Met mijn zonnebril op mijn neus zit ik in een hemdje onder een stralend blauwe hemel met uitzicht op de witte bergen van de Sierra Nevada.
Achter deze bergen ligt Yosemite National Park. Alle wegen die het park doorkruisen zijn gesloten vanwege de sneeuw.
‘Sierra Nevada‘ is Spaans voor ‘met sneeuw bedekt gebergte‘. Die betekenis haal ik nu ter plekke van het internet, nadat ik me dagenlang heb afgevraagd waar het voor stond. Grappig dat een naam die in mijn gedachten zo ’tropisch’ klonk (waarschijnlijk omdat het Spaans is en de andere ‘Sierra Nevada’s in Spanja, Venezuela, Colombia, Chili en Argentinië liggen) precies aansluit bij wat ik hier en nu zie, besneeuwde bergen.
Met oud & nieuw was ik in Nevada city (wat in Californië ligt, niet in Nevada) te gast bij vrienden van mijn fietsmaat Shaun. Er trok een storm over die enkele dagen zou duren, met harde wind en heel veel regen en sneeuw. De 2151 meter hoge pass die op het menu stond maakte het gastvrije aanbod om enkele dagen langer te blijven gemakkelijk te accepteren.
Toen aan de ene storm een eind kwam was de volgende alweer voorspeld. We besloten van de twee daartussenin liggende dagen gebruik te maken om de pass over te fietsen naar Truckee. Over de oude weg fietsten we de eerste dag tot halverwege de pass. Terwijl de schemering inviel gingen we op zoek naar een kampeerplek. Links en rechts van de weg niets dan een 1,5 meter hoge laag sneeuw (niet stevig genoeg om op te staan) en bomen. Rondneuzend op een gesloten camping werden we door werklui aangeraden ons uit de voeten te maken voordat de beheerder terug zou komen. Feit dat we een gesloten poort (hij was niet op slot) met uitgebreide verzameling ‘verboden-toegang-borden’ hadden genegeerd zou ons niet in dank worden afgenomen. Over een met ijs bedekte weg klommen we al glibberend terug naar de inmiddels donkere hoofdweg. Enkele kilometers verderop kwam die samen met de snelweg en precies op dat punt was het station van de sneeuwschuivers. Ik vroeg twee werklieden of er een kans was dat we onze tent op hun terrein mochten opzetten. Even later stond de tent, op een ruim 70cm hoge laag sneeuw. We kregen de code voor de enigszins verwarmde kleine loods waar we het toilet mochten gebruiken en de opdracht om naar binnen te gaan mochten we denken dood te zullen vriezen. Ondanks dat de temperatuur die nacht daalde tot zo’n -15C (hoorde ik achteraf) was het met kleren aan in de slaapzak meer dan warm genoeg.
De volgende dag bereikten we via Donner Pass het stadje Truckee, waar onze gastheer ons ontving met het aanbod de volgende storm bij hen uit te zitten.
Kranten, radio, televisie, ‘het volk’, uit alle hoeken klonken er waarschuwingen voor de ‘ergste overstromingen sinds 60 jaar’. In de supermarkt zag ik mensen groot inslaan, scholen werden gesloten en afspraken gecanceld. Er werd flink ingespeeld op de angst van het volk, zoals het de Amerikaanse media betaamd. Armageddon nadert!
Bekijk hier de video
Na een dag vol regen viel er de volgende dag een flink pak sneeuw en de elektriciteit viel geregeld voor enkele uren uit. Het plan om via Lake Tahoe te fietsen kon ik schrappen, gezien zelfs de ski-resorts daar aan het sluiten waren vanwege de zware sneeuwval, ingesneeuwde stoeltjesliften en afgesloten wegen. We namen het aanbod van een lift naar Reno aan, om zo Lake Tahoe te omzeilen.
Moe van al die rustdagen grepen we de mogelijkheid om daar de klimhal in te gaan met beide handen aan. Fijn om dat lijf weer te gebruiken. Tot mijn blijde verbazing bleek ik nog de nodige kracht in mijn armen te hebben, helaas kan ik over mijn vingers niet hetzelfde zeggen.
Gezien de wereld nog altijd niet vergaan was vertrokken we de volgende ochtend vanuit Reno zuidwaarts. ‘Wijsheid’ was wellicht om dat weersysteem nog één of twee dagen uit te zitten, maar ik was er klaar mee. We vertrokken in een flauw zonnetje maar al gauw trapten we door ijskoude regen en sneeuw tegen snoeiharde wind in de HW395 op. En toch, en toch, voelde het goed om weer op de fiets te zitten. In het donker bereikten we onze bestemming. Verder hadden we die dag sowieso niet kunnen fietsen gezien de weg vanaf Carson city gesloten was vanwege een ‘muur van sneeuw’. De volgende ochtend vertrokken we in de sneeuw, maar met de wetenschap dat de weg weer geopend was. We verwachtten nog één dag te kunnen fietsen voor we noodgedwongen weer een dag vrijaf moesten nemen om een sneeuwstorm uit te zitten. Op goed geluk schreef ik vanuit Carson city een email naar een Baptist kerk in Walker zo’n 70km verderop. Diezelfde avond nog kreeg ik bericht terug van de Pastor, we waren daar van harte welkom. Bij aankomst werden we niet in de kerk gestationeerd maar in huis genomen door de Pastor en zijn vrouw.
Na een vrije dag in Walker, waarin ik een interessant gesprek over geloof (Baptisme) voerde met de Pastor, sneeuwijs leerde maken en proefde en door de sneeuw wandelde, namen we het aanbod van de Pastor aan om ons met de pickuptruck een eind op weg te helpen en het linkste stuk weg over te slaan. Het landschap waar we doorheen reden was magisch en het enige dat mij liet waarderen in een auto in plaats van op mijn fiets te zitten was het blinkend wit gladde wegdek en het gebrek aan vluchtstrook.
De rit in de middag van Mammoth Lakes naar Bishop was waanzinnig mooi.
En in Bishop zit ik nu in de zon!
De sneeuw gisteren en dat wat ik nu op de bergen zie liggen is misschien wel de laatste sneeuw die ik zal zien voor een lange tijd. Of het moet zijn dat er op de laatste bergpass richting Death Valley nog sneeuw ligt.
Ondanks de fijne ontmoetingen en de mooie fietsdagen was mijn batterij in de afgelopen weken leeg.
Ik dacht hem op te kunnen laden tijdens de vele vrije dagen, met warmte, gezelligheid, lekker eten en vrije tijd. Maar iedere avond rond zevenen begonnen mijn ogen al te prikken van de slaap en na het dinner excuseerde ik mezelf telkens om dan vroeg in bed te kruipen voor weer een rommelige nacht vol half-slaap. Ik werd prikkelbaar en emotioneel. Na een dag fietsen keek ik uit naar een rustdag en na een rustdag keek ik uit naar….dat wist ik dus niet.. Het leek wel of de batterij zowel fysiek als psychisch leeg was. Voor fysieke oplading had ik rustdagen nodig, voor psychische juist fietsdagen. En zo bleef ik steeds maar bleef hinken.
Misschien vraag je je af hoe je een dip kan hebben terwijl je over de wereld fietst. Menig noemt wat ik doe ‘Living the dream‘. Ook ik vraag het me af. Waar is al die ‘power’ naartoe? Wat heeft mijn batterij langzaam leeg getrokken? Te veel indrukken? Te veel (nieuwe) contacten? Fysieke inspanning? Te weinig slaap? Te lang van ‘huis’? Of nu ik gezelschap heb, te weinig alleen?
Ik heb geprobeerd er de vinger op te leggen, maar het blijft zoeken.
Hoe zeer ik ook kan genieten van het bikkelen in de regen en sneeuw, de zon doet me goed en geeft me energie. De ruimte in het landschap brengt ruimte in mijn hoofd.
De eerste keer dat ik in woestijn fietste was in Rusland, en ik was direct verkocht, de uitgestrektheid, het lege landschap, het past bij mij. Sinds Reno fiets ik in de steppe, de bergen om me heen zijn kaal en rauw. Ik kijk uit naar het bereiken van de woestijn van Death Valley. De droogste plek in Noord Amerika.
Ik heb het vermoeden dat die batterij in de komende weken weer zal opladen. Op de planning staat: weer meer kamperen (waar ik enorm van kan genieten), uitgestrekte landschappen, zon en Death Valley, Joshua Tree, de Salton Sea en Mexico!
Niet de minste plekken om op het programma te hebben, als je het mijn vraagt..
Komaan Hera dit is puur menselijk, de ” goesting” (zin) zoals wij hier in België zeggen komt wel weer terug. In ieder geval fantastische verhalen en respect voor je avontuur.
Rustig aan Hera dan komt de zin vanzelf weer,
Ruud
Hoi Hera, ik wens je toe waar je gebrek aan hebt. Soms kan het helpen te ” aanvaarden” dat niet alles +is.Ik vind het een dooddoener om te zeggen, maar het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn. Alleen al DAT accepteren kan al opluchting geven om weer positief door te kunnen gaan. Groetjes van José uit Reuver.
Hoi lieve Hera, wat een prachtige foto’s met filmpje weer. Leuk om je ook weer eens te zien klimmen. Mij geeft het nog steeds veel energie. Soms voel ik gewoon de kou en geniet van de prachtige omgeving, alsof ik daar zelf ben. Ik begrijp dat je batterij even leeg is. Accu’s gaan in de kou korter mee ! ha ha. Dus vaker en beter opladen. Heel veel nieuwe kracht en energie toegewenst en een gelukkig en gezond 2017 met veel nieuwe en mooie ervaringen samen. Groetjes ook van Willie.
I donate for a cup hot chocolate or coffee! Misschien dat je dan weer wat beter voelt. Ik voel de kou ook (het is vandaag koud!). Toch zijn het prachtige verhalen, foto’s en beelden. Niets moet, alles mag met zo’n onderneming.
Hahahah Armageddon nadert! Het is inderdaad waar dat de media hier alles flink wat opklopt.
Hopelijk gaat het binnenkort weer wat beter met je.