Rust Ruimte en Ruigheid

Hafnarfjörður!
‘Aaha! Hafnarfjörður!!’
Precies, dáár waar ik 4 weken geleden met kriebels in mijn buik op de fiets stapte. Daar landde ik gisteren weer om mijn maand IJsland af te ronden met het schrijven van een blog en het organiseren van mijn spullen voor de vlucht naar Alaska.

Ik heb veel gefietst, deze 4 weken. Slechts driemaal stond mijn tent twee nachten op dezelfde plek.

Na de fjorden fietste ik via de kust en enkele dorpen naar ‘universiteitsstad’ (17.797 inwoners) Akureyri. Mijn hoop was erop gevestigd dat na het fietsen van een 300km lange ‘lus’ de weg door het binnenland inmiddels geopend zou zijn.

In Akureyri vernam ik het blijde nieuws! De Kjölur, of F35, was vrijgegeven. Akureyri als bestemming viel nogal tegen, maar ik kon er een mooie voedselvoorraad inslaan bij de budgetsupermarkt BÒNUS.

De nr 1 terug richting het westen leidde mij door prachtige landschappen.
Ik waande me in Kyrgyzstan, al fietsend langs een groen omzoomde rivier tussen de bruine bergen met hier en daar wat sneeuw. Ik werd verrast door een gevoel van heimwee naar centraal Azië.

HET BINNENLAND

‘Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan’ dacht ik in mijn hoogmoed in Varmahlíð. En zo koos ik er voor om een binnenweg te nemen richting die verlangde F35 door het binnenland, in plaats van braaf de nr 1 te volgen naar de afslag.

Vanaf het moment dat ik het dorp uit fietste was het doodstil. De gehele dag heb ik 4 auto’s gezien. Wat een rust, wat een ruimte, wat een ruigheid. Ik stuiterde over de in het losse zand liggende keien stapvoets over de weg, geleidelijk klimmend naar 620m. Die ’top’ was prachtig gemerkt met een poort, waarachter zich het eindeloze binnenland uitstrekte waar ik zo naar had uitgekeken.

Ik heb geen bossen nodig, geen watervallen, geen weelderige ‘flora en fauna’, om te kunnen genieten van de natuur. Geef mij eindeloos uitgestrekte vlakten, met ergens in de verte een bergtop of de belofte van een meer en ik ben in mijn element.

Dag 1 in het binnenland eindigde met opsteken van een stevige oostenwind en lichte regen. Die wind zou de hele nacht aanhouden om mij de volgende dag te komen teisteren met al zijn kracht. Recht van opzij kwam hij. Vaak maakte hij het onmogelijk om meer dan 6 of 8 meter vooruit te komen alvorens ik genoodzaakt was af te stappen en mijn fiets uit het diepe gravel aan de rand van de ‘weg’ te sleuren. Of ik dreigde onderuit te gaan, mijn achterwiel wegglijdend over de grote keien waar ik in deze wind onmogelijk omheen kon sturen.

Meer hierover vertel ik in dit filmpje (niet zichtbaar in email, WEL in de blog op de website)

 

Halverwege het uitgestrekte droge binnenland ligt Hveravellir. Een geothermisch gebied met warmwaterbronnen. Na het afzien op de twee voorgaande dagen gaf ik mijzelf een dag vrij op de camping in deze prachtige groene omgeving en, natuurlijk, in de hotpot!

Een leuk weetje over Hveravellir:
In de 18e eeuw gebruikte de IJslandse vogelvrijverklaarde Fjalla-Eyvindur de bronnen van Hveravellir om gestolen schapen in te koken.

DE GOLDEN CIRCLE

Na nog een lange fietsdag en een nacht kamperen aan een riviertje waar ik belaagd werd door duizenden vliegjes, kwam ik terug in de ‘beschaving’. En wat voor één..
Het eerste gebouw dat ik zag was het ‘bezoekerscentrum’ van de waterval Gulfoss, met daarnaast een volle parkeerplaats.
Gulfoss maakt deel uit van de ‘Golden Circle’; een drietal toeristische highlights in het zuiden van IJsland die je ‘gedaan’ moet hebben. Voor een groot deel van de toeristen is dit, samen met Reykjavik, het voornaamste wat ze van IJsland zien.
In het bezoekerscentrum keek ik door mijn wimpers om me heen en waande me in China.

9km verderop is Geysir te vinden, een geothermisch gebied met de actieve geiser ‘Strokkur’ die iedere 4-8 minuten erupteert. Samen met de andere toeristen keek ik vanachter een gespannen koordje hoe het hete water, vanuit het niets, 30 meter de lucht in spoot.

Ik maakte de ‘Golden Circle’ niet vol door nog naar Nationaal Park Thingvellir te gaan, maar vervolgde mijn tocht richting het zuiden.
(ik hoop dat ik desondanks woensdag het land mag verlaten..)

HIGHLIGHTS

Vrienden die ik via de app liet weten deze ‘highlights’ bezocht te hebben, reageerden enthousiast. ‘EN?? Wat vond je er van?’, ‘Indrukwekkend he?’, ‘Wauw, lijkt me supermooi!’.
Ik stond er bij en ik keek er naar…

Het zette mij aan het denken. Waarom raakt die enorme waterval Gulfoss mij niet? Ik heb deze tocht honderden watervallen gezien, dat is waar, maar deze waren in grote en heftigheid niet te vergelijken met Gulfoss. Dit is niet nieuw voor me. Het is voor mij op elke reis nog zo geweest.

Is er een prachtig natuurverschijnsel te zien?
Schrijf erover in de Lonely Planet, druk het in een folder, zet er een hek om heen en bewegwijzer de route er naartoe, stuur er shuttlebusjes toeristen op af… en het raakt me niet meer. Een willekeurige combinatie van twee van bovenstaande gegevens voldoet al.

Je zou denken dat het met een oordeel te maken heeft. Dat het me niet meer bijzonder genoeg is. Dat het oorspronkelijk moet zijn. Of dat ik de toeristen veroordeel die met een bustour de Golden Circle er in één dag ‘doorheen jagen’. Maar dat is het niet..
Ook wanneer de zoveelste bus Chinezen leegstroomt, gewapend met mondkapjes, zonneklep met nekflap, camera’s en selfiesticks, voel ik geen irritatie of oordeel opborrelen in mijn geiser.

Desondanks is het een feit:
Hoe hoger het hek om de bezienswaardigheid en hoe meer bewegwijzering er naartoe, des te moeilijker vind het zijn weg naar mijn hart.
Ik kan het bijzonder vinden, interessant, imposant of zelfs ook mooi… maar het raakt me niet.
Hier blijf ik nog even op kauwen, tot ik de juiste analyse te pakken heb.

Bijna aan het einde van mijn tocht op IJsland zette ik in de regen mijn tent op achter een schuur, uit de wind, met toestemming van de aanwezige boer. Net toen ik ging koken kwam een vrouw me uitnodigen bij haar binnen te komen om te douchen en slapen. Stond mijn tent net…..
Toen ik echter eenmaal binnen was voor ‘alleen een douche’ lokte het bed me toch harder dan de regen buiten en besloot ik te blijven. De volgende ochtend ontbeten we samen en even later gingen we samen op een mini roadtrip. We bezochten een ‘bloemendorp’ en reden met de camper, met mijn fiets achterop, de kust af richting westen. Daar zetten ze me af, waarna ik nog een prachtige korte tocht fietste terug naar Hafnarfjörður.
Wat fijn om net op de valreep nog uitgebreid te gast te zijn geweest bij een IJslands stel. Echt ‘op zn Oekraïens’ (voor wie mij toen al volgde), voelde het voor mij, die grote gastvrijheid.

TERUGBLIK

En hier zit ik dan, terugkijkend op mijn maand IJsland.
Wat ik er van vind?
Het is een prachtig land. De natuur is divers en vaak sprookjesachtig mooi. Rust, ruimte en ruigheid zijn om iedere hoek te vinden. Ik heb de wind vervloekt, maar er ook enorm van genoten om hier te fietsen. Voor geen goud had ik het willen missen.

Toch stribbelt er ook iets in me. Dit was inderdaad een prachtig land om te zien. Maar ik voel duidelijk een verschil met de landen waarin het prachtig was om te zijn.
Juist door hier te zijn en het verschil te ervaren, tekent zich nog scherper af in welke landen ik een deel van mijzelf heb achtergelaten en welke ik tegelijkertijd in mijn hart heb gesloten.

En zo leer ik steeds weer en meer onderweg. Over de wereld en over mijzelf. Er valt nog zoveel te ontdekken..

Kom maar op Alaska! Ik ben klaar voor je!