Polen, Slowakije… en wat een fietser zoal beweegt / Poland, Slovakia… and what moves a cyclist like me

scroll down for English version

(Polen) Bielsko Biala, Krakau, Gromnik, (Slowakije) Giraltovce, (Polen) Bzianka, Przemysl, (Oekraine) Lviv
Totaal 2268km

Waar te beginnen?
Ik wil eigenlijk niet vertellen over wat ik gezien heb, welke steden, gebieden of zelfs landen. Als ik dat zou willen beschrijven zou ik iedere dag een blog moeten schrijven. Het is ook niet zo zeer wat me bezighoud op het moment. Daarbij hoef je de steden en dorpen die ik hier boven heb genoemd maar te googlen en je kunt ze van alle kanten bekijken.

Eergisteren was ik een maand onderweg. Op de dag zelf besefte ik het me niet eens. Ik was aan het uitzieken, na een (vermoedelijk) voedselvergiftiging, in een agriturisimo bij Przemysl (een prachtig stadje aan de grens naar Oekraine). Ruim een week daarvoor was ik Polen binnengefietst, nadat ik met pijn in mijn hart het lelijke Ostrava en de mooie Pavel achter me had gelaten.
Ja, wat me veel meer bezighoud is wat het reizen met me doet.
Ik merk dat ik me weer ‘op reis’ voel, zoals ik me voelde in zuid-oost Azie. Dat ik los ben van Nederland, dat ik alleen maar HIER ben, en soms alvast een beetje DAAR, waar ik allemaal nog heen ga. Ik leef met de mensen die ik onderweg ontmoet. De couchsurfers en fietsers bij wie ik overnacht, de mensen bij wie ik in de tuin kampeer. Al die mensen, dag in dag uit, die geen woord Engels of Duits met me kunnen wisselen.

Wat ik de laatste week vooral ook voelde is hoe vermoeiend het reizen is. Ik ben constant ‘in contact‘. Eigenlijk verlang ik er naar om mijn tentje nu en dan in de enorme uitgestrekte bossen van Oekraine neer te zetten. De paar andere fietsers die ik tegen ben gekomen, die voor een paar dagen of een week onderweg zijn en waarvan een stel me zei ‘we heard about you!‘, doen dat allemaal. Campings komen niet eens ter sprake. Ik ben (nog) niet zo ver, dus ik probeer mijn rust nu en dan in mijn pauzes te nemen of door wat vroeger dan nodig naar bed te gaan.
Het klinkt allemaal zo gemakkelijk, maar het constante uitzoeken van hoe, waarheen en waar te overnachten vergt veel energie. Ook de moed er in houden na een afwijzing van een ‘tuinkampeerplek‘ kost energie, als je niemand naast je hebt die eens zegt ‘ach, dat is gewoon een chagerijnige boer die niet weet wat voor leuk gezelschap hij mist!!‘.
En dan is er nog het afscheid nemen. Reizen is afscheid nemen, bijna iedere dag momenteel. Soms ontmoet je mensen die je recht in je ziel raken, die je herkent in wie ze zijn. Doordat de ontmoetingen tijdens een reis bij over het algemeen kort zijn, houd ik weinig reserves in het contact; ‘dit ben ik, doe daarmeewat je wilt, morgen ben ik weer weg‘. Als de ander dat ook doet ontdek je binnen een paar uur hoe het klikt. En als het dan klikt als een fietsschoen in een spd-pedaal, blijft het best even steken als je je een of twee dagen later alweer los moet rukken. Ik hoop dat degenen met wie ik dit ervaar, in de toekomst nog eens mijn pad zullen kruisen tijdens het reizen.

Onderweg naar Krakau heb ik Auschwitz bezocht. Ik was er al eerder geweest, maar ook de tweede keer was het weer verschrikkelijk indrukwekkend. Ik kan iedereen die er interesse in heeft aanbevelen om er ook echt een keer naar toe te gaan, en daar gerust een dagje voor uit te trekken. De zoutmijnen die ik de volgende dag in Wielica (vlakbij Krakau) heb bekeken waren mooi, maar niet zo indrukwekkend als ik verwacht had. Al moet ik zeggen dat ik misschien wat overvoerd ben met ervaringen de laatste tijd en soms dingen niet helemaal tot me door kan laten dringen. Wat ik het indrukwekkendst vond was eigenlijk de afdaling, via een trap, door een smalle schacht, naar de eerste verdieping van de mijn (op zo’n 110 meter onder de grond).

Het toeval wil dat ik, 3 dagen later, totaal onverwacht, op een schoorsteen 110meter boven de grond stond. Hoe ik daar kwam? Ik besloot een omwegje te maken via Slowakije en logeerde daar bij Jozef. Jozef doet aan ‘ropejumping‘ (bungee met een touw ipv elastiek zeg maar) en had vriendjes die van de burgemeester (mondelinge) toestemming hadden om met die schoorsteen te doen en laten wat ze maar wilden. Zo werd ik uitgenodigd om een dagje in Giraltovce te blijven en deze schoorsteen te beklimmen. Ik kan jullie vertellen, 100meter is HOOG. Maar dan nog viel het me mee met de angst. Zelfs toen wij boven waren en er zich meer en meer politie aan de voet van de schoorsteen verzamelde bleef ik opvallend rustig. We hadden ten slotte toestemming. Dat we daar geen schriftelijk bewijs van hadden en ik mijn legitimatie niet bij me had zou wel los lopen naar mijn idee. Dus ook naar beneden klimmen ging vlekkeloos. Een politieman had er blijkbaar lol in om mij (als laatste beneden) voor de grap in de handboeien te slaan, maar zelfs daar kreeg ik het op de een of andere manier niet warm of koud van. Ik heb geen haast, dus een nachtje op een andere ‘couch surfen‘ was niet meer dan een nieuwe ervaring geweest. Uiteindelijk liep het allemaal wel los en lieten ze ons verder met rust.

Inmiddels ben ik in Lviv (een prachtigestad!!!). Zonder veel moeite ben ik de grens naar Oekraine gepasseerd en heb ik de eerste stempel in mijn gloednieuwe paspoort in ontvangst mogen nemenen heb ik mijn eerste dag door het ontzettend mooie Oekraine gefietst. En nu zit ik met een tijdoverschot! Mijn visum voor Rusland gaat pas in op 2 juni, terwijl ik twee weken eerder ook al aan de grens kan staan. Dus ik ga extra tijd nemen in Kiev. Misschien krijg ik er zelfs bezoek (ik hoop het).

Voor de fietsers (en andere reizigers), twee plekken kan ik jullie van harte aanbevelen. Dat is ‘sauna Cezar‘ in Bielsko Biela. Het enige naturistencentrum in Polen. Een prachtige plek met een Nederlandse eigenaar. En het agriturisimo ‘Kresowy-dworek‘, een sfeervol agriturisimo op een prachtige plek (vlakbij Przemysl)!

Morgen stap ik weer op de fiets om rustig aan richting Kiev te trappen, een stad waar ik erg benieuwd naar ben!

Voor nu, een lieve groet vanuit het prachtige Lviv, van deze vermoeide, herstellende, maar ook zielsgelukkige en vogelvrije fietser.

English version. Pictures above in Dutch version.
(Poland) Bielsko Biala, Krakau, Gromnik, (Slovakia) Giraltovce, (Poland) Bzianka, Przemysl, (Ukraine) Lviv
Totaal 2268km

Where to start?
I don’t really want to write about what I’ve seen, which cities, sceneries or even countries. If I’d want to write about that I should probably write a new blog every day. It’s not even what has my interest so much at the moment. Besides that, you can just google the placed I just mentioned and see every bit of them on the internet.

Two days ago I was a month on the road. On that particular day I wasn’t even aware of it. I was trying to get better after, (presumably) foodpoisoning, in an agriturisimo near Prezmysl (a beautiful town near the border to Ukraine). I entered Poland a bit of a week before that, after saying goodbye to ugly Ostrava and beautiful Pavel.
Yes, what keep me occupied most at the moment is what travelling does tome.
I notice that I feel ‘on the road’ again, like I felt in south-east Asia. I’ve left Holland behind and I live in the moment HERE, and sometimes, THERE, where I am going. I live with the people I meet on my way. The ‘couchsurfers’ and cyclists where I spend the night, the people in whose gardens I camp, and all those people, every day, that don’t understand a single word of English or German.

What I felt very strongly this last week is how exhausting travelling is at the moment. I’m constantly ‘in contact’ with other people. I kind of long for it to just put up my tent somewhere in the endless forests here in Ukraine. The few cyclists I’ve met so far, who are all on short trips and of whom a couple told me ‘we heard about you!!’, all do that. I guess I don’t feel ready for that yet, so I try to find some rest during my breaks and by going to bed early and spend a little bit of time alone.
It all sounds so easy in my former blog, but the constant search of where to go, where to spend the night, takes a lot of energy. Also keeping the spirit after being rejected, asking for a campspot in someones garden, takes energy, when there’s no one travelling along who says ‘never mind that grumpy old man, he doesn’t know what he’s missing!’.
And then there’s the ‘saying-goodbye’ part, which will always be a part of travelling. Sometimes you meet people who touch your soul, who you recognize for who they are. Because encounters are mostly short while travelling, I am straight forward; ‘this is me, do with it as you please, tomorrow I’ll be gone again’. If the other person does that too, you’ll find out in a few hours if there is a connection or not. And if there is one, and it’s awesome, strong or deep, it hurts for a bit cutting yourself loose again after 1 or 2 days. I just hope that with the people I feel that with, our paths will cross again sometime in life or travels.

On my way to Krakau I visited Auschwitz. I had been there before, but being there for a second time was just as impressive. I can recommend everyone, who has interest in it, to go there sometime. De saltmines that I visited in Wielica (near Krakau) were nice, but not as impressive as I expected. What impressed me most there was walking down the endless stairs towards the first floor of the mine, a 110 meters underground.
It was a coincidence that, 3 days later, I stood on top of a chimney, a 110 meters above ground. How I got there? I decided to take a detour through Slovakia and stayed over there with Jozef. Jozef does ropejumping and he has some friends who had permission to climb that chimney, so we did! I wasn’t even that scared, even though we weren’t secured to anything. Not even when we were on top of the chimney and more and more policemen started to gather at the bottom, waiting for us. We had permission, even though we didn’t have it on paper. Climbing down went without problems and setting food on the ground, some policeman thought it’d be funny to handcuff me, but even that couldn’t really bother me. I’m in no hurry, and couchsurfing a cell for a night would just’ve been another experience. But in the end they let us go free.
And now I’m in Lviv (beautifull city!!). I crossed the border to Ukraine without trouble, got the first stamp in my shining new passport and cycled a first day through beautiful Ukraine. And now I have too much time! My visa for Russia doesn’t start until the 2th of June, while I could easily be there two weeks early. So I’m going to take some extra time of in Kiev. Maybe I’ll even have a friend visiting me (I hope so)!

For cyclists (and other travelers), there’s two places I strongly recommend you. First is ‘sauna Cezar’ in Bielsko Biala. The only nudist centre in all of Poland. A beautiful place to spend a day or two! The otherone is the agriturisimo ‘kresowy-dworek’, really nice place to stay in a beautiful surrounding (near Przemysl)!

Tomorrow I’ll get on my bike again to head towards Kiev, a city I’m excited to see and explore.

For now, love from beautiful Lviv, from this tired, recovering, but also very happy and free cyclist.