Liggend in een hangmat bekijk ik de foto’s van de afgelopen weken. Het is verbazingwekkend hoe gebeurtenissen van nog maar twee weken geleden ongelooflijk ver weg lijken. Elke dag zijn er nieuwe indrukken die de vorige verdringen en deze blijven zich opstapelen. We ordenen onze herinneringen en tijdsbesef op basis van ‘mijlpalen’, indrukwekkende momenten. In het ‘gewone leven’ zijn ze over het algemeen minder goed vertegenwoordigd dan op een reis als deze, waardoor ook de tijdsbeleving anders is.

Op dit moment is de tijd echter tijdelijk teruggekeerd naar zijn ‘normale’ snelheid. Dat komt omdat wij op een ‘WorkAway’-adres zitten. WorkAway is een online platform waar mensen een pagina kunnen aanmaken als ze reizigers bij hen thuis willen verwelkomen om te helpen met praktische werkzaamheden. Vaak gaat het om klussen als tuinieren, dieren verzorgen, onderhoud, bouw etc. We hebben een WA-adres gevonden vlakbij de stad Sucre, in het dorp Yotala. Het is bij een dame die een stuk grond heeft met daarop een openluchtrestaurant, twee ‘cabins’ (voor WorkAwayers), een werkplaats waar twee medewerkers terracotta tegels schilderen en een groot huis waar zij en haar neef wonen.

Paul is momenteel bezig met het dichten van scheuren in het pleisterwerk van het plafond. Twee jonge Duitse backpackers snoeien planten met kapmessen. Ik lig in de hangmat te wachten tot de vrouw des huizes terugkomt met nieuwe verf zodat ik verder kan met het renoveren van de houten banken en tafels. Dus ik werk vanmiddag in plaats van vanochtend.

We zijn hier niet omdat we geen zin meer hadden om te fietsen. Zeker niet! Een WorkAway stond op ons verlanglijstje, maar het liefst hadden we een plek gevonden waar we konden leren bouwen met hout of adobe, iets konden maken in plaats van achterstallig onderhoud te doen. We wilden vaardigheden leren die van pas zouden kunnen komen als we ons eigen huis bouwen. Maar de laatste weken nam de pijn in mijn knie ineens weer toe. Dit nadat hij een maand of twee vrijwel geheel afwezig was geweest. Zelfs tijdens de klim over de hoge Agua Negra pas heb ik geen pijn gevoeld! De afgelopen weken zijn we echter genoodzaakt om het fietsen af te wisselen met enkele lift- en busritten. Terwijl we er juist enorm veel zin in hadden om Bolivia, en daarna Peru, per fiets te verkennen! Daarom hebben we besloten een pauze in te lassen. Even afstappen, de knie wat rust geven en vervolgens met frisse moed of een herzien plan weer op pad.

Het lijkt zo’n klein probleem, een pijnlijke knie, als ik het in perspectief zet met andere gezondheidsproblemen. Maar het voelt zo groot. Deze blessure(?) speelt nu al vijf jaar en in al die tijd hebben de verschillende fysiotherapeuten en artsen mij vaak hoop geboden, maar nooit een oplossing, zo blijkt. Maar ja, met een slechte knie kun je duizenden dingen doen. En gelukkig heb ik ook het talent om niet op te geven en volop te genieten van alle grote en kleine prachtige dingen die ik doe, zie en beleef. Toch wordt het mij soms te veel. De angst voor de obstakels op fietsterrein en daarmee voor de manier waarop ik het liefst leef. Als je zelf fietser bent, begrijp je dit wellicht maar al te goed. Het is niet alleen mijn ‘sport’, niet alleen een ‘vervoermiddel’ of ‘uitlaatklep’. Het is mijn grote liefde en mijn manier om mijn vrijheid vorm te geven en te ervaren.

Af en toe, als mijn knie erg pijn doet of blijft zeuren, kruip ik in elkaar, het liefst onder de deken, en dan ben ik heel stil, zowel buiten als binnen. Toen Paul deze week bij mij kwam zitten, zei ik tegen hem: ‘Ik ben erg verdrietig van binnen. Het doet zoveel pijn in mijn hart.’ Ik ben niet echt bezig met hoe deze blessure mij op andere vlakken kan hinderen. Mijn fiets voelt als een deel van mijn lichaam en leven en soms voel ik de dreiging dat dat deel wordt geamputeerd. Mijn fiets, mijn vrijheid en mijn grote liefde.

Ik moest hier in de eerste plaats over schrijven, omdat ik geen zin had om verslag te doen van de afgelopen weken zonder eerst deze grote boze olifant hier naast mijn hangmat weg te werken.

Nu wil ik jullie graag meenemen naar Salta, waar ik de vorige blog beëindigde, alweer 3,5 week geleden. Er loopt een prachtige weg door het groen tussen Salta en de stad San Salvador de Jujuy. Smal, soms maar vier meter breed en het kronkelt als een slang. Daarom neemt vrijwel al het verkeer de omweg via een brede snelweg. Langs dit ‘fietspad’ klimmen we geleidelijk door het prachtige groen en zoeven even later door de kronkelende bochten naar beneden. Er staan maar een paar huizen aan deze weg, waaronder een kleine boerderij waar buiten modderige varkens rondlopen.

Na een paar dagen onderweg te zijn geweest, tipte een eerdere gastvrouw van WarmShowers ons een zekere Lalo om de nacht bij door te brengen. Het blijkt een kleine oudere man te zijn die een stuk land heeft omgetoverd tot een paradijs. Het liefst ontvangt hij dagelijks reizigers om zijn ‘rijkdom’ te delen. Omdat het gastenverblijf bezet is, veegt hij voor ons een ‘carport’ schoon waar we onze tent kunnen opzetten. En dat is maar goed ook, want ’s nachts valt de regen in stromen uit de lucht. Vanwege ons enthousiasme over zijn paradijsje, genaamd Eureka, nodigt hij ons uit om zijn huis te komen bekijken. Een ronde toren van twee verdiepingen, gebouwd van adobe (een mengsel van zand, stro, klei en water) met zijn eigen handen. Het lijkt op het huis van een kabouter, vooral als je Paul erin ziet. We snuffelen rond, stellen vragen en maken foto’s en mentale aantekeningen van de dingen die ons inspireren. Het is niet het eerste huis waar we ideeën opdoen voor wat we wel en niet willen in ons eigen ‘toekomstige huis’.

Als we na de tocht opstappen, komen we meteen een fietsend Frans stel tegen dat hetzelfde ‘dagdoel’ heeft als wij; het dorp Humahuaca, om daar de 14-kleurige bergen te zien. Voordat we er zijn is het al bijna drie uur. Paul en ik vinden snel een ‘camping aan huis’ bij een vriendelijke dame en liften vervolgens naar de toeristische hotspot. We beklimmen de 20 kilometer en 1000 meter hoogte achterin een pick-up. Met gekneusde billen stappen we opgelucht naar buiten als we ‘eindelijk’ de top bereiken. We hoopten op een prachtige middagzon op de bergen en hadden het geluk dat we er nog wat van konden vangen voordat de zon achter de donkere wolken verdween. Waar komen die plotseling vandaan?

Terug beneden in het dorp is het een drukte van jewelste in de oude smalle straatjes van het centrum. Gelegenheids(?) drum- en panfluitbands en fanfares spelen korte deuntjes herhaling na herhaling terwijl ze door de straten marcheren. Ze lopen een route langs de 14 kruiswegstaties (afbeeldingen van Jezus’ lijdensweg) tot aan het centrale plein voor de kerk. Het is de dag voor pasen. Een streling voor het oor is het zeker niet en als de eerste dikke droppen uit de lucht vallen besluiten Paul en ik richting onze overnachtingsplek te gaan. Als we aankomen is de vrouw des huizes onze fietsen aan het bedekken met een stuk plastic en heeft ze onze fietskleding in de garage opgehangen. Ik had uit tijdsoverwegingen eerder deze middag enkel de tent opgezet maar nog niet ingericht. Terwijl we onze matjes, slaapzakken en meer uit de tassen pakken barst de regen in volle hevigheid los. Onze gastvrouw komt ons onder een paraplu nog dikke dekens aanbieden en eventueel een plastic zeil voor over de tent. Onze slaapzakken en het tent voldoen echter prima. Behalve dan het grondzeil! Al gauw is alles dat in de tent op de grond ligt doorweekt, met als gevolg dat we de volgende ochtend ons hele hebben en houwen in de tuin uitstallen tot de ochtendzon het heeft gedroogd.

Gelukkig schijnt de zon overdag bijna onafgebroken. Op de 3000 meter waar we inmiddels om en nabij zitten zorgt dat voor een heerlijke temperatuur. Zomers, maar niet te heet. We zijn aangekomen ter hoogte van het Boliviaanse altiplano (hoogvlakte) en de route naar de grens is nog slechts een golvende weg. We kamperen op de hoog boven een rivier en zien aan de andere zijde een meisje samen met haar peuter broertje geiten hoeden. Op onze laatste fietsdag in Argentinië zien we dan eindelijk de lama’s en alpaca’s in groten getale! Met roze strikjes in hun oren (alsof ze een schoonheidswedstrijd hebben gewonnen) dartelen ze (de jonkies vooral) over de vlakte. Giraf en wij kijken onze ogen uit!

In grensstadje Quiaca mogen we op het terrein van de kerk onze tent opzetten. Het ligt aan de plaza maar gaat ’s nachts op slot dus we staan er veilig en lekker rustig (denken we). Om middernacht worden we echter gewekt door een fanfar! Zo’n half uur lang komt het geluid alsmaar dichterbij tot de bende op zo’n 100 meter van ons vandaan, op de plaza, tot stilstand en stilte komt.  
In twee dagen fietsen we naar de eerstvolgende stad, Tupiza. Als we daar informeren naar de bustijden en -prijzen voor een rit naar Uyuni blijkt er een bus voor een klein prijsje op het punt van vertrekken te staan. ‘Doe jij de fietsen dan haal ik eten!’ zeg ik tegen Paul en ren er vandoor richting de kraampjes. Als ik een paar minuten later terugkom met wat witte en gefrituurde broodjes en een rol koekjes heeft Paul onze fietsen er al bijna in liggen. Snel koop ik nog twee tot de rand gevulde bekers sinaasappelsap bij een verkoper naast de bus en een minuut later rijden we. Als ik naar onze plaatsen loop voel ik iemand zachtjes in mijn blote kuit knijpen. Ik kijk om en zie een oud vrouwtje zonder tanden gniffelen met pretoogjes. ‘Wat een grappig omatje’, denk ik. Als de bus een uur later stopt voor de lunch komt het omatje naast me op een bankje zitten. We kletsen wat. Ze is 90 jaar, biecht ze op, nadat ze me eerst heeft geprobeerd wijs te maken dat ze 100 is. Ze blijft af en toe in het vel van mijn blote been knijpen en barst dan uit in een tandeloos lachen. Ze vindt het maar wat grappig dat ik hier in mijn korte broekje zit. Volgens haar véél te koud op deze hoogte! We vergelijken onze handen (die van haar zijn piepklein en gerimpeld) en ze zegt dat mijn huid hier net zo zwart gaat kleuren als mijn fietsbroek. We zijn een bezienswaardigheid voor de andere reizigers die toch niets anders te doen hebben tijdens deze tussenstop. 90 jaar, alleen op pad met de bus en dan zo’n lol kunnen hebben om je eigen grapjes… een vrouw om een voorbeeld aan te nemen.

Het is 7:00 ’s ochtends… TOETTOETERDETOET DRUMDRUM. Dáár is de fanfare weer, met hetzelfde repetitieve deuntje als vannacht. Wederom komt hij op de plaza tot stilstand, maar ditmaal niet tot stilte. Als we een uurtje later met onze fietsen bij de pastorie wegrollen is er op straat een grootse ceremonie gaande. Het is de herdenking van de oorlog om de Malvinas (de Falkland eilanden). Hoewel deze oorlog naar wij hebben begrepen nooit geheel beslecht is kun je één ding niet meer vergeten als je in Argentinië hebt gereisd. ‘LOS MALVINAS SON ARGENTINAS’. Dit staat door het hele land verspreid op borden te lezen, te pas en te onpas, langs de weg en bij iedere volledig ongerelateerde bezienswaardigheid.

Na onze laatste Argentijnse pesos te hebben uitgegeven aan alfajores (de Prince-achtige chocoladekoeken die ik zo lekker vond), chips en pindakaas, fietsen we naar de grens, naar Bolivia! Over een pad dat bovenlangs de grensposten loopt rennen onafgebroken mannen en vrouwen achter karretjes heen en weer. Zwaargebouwde vrouwen in traditionele rokken, kniekousen en met lange vlechten, mannen met ronde buiken die onder hun polo’s uit hangen en enkele slanke moderne sportievelingen op sportschoenen. De karretjes op twee wielen zijn volgeladen met goederen. Is dit hoe goederen hier geëxporteerd en geïmporteerd worden? Met tientallen hollende mannen en vrouwen in plaats van de vrachtwagen de grens te laten passeren? Wellicht is het enkel handel tussen de twee grenssteden die slechts door een hek gescheiden direct tegen elkaar aan liggen. Het is een gezellige drukte in de grensstad. Direct valt de kleurigheid op. In een piepklein tentje drinken we een koffie en een vruchtensap. We doen navraag over de personentrein richting Uyuni, volgens de officiële website één van de twee trajecten in Bolivia dat nog in gebruik is. Tot onze teleurstelling rijden er echter sinds de pandemie geen personentreinen meer en ziet het er ook niet naar uit dat dat binnen afzienbare tijd weer op gang komt. De mensen reizen hier liever per bus: sneller, goedkoper en (naar hun mening) comfortabeler.

In twee dagen fietsen we naar de eerstvolgende stad, Tupiza. Als we daar informeren naar de bustijden en -prijzen voor een rit naar Uyuni blijkt er een bus voor een klein prijsje op het punt van vertrekken te staan. ‘Doe jij de fietsen dan haal ik eten!’ zeg ik tegen Paul en ren er vandoor richting de kraampjes. Als ik een paar minuten later terugkom met wat witte en gefrituurde broodjes en een rol koekjes heeft Paul onze fietsen er al bijna in liggen. Snel koop ik nog twee tot de rand gevulde bekers sinaasappelsap bij een verkoper naast de bus en een minuut later rijden we. Als ik naar onze plaatsen loop voel ik iemand zachtjes in mijn blote kuit knijpen. Ik kijk om en zie een oud vrouwtje zonder tanden gniffelen met pretoogjes. ‘Wat een grappig omatje’, denk ik. Als de bus een uur later stopt voor de lunch komt het omatje naast me op een bankje zitten. We kletsen wat. Ze is 90 jaar, biecht ze op, nadat ze me eerst heeft geprobeerd wijs te maken dat ze 100 is. Ze blijft af en toe in het vel van mijn blote been knijpen en barst dan uit in een tandeloos lachen. Ze vindt het maar wat grappig dat ik hier in mijn korte broekje zit. Volgens haar véél te koud op deze hoogte! We vergelijken onze handen (die van haar zijn piepklein en gerimpeld) en ze zegt dat mijn huid hier net zo zwart gaat kleuren als mijn fietsbroek. We zijn een bezienswaardigheid voor de andere reizigers die toch niets anders te doen hebben tijdens deze tussenstop. 90 jaar, alleen op pad met de bus en dan zo’n lol kunnen hebben om je eigen grapjes… een vrouw om een voorbeeld aan te nemen.

Vanwege mijn opspelende kniepijn moeten we keuzes maken; wat fietsen we wel en wat ‘slaan we over’. We willen graag over de Salar de Uyuni fietsen. We hebben al zó veel te gekke foto’s daarvan gezien en goede verhalen over gehoord van andere fietsers. Terwijl Paul in de hotelkamer aan zijn blog werkt loop ik over de markt in de stad. Daar is werkelijk alles te koop en het is er gezellige druk. In Argentinië deden we de meeste van onze inkopen in winkeltjes. ‘Tienda, kiosko, supermercardo, negocio, almacen’, allemaal namen voor ongeveer hetzelfde soort buurtwinkeltjes. Hier moet je echter op de markt zijn zie ik! Ik kom terug met de ingrediënten voor een knoflooksoep (wat een fiasco wordt) en een reep chocolade (welke smaakt als de bruine suikerbeestjes van Sinterklaas vroeger). Bij een tour agency vraag ik naar de staat van de Salar de Uyuni op dit moment. Tijdens het regenseizoen staat er namelijk vaak een flinke laag water op. Die trekt niet in de grond maar moet door de tijd heen verdampen. We zitten net ná het regenseizoen… kunnen we er al op? Ik moet Paul het slechte nieuws brengen: er ligt nog een flinke laag water op het zout. Er zijn droge stukken, maar er is geen beginnen aan om de vlakte op dit moment met de fiets over te steken. Om nog maar te zwijgen beginnen over de schadelijkheid van zo’n spray zoutwater voor onze fietsen.

We balen er een beetje van. Zeker Paul had er erg naar uitgekeken. We besluiten de volgende dag aan het eind van de middag zonder bagage naar de vlakte te fietsen. Het is een mooi gezicht en we schieten enkele fotootjes. Overal om ons heen zien we toeristen op tour met jeeps door de plassen rijden. Dat kan voor die auto’s toch ook niet goed zijn.. De zon zakt vuurrood in het zout en in het donker fietsen we de vlakke 22 kilometer terug naar ons hotel. Aan het centrale plein check ik zo’n zeven pizzeria’s. We hebben best zin in een pizza op de hotelkamer. Maar ze zijn allemaal te duur naar onze smaak. Niet gek, want het is hier een toeristische hotspot en daar is de boel op ingericht. Aan de tafeltjes zitten alleen maar westerlingen met hun telefoons en laptops op tafel. We fietsen een paar straatjes terug waar we eerder de drukbezochte lokale eettentjes hadden gespot. Kip, kip en nog eens kip! Kip dan maar, voor een keertje? Ik vraag om een poot. Áls ik dan vlees eet wil ik ook dat er een bot in zit. Dat het dier en lichaamsdeel herkenbaar blijft. We smikkelen er eigenlijk best wel van en kijken elkaar glimlachend aan. We zijn allebei blij dat we een lief hebben die liever hier op een plastic stoeltje aan een lokaal bordje zit dan tussen de andere toeristen in een ‘fancy’ restaurant.

Mijn knie laat inmiddels flink van zich horen en aangezien we hier toch niet kunnen fietsen waar we voor kwamen en de omgeving verder maar een beetje een dorre boel is besluiten we wéér een bus te nemen. Dit keer naar Potosí. De hoogste stad(!) ter wereld, zo wordt geclaimd. Een nieuwe stad een nieuw hostel… ik begin ons tentje wel een beetje te missen. Voor de toerist in Potosí is er één ‘must visit’, de mijnen. Zowel Paul als ik zetten vraagtekens bij de ethiek van zo’n bezoek. Deze mijnen stammen uit de 16^e eeuw toen de Spaanse bezetters zilver ontdekten in de bergen rondom Potosí. Binnen no-time zetten zij de Indiaanse bevolking aan het werk om als slaven in zilvermijnen te werken. Deze lokale bevolking vulden ze nog aan met vele tot-slaaf-gemaakten uit Afrika. Al het zilver werd naar Spanje getransporteerd en Potosí zelf groeide uit tot de grootste en welvarendste stad van zuid-Amerika.

300 jaar en 8 miljoen overleden slaven later waren de mijnen uitgeput. De stad trok leeg en enkel een armoedige lokale bevolking bleef over. In deze zelfde mijnen wordt nu nog steeds gewerkt, maar enkel door particuliere ondernemers. Omdat Potosí op 4067meter hoogte ligt heeft het geen andere industrie en is 85% van de inwoners direct of indirect afhankelijk van de mijnbouw. Er worden nu echter nog maar in kleine hoeveelheden zilver en verder vooral zink, tin en lood wordt gedolven. Toch groeien de kinderen van mijnwerkers ook nu nog op tot mijnwerker.

En in deze, nog actieve, mijnen kun je als toerist dus een kijkje gaan nemen. Tussen mijnwerkers die vaak al van kinds af aan in de mijnen werken, rond hun 50^e levensjaar ziek en afgeleefd zijn en ondanks dat alles amper brood op de plank hebben. Willen we dat zien? Vroegen we ons af. Kunnen we dat aan onszelf verantwoorden? We spraken hier samen over en besloten uiteindelijk te kiezen voor een organisatie die (zover wij konden achterhalen) de mijnwerkers ook ondersteunt door hen een deel van de tijd werk te bieden als gids. Het feit dat er op zondag, onze dag van bezoek, geen mijnwerkers aan het werk zouden zijn vonden we eerder een opluchting dan een teleurstelling.

Ook onze gids is parttime mijnwerkers parttime gids. Hij neemt ons om te beginnen mee naar de ‘miners-market’ waar sommige mijnwerkers ontbijten en waar cocabladeren, sigaretten, frisdrank, dynamiet, pure alcohol (om te drinken) en andere mijnwerkers-‘benodigdheden’ te koop zijn. Van de cocabladeren wordt beweerd dat ze helpen tegen de symptomen van hoogteziekte. Voor de mijnwerkers die in deze streek geboren zijn is dat echter niet nodig. Zij kauwen ze de gehele dag om hongergevoel tegen te gaan en energiek te blijven. Zo hoeven ze niet de mijn uit om te lunchen maar kunnen ze de hele dag doorwerken. We werden uitgenodigd om hier wat te kopen als presentje, mochten we toch nog zondagse mijnwerkers treffen. Paul en mij leek het de moeite waard om buiten de platgetreden paden te treden en, in plaats van voor de aanbevolen sigaretten, cocabladeren en alcohol te kiezen, gaan we voor een lekker stuk zeep, toffees en vruchtendrank.

Als we bij de mijn aankomen treffen we enkel vrouwen en kinderen die vlak bij de ingang van de mijn wonen. Mijnwerkers weduwen, volgens onze gids. Hij vraagt ons of hij de dames en kinderen onze toffees mag geven. Volgens mijnwerkers zijn chocolade en andere lekkernijen namelijk voor baby’s, zegt hij. De mijnwerkers zijn macho’s, ze zijn trots op hun werk en zwijgen over gezondheidsklachten en de (dodelijke) ongelukken die geregeld gebeuren. Onze gids neemt ons in de mijn als eerste mee naar een beeltenis van een gek mannetje. De god/duivel van de mijnwerkers. Elke vrijdag wordt er bij hem pure alcohol gedronken en sigaretten gerookt en worden er offers gebracht om te vragen om een grote zilverader die hun rijk zal maken. Het is er vooral een bende van lege drankflessen, cocabladeren en sigarettenpeuken die maar eens in het jaar opgeruimd wordt als de mijn ook wordt gezegend door het offeren van een even aantal lama’s. Diens bloed wordt bij de ingang, door de gangen en over het stenen mannetje uitgesmeerd. Een even aantal, voor alles, want oneven aantallen (evenals vrouwen in de mijn) brengen ongeluk. Onze gids vertelt ons over de mogelijkheid tot het vergaren van rijkdom in de mijn. Mijnwerken is volledig gebaseerd op ‘Good Luck’ zegt hij. Heel af en toe gebeurt het dat een mijnwerker in zijn gang een brede zilverader aantreft. Als jij de gelukkige ‘eigenaar’ van die gang ben kun je binnen korte tijd het mijnwerk ontstijgen en voor je het weet heb je villa’s in Buenos Aires, Santiago en een buitenhuis op Mallorca. Maar ja, dan moet je wel héél veel geluk hebben. De meeste mijnwerkers mogen al heel blij zijn als ze brood op de plank hebben, hun kinderen naar school kunnen sturen en op hun 50^e nog niet aan de beademing of onder de zoden liggen. Het bezoek was de moeite waard, daar zijn we het over eens. We begrijpen nu beter waar de mensen hier in Potosí van afhankelijk zijn en hoe zwaar het leven van de nog actieve mijnwerkers werkelijk is. Het blijft bijna ongelofelijk dat honderden mannen hier zes dagen per week zo’n 12 uur per dag onder de grond verdwijnen, op zoek naar dat beetje zilver, zichzelf verdovend met sigaretten, alcohol en cocabladeren om dat ellendige werk aan te kunnen.

Inmiddels hebben we een afspraak gemaakt met de dame van het WorkAway adres. We kunnen er over drie dagen terecht en tot haar locatie is het 140km fietsen, meer bergaf dan -op. Iedere ochtend als we op de fiets stappen beleef ik het weer. ‘Wat is het HEERLIJK om weer op de fiets te zitten!’ zeg ik telkens tegen Paul. Ook geniet ik ervan weer in ons eigen huisje, ons tentje, te kruipen ‘s avonds. De eerst avond op het erf van een klein boerderijtje met enkele varkens en een bende pups. De tweede avond met uitzicht op de ‘Puente Sucre’, een uit de kluiten gewassen hangbrug naar een klein dorpje aan de overzijde van de rivier.

En nu zijn we dus in Yotala, aan het schuren, verven, plamuren, timmeren en in de middagen rust en soms een spelletje. Beide zaterdagen bezochten we de stad Sucre waar we de mooie koloniale binnenstad bewonderden en vooral genoten van de gezellige drukte en de vele geuren en kleuren op de grote markt. Over enkele dagen zit onze tijd hier erop. We hebben beide veel zin om weer op de fiets te stappen. Hoe dat zal gaan met de knie is te bezien, maar we willen en gaan in ieder geval weer op pad! Om te beginnen richting Cochabamba. Dat klinkt alleen al leuk, ritmisch en kleurig. Of het dat ook is en hoe de weg er naartoe ons vergaat, dát lees je in de volgende blog!

Voor nu, een hartelijke groet vanuit het hart van Bolivia.
Hasta luego!