Zuidelijke warmte

In mijn vorige blog schreef ik over mijn spoedcursus toerist. In de afgelopen twee weken ben ik juist heerlijk kunnen opgaan in het gewone leven hier in Mexico en tussen de Mexicanen.

Na een dag in Mexico city waar ik ‘Saptel‘ bezocht, een hulplijn voor mensen in psychische nood en door de stad wandelde met een studiegenoot uit mijn tijd aan het conservatorium, vertrok ik met Manuel en enkele vrienden naar Valle de Bravo. Hier werd in een prachtige setting een triathlon gehouden. We verbleven met Manuels team en coach op een ranch. Samen eten, peptalk van de coach, nummers en shirts ophalen. De volgende dag was het zo ver en vertrokken we in alle vroegte naar het terrein. 2000 participanten. Logistiek was dat allemaal niet bijster goed geregeld, maar qua sfeer was het top. In het meeste obese land te wereld was het een verademing om anderhalve dag tussen de sportliefhebbers te verkeren en omgeven te zijn door prachtige fietsen en hun getrainde rijders. De deelnemers waren divers, sommigen hadden nog een lange weg te gaan om alle taco’s en Coca Cola er af te triathlonnen, anderen waren in topvorm.
Manuel behaalde de eerste plaats in zijn klasse. Door zijn team werden verschillende prijzen in de wacht gesleept. De avond na de wedstrijd reden we tevreden en doodmoe terug naar Mexico city.

MEXICO CITY

 

VALLE DE BRAVO

 

Zoals ik al schreef is Mexico het meest obese land ter wereld. Inderdaad, nog dikker dan de Verenigde Staten! Een 3 liter fles Coca Cola zie ik overal geadverteerd voor 20 pesos, oftewel € 1,-. Het vloeit hier rijkelijk, als glijmiddel voor de vettige taco’s, quesadillas en mierzoete lekkernijen.
Het is vast vloeken in de kerk, maar het meeste eten hier kan niet tippen aan het Mexicaans dat ik buiten Mexico heb gegeten. Groenten zijn vaak ver te zoeken terwijl deeg en vlees in overvloed aanwezig zijn, meestal druipend van het vet. Langzaamaan leer ik waar ik naar kan vragen aan alternatieven. Die alternatieven in combinatie met wat ik zelf fabriceer maken dat ik meer weer een stuk blijer en gezonder voel.

Een paar andere fronten waarop Mexico NUMMER 1 is:
ze hebben de grootste piramide (qua basisoppervlakte, niet hoogte), de meest overgestoken grensovergang (Tijuana) en de dikste boom ter wereld.
Daar kan ik nog de niet officieel bevestigde nummer 1 aan toe voegen van: vieste gratis openbare toiletten. Verder scoort het land hoog in geluidsoverlast en vervuiling door plastic flessen en andere rotzooi langs de weg.

Na een aantal fijne dagen in Mexico city met Manuel en Theresa fietste ik verder richting zuiden en belandde ik op rustiger wegen.
Ik heb nu, na bijna drie maanden, het Mexico gevonden waar ik in de Verenigde Staten naar uitkeek. Het is snikheet en de bergen hebben me af en toe gebroken, maar ik weet weer waarom ik op de fiets reis. De wegen hier in het zuiden zijn stiller, de natuur uitgestrekt, de mensen (net als de temperatuur) warmer, de dorpjes karakteristieker. Ik voel me weer echt op reis om het reizen in plaats van ‘onderweg naar’.

Vanaf het mooie stadje Puebla fietste ik weer de bergen in, richting Oaxaca. Ik zal er niet om liegen, de bergen vielen me zwaar, loodzwaar. Met hier en daar wat hulp van een vriendelijke automobilist redde ik me over de eindeloos lange klims in de hitte. Maar het toerisme was verdwenen! Ten zuiden van Mexico city zijn de mensen armer. Dat is goed te zien aan de behuizing. Maar de sfeer ging er op vooruit. Ik bezocht nog één toeristische attractie waarvoor ik een flink, maar zeer mooi, stuk omfietste. Hierve el Agua. Over duizenden jaren tijd is hier een ‘versteende waterval’ gevormd. Het water was zo vol van calcium en andere mineralen dat die, net als een stalagmiet in een grot, langzaamaan groeiden tot een ‘versteende waterval’. Nog steeds stroomt er calciumrijk water uit bronnen. Je kunt er in zwemmen terwijl je uitkijkt over de bergen en de waterval. ’s Middags was het er vergeven van toeristen, maar in de nacht en vroege morgen had ik het rijk er voor me alleen terwijl ik kampeerde op een plateau boven het geheel.

In de dagen die volgden trapte ik weer door de bergen. In een poging wat meer van de omgeving te zien nam ik een alternatieve route die door dorpjes leidde. Maar toen de weg in een karrenspoor veranderde en ik nog eens op de kaart keek bleek ik al vele kilometers terug een afslag gemist te hebben. Op aanwijzingen van een man reed ik toch het zandpad op, dat al gauw splitste, en weer splitste en nog eens splitste. Vele splitsingen en op landbouwvelden doodlopende paden verder gaf ik de moed op en keerde om, terug richting dorp en richting gemiste afslag. Een domper, maar ondertussen had ik wel de mooiste paden gefietst sinds lange tijd, en omringt door doodstille natuur.

Bekijk hier de video

Wildkamperen is tot nu toe lastig geweest in Mexico. Er zijn veel dorpen, landbouw en de natuur die overbleef was weinig geschikt voor kamperen. Nu ik in gebied ben beland waar het gemakkelijker is, maakt de hitte voor mij dat er weinig lol aan is. Na een hele dag zwoegen op de fiets en plakkerig van zweet, zonnebrand en uitlaatgassen wil ik me kunnen wassen, en helaas zijn er nog altijd weinig rivieren te bekennen. Ik wend me dus tot de brandweer of politie in het dorp en klop daar aan voor een kampeerplek, maar niet voordat ik eerst heb gevraagd of ik er kan douchen. Inmiddels komt dat meestal neer op een koude ‘bucketshower‘, emmers omkieperen boven je hoofd dus, maar dat is precies waar ik naar verlang na een fietsdag.
Kamperen op die manier, op dorpspleinen en naast politiebureaus is leuk omdat het me onder de lokale bevolking brengt en uit de isolatie van een hotelkamer haalt. Het grote nadeel is de herrie. Mexico is luid, zo ongelofelijk luid. En het gekke is dat de Mexicanen die ik hierover spreek er zich net zo aan storen als ik. Waarom is het dan tóch zo luid? Muziek staat hard en overal aan, er wordt dag en nacht vuurwerk afgestoken zonder duidelijke reden, mensen roepen, tv’s staan overal te schetteren, honden blaffen tot ze er bij neervallen en kinderen halen plezier uit zoveel mogelijk herrie maken boven dit alles uit.

Enkele dagen geleden had ik een plekje bij de politie bemachtigd, vlak naast het dorpsplein onder een overkapping. Om 19:00 begon op het plein een dansrepetitie voor 40 kinderen. Om 20:00 begonnen mannen een stalen podium constructie op te bouwen terwijl de kinderen onder de overkapping één voor één tegen de open houten poort op renden om een zo hard mogelijke knal te veroorzaken terwijl aan de overkant een restaurantje de stereo flink open draaide. Ik vluchtte naar een bankje buiten de overkapping om het uit te zitten, maar toen daar een oude man opdringerig tegen me aan kwam praten was voor mij de maat vol. Het was 21:00 en bedtijd voor mij, terwijl het volume hier juist alsmaar verder open werd gedraaid.
Ik had de kortste adem en fietste naar het enige en te dure hotel in het dorpje. Op mijn kamer aangekomen drong het tot me door dat er bij de buren net een karaoke feest op gang kwam. Gelukkig ‘maar’ tot middernacht. De volgende ochtend werd ik om 5:00 gewekt door een harmonieorkest dat door de karaokezangers besteld leek.
Een nieuwe dag in Mexico. Vijf onrustige uren slaap en weer een zware fietsdag voor de boeg. HELP!

De volgende dag kwam ik aan bij een WarmShowers host waar ik een kamer voor mijzelf had en waar ik (tegen mijn natuur in) ’s middags na de maaltijd op bed neerstortte en in slaap viel.
Ik bezocht de school waar hij Engels onderwijst aan tieners en was te gast in twee klassen waar de leerlingen vragen op mij mochten afvuren in het Engels. Sommige leerlingen waren nieuwsgierig en enthousiast, sommigen niet. Tot daar niet veel verschil met Nederland. Wat me wel verbaasde was de enorme vrijheid die de leerlingen hebben. Onderuit hangen in hun stoelen met hun tas op schoot, lollies eten, te laat komen, kletsen. Dat gaat er in Nederland wel even anders aan toe. In vergelijking word bij de middelbare scholieren in Nederland het keurslijf wel erg strak aangesnoerd.

Al met al kijk ik mijn ogen uit en worden mijn oren overspoeld. Het is bijzonder hoe Mexico enerzijds niet zo heel anders is dan het westen en anderzijds er totaal andere normen, waarden en gewoonten op nahoudt. Iedere dag zijn er nieuwe dingen die me verbazen en waarvan de redenen me onduidelijk zijn. Het ‘wat, hoe‘ en vooral het ‘waarom‘ van dit land is misschien wel het interessantste aspect en de belangrijkste reden voor mij om er tijd door te brengen.

Vandaag hield de zon zich heerlijk verborgen achter de wolken en terwijl ik door het groen trapte en naar een Nederlandse nieuws-podcast luisterde zag ik een wat opvallende truck aankomen… met geel kenteken! Terwijl hij me passeerde kon ik net een zwarte NL in een blauwe hoekje ontwaren en ik kneep in mijn remmen. De truck minderde vaart, keerde om en Gerrit en Els stapten uit. Een Nederlands stel dat al ruim drie jaar onderweg is. Even later stonden we met koffie en cake te praten over onze reizen, Mexico, ruïne-, kerken- en onmoetingenmetdeplaatselijkebvolking-moeheid en ons beider routes. Heerlijk om even in mijn moedertaal te kunnen kwebbelen en lachen met twee avontuurlijke en nuchtere landgenoten!

Met nog zo’n anderhalve week te gaan in Mexico begin ik langzaamaan uit te kijken naar Guatemala en Belize. De volgende twee landen die op de planning staan. Na het enorme Mexico lijken de landen die komen nu minuscuul, in een paar dagen fiets je er doorheen.
Maar eerst nog even genieten van het Mexico dat ik gevonden heb, hier in het warme zuiden.

Tot in Guatemala!

Scroll naar boven