in de prachtige BMFF trailer.
Mijn opwinding om dit jaar op het festival te zijn met een film wordt gedeeld door mijn oud-collega’s bij de vrijwilligers en verschillende medewerkers. Ik heb mijn ietwat pretentieuze en uitdagende voorspelling van vorig jaar waar gemaakt.
Op zaterdag zit ik om 12:00 klaar in het theater voor de aftrap van de allereerste screenings. Ik veer op uit mijn stoel als ik een shot van onze film voorbij zie schieten in de prachtige BMFF trailer. Ik word verrast door de docu van Planet Earth II. Docu’s puur over dieren laat ik vaak links laten liggen, maar deze film doet de hele zaal kromliggen van het lachen, ‘wow’en van bewondering en ‘oeh’- en ‘aah’en van vertedering.
‘Hier moet ik van genieten! Wie weet of ik deze kans ooit nog eens krijg.’
De volgende dag is ‘mijn grote dag‘. Onze film zal draaien om 3:30 a.m. Helaas kan filmmaker Scott Hardesty er niet bij zijn. Een film in het BMFF hebben is een geweldige prestatie voor een adventure filmmaker. En wij hebben het geflikt met zijn eerste onafhankelijke filmproductie. Ik sta in de coulissen als de dreunende muziek van de BMFF trailer begint, de adrenaline stijgt.
Ik krijg drie minuten om de film in te leiden. Voor ik oploop denk ik ‘Hier moet ik van genieten! Wie weet of ik deze kans ooit nog eens krijg.’. Ik vertel over de totstandkoming van onze film en bedank het BMFF voor de selectie. Dan snel ik het trapje af en laat me naast mijn vrienden in een pluche stoel glijden terwijl het openingsbeeld verschijnt.
Het ziet er goed uit, ook op groot scherm, en ik voel me best een beetje trots als na de aftiteling het publiek applaudisseert.
De daaropvolgende zeven dagen zijn een aaneenschakeling van bijpraten met oude bekenden, nieuwe ontmoetingen, ontroerende en verbluffende documentaires, ietwat ongemakkelijke netwerk-borrels, glibberen door besneeuwd Banff, wandelen voor zover dat ging, veel complimenten en een knallend feest als afsluiting.
Ik ontmoette een andere fietser die over zijn stuur was gevlogen.
Als kers op de taart kreeg ik de laatste dag ook nog eens het bericht dat onze film was uitgekozen voor de World Tour. In het jaar aansluitend aan het festival zijn er 1100 BMFF evenementen in 40 verschillende landen, waarbij een selectie van de films van dat jaar wordt getoond. De ‘hosts’ van die evenementen hebben de keuze uit 30 geselecteerde films, dus het is niet gegarandeerd dat PEDAL al die 1100 keren gedraaid zal worden. Ook in Nederland komt dit voorjaar de BMFF World Tour. De data daarvan worden nog bekendgemaakt.
Voor iedereen die de film graag wil zien; hij staat nog niet openbaar online, maar is wel al te bekijken via www.watchslipstream.com.
Na het festival ben ik nog een week in Canmore (20km van Banff) gebleven, te midden van de prachtige Rockies.
Het sleutelbeen lijkt vrij voorspoedig te helen. De mitella kan nu delen van de dag af en het wordt zo langzamerhand tijd om te beginnen met wat mobiliteitsoefeningen.
De fiets maakt het goed en wacht op het Santos hoofdkwartier ongeduldig tot ik er weer met hem op uit trek.
Natuurlijk begon ik nog geen week na de val al met het exploreren van mogelijkheden voor het vervolg van mijn fietsen. Maar niets ligt nog vast… en daarover schrijf ik de volgende keer.