Zoals ik in mijn vorige blog al schreef verliep mijn terugkomst in Nederland (vanwege het gebroken sleutelbeen) niet erg soepel. Twee dagen na aankomst stortte ik in en bracht drie weken in een waas door. Toen in de derde week het glasgordijn wat op trok besloot ik op de uitnodiging voor het Dubai Travelers Festival in te gaan. Zoals altijd leek ‘doorzetten’ me de juiste zet. Ik kwam die mooie week vrij goed door, maar in Nederland viel ik direct weer terug.
We zijn nu een maand verder en zit ik nogsteeds beroerd op de bank. Wel ben ik wijzer geworden over wat er aan de hand is; ik heb een BURN-OUT.
Ik heb letterlijk al mijn energie opgebrand.
Een burn-out? Is dat niet iets voor mensen met een drukke baan die zichzelf teveel stress op de hals halen? Dat dacht ik eigenlijk ook, maar het blijkt dat zij geen monopoly hebben op deze ellendige staat van zijn.
Inmiddels heb ik geleerd dat je een burn-out krijgt wanneer je eerst al je energie op maakt en vervolgens je reserve-energie er ook nog doorheen jaagt. Of je die energie nu besteed aan werk, je gezin, topsport of reizen, dat maakt niets uit. Energie is energie, hoe je hem ook besteed.
Nu heeft een gezond mens heel wat energie om te besteden, maar je moet vervolgens ook herstellen, dat wil zeggen: rusten en slapen.
Dat ik precies het leven leid dat ik wil, wil niet zeggen dat het niet ontzettend veel energie kost. De honderden ontmoetingen, iedere keer weer vertellen over wat ik doe, te gast zijn bij vreemden. Het fietsen van duizenden en duizenden kilometers, door hitte en kou, in wind en weer.
Allemaal dingen waar ik bewust voor kies, maar die ook veel van me vragen.
Ik heb de tekenen dat ik mezelf uitputte soms wel gevoeld, maar niet serieus genoeg genomen of juist geïnterpreteerd.
En dan komen we bij de crux. Als je zo’n intensief leven leid zal je dus ook goed moeten rusten. Daar zit hem dus het probleem.
Slapen is voor mij al sinds mijn tienerjaren een uitdaging. Twee op de drie nachten slaap ik erg slecht. En in Noord-Amerika heb ik, nog meer dan anders, ontzettend slecht en weinig geslapen. Zodanig dat ik mezelf vaak heb afgevraagd hoe ik het in hemelsnaam vol hield. Precies dat kenmerkt de aanloop naar een burn-out; zelf niet begrijpen waar je de energie vandaan haalt. Ik heb de tekenen dat ik mezelf uitputte soms wel gevoeld, maar niet serieus genoeg genomen of juist geïnterpreteerd.
Een cocktail van jetlag, kater, griep en slapeloosheid.
Ik weet nu dat de meeste mensen niet echt weten hoe een burn-out voelt, net als ik dat niet wist. Nu, de beste omschrijving die ik je kan geven is dat het voelt als een cocktail van een jetlag, kater, griep en slapeloosheid, en dat 24/7. Het komt in allerlei vormen met allerhanden klachten maar als het iets niet is is het je gewoon ‘moe voelen’.
Helaas is het geen kwaaltje waarbij je vooral ‘gewoon door moet doen’. Rusten is de belangrijkste remedie die leidt tot herstel.
Precies dat wat zo moeilijk is voor de doorbijters en grenzenoverstrijders die in een burn-out belanden.
EN NU?
Van enorme frustratie en angst ben ik inmiddels een klein beetje dichter in de buurt van geduld en acceptatie aangekomen.
Lezende over burn-out en ‘retracing my steps’ van het afgelopen jaar kwam ik uit bij de herinnering aan een QEEG (hersenscan) die 6 jaar geleden van mij gemaakt is. Daaruit bleek dat ik weinig of geen alpha golven aanmaak, wat wil zeggen dat ik zelden of nooit in de staat van rust en ontspanning kom. Een gesprek met een neuropsycholoog leerde mij dat mijn hersenactiviteit inderdaad een mooie blauwdruk is voor de ontwikkeling van een burn-out. Na kort doch diep beraad heb ik besloten een neurofeedback behandeling aan te gaan, waarmee de hersenen worden getraind om (in mijn geval) alpha golven aan te gaan maken. Als de behandeling succesvol is zou ik voortaan beter kunnen rusten en slapen! De slagingskans is echter 70-85%, dus ik wil nog niet te vroeg juichen.
De behandeling (die zo’n 10 weken duurt) begint komende week en zo ook de cursus mindfulness die ik ga volgen.
Wie had ooit gedacht dat je jezelf een burn-out kon fietsen? Ik niet in ieder geval.
Heel voorzichtig maak ik toch ook alweer plannen voor komende reizen. Ik kan het niet laten. Het idee dat er een moment komt dat ik weer fit en gelukkig op de fiets stap trekt me hier doorheen. Mijn Afrika-plan ligt even stil, misschien iets te veel prikkels voor een verse burn-out-survivor. Ik verken de mogelijkheden om de Australische outback te doorkruisen op zandpaden en ergens in mijn achterhoofd vraagt Zuid-Amerika ook om aandacht.
Het voelt goed om vlakbij mijn familie en vrienden te zijn nu ik in deze beroerde situatie zit. Maar ik voel ook dat mijn leven niet meer hier ‘is’, alsof het ergens ver weg op mij ligt te wachten tot ik weer mee kom doen.
Toch probeer ik er hier nu het beste van te maken en te genieten van wat kan. Ik zie, door het balen heen, ook dat ik dingen kan leren uit deze situatie en probeer dat te benutten.
Ondanks alles staan er wel twee evenementen op de planning waar ik jullie voor wil uitnodigen.
Op de avond van 21 februari is het Dutch Mountain Film Fiets Festival in Heerlen. Hier zal ik te gast zijn en wordt mijn film PEDAL vertoond. Nog twee andere fietsers zijn te gast, uit totaal verschillende hoeken van de fiets wereld. Dat is ook de inzet van de avond, zet drie fietsers met totaal verschillende stijlen naast elkaar en kijk wat er gebeurd. Ik weet zeker dat het een mooie avond gaat worden. Meer informatie en kaartverkoop vind je hier.
Op 24 februari vertel ik over mijn fietsreizen en vertoon ik PEDAL bij klimcentrum Neoliet Eindhoven. Kijk hier voor info en kaartverkoop.
Een volgende blog volgt wanneer er weer wat te vertellen is. Want veel maak je niet mee vanaf de sofa, heb ik ontdekt. Ik hoop in de volgende blog jullie dan ook over mijn herstel en nieuwe plannen te kunnen vertellen.
Rest mij nog jullie allen het beste te wensen voor 2018!
Dank voor het trouwe volgen van mij en mijn avonturen in het afgelopen jaar en ik hoop jullie snel weer verslag te kunnen doen vanaf de fiets!