‘Mwaaaahoeoeoeoehaaaaaah…’
Gaapt… Rekt zich uit..
Is het zover? Is het lente?
Ja, lente! Minstens!
Vooruit, ik heb geen winterslaap gehouden. Maar ik keek zojuist eens terug naar mijn vorige blog, en zag dat die gedateerd was zeven maanden geleden
Daarin schreef ik een tijdje van de blogradar te verdwijnen om eerst ‘Hera’ terug te vinden, om daarna misschien ook weer de titel ‘fietser’ eer aan te kunnen doen.
Nu kom ik uit het digitale winterhol gekropen om te vertellen hoe de afgelopen tijd geweest is.
Ik heb niet stil gezeten.
Gedurende de winter heb ik een ruim appartement helemaal voor mijzelf gehad. Wat had ik dat hard nodig, een deur om achter me dicht te trekken.
Ik heb genoten van de rust en me uitgeleefd in de keuken die in vergelijking met mijn Optimus brander en twee pannen werkelijk van ieder gemak voorzien was.
Ik heb mijn zelfverzonnen dieet voortgezet en gekookt en bereid met vooral verse, onbewerkte en vegetarische/veganistische ingrediënten.
Dat heeft me goed gedaan.
Dat, samen met mijn sessies bij de therapeut, mijn dagelijkse meditaties en oefeningen en uiteindelijk ook wat medicatie.
Beetje bij beetje kreeg ik meer energie.
WERK
Per 1 januari mocht ik beginnen bij Raas Koeriers. Ik voelde me weer behoorlijk fit en stevig op mijn benen staan, maar mijn hoofd liet nog het nodige te wensen over. Ik was nog geregeld gespannen of angstig, raakte gauw overprikkeld en had nog vaak last van een watten-hoofd.
Ik mocht beginnen ondanks mijn eigen twijfel.
Ik had geen idee of ik hard genoeg kon fietsen en of ik het werk überhaupt aan zou kunnen, maar ik voelde me klaar om het te proberen.
Gelukkig kende de bedrijfsleider mij al en had een idee wat voor vlees hij in zijn kuip haalde. Ik mocht beginnen ondanks mijn eigen twijfel.
Beginnen met fietskoerieren in januari in Nederland; ‘dan moet je wel erg graag willen’ zeiden enkelen. Inderdaad reed ik al tijdens mijn vierde rit over besneeuwde gladde wegen. Met zo’n bobyak (aanhangertje met één wiel) achter je aan op een racefiets is dat best een spannende bedoening.
Ik begon op een laag tempo, maar door de maanden heen bouwden mijn conditie en spieren weer op.
Inmiddels rijd ik zo’n zes diensten per week. Ik bezorg en haal post op bij verschillende bedrijven, bezorg pakketjes bij particulieren in de avondronde en zakjes medicijnen voor de apotheek. Al met al trap ik een kilometer of 200 a 240 per week weg tijdens het koerieren gok ik zo.
Via het fietskoerieren kwam ik ook in aanraking met een ‘fietspetjesontwerper’.
Ik vond zijn petjes tof en hij mijn reizen en zo kwamen we op het idee om samen een petje te ontwerpen, gebaseerd op mijn ‘fietsleven’.
Dit is het resultaat:
Hij is hier te bestellen in geel en paars.
WONEN
Met de zomer in het vooruitzicht keek ik rond naar een camping waar ik een bungalowtent op zou kunnen zetten, maar vond iets veel mooiers; een houten tuinhuisje met daarin een keukenblokje, een tafel met twee stoelen en een bed.
Na een grondige poetsbeurt ben ik er ingetrokken.
Nu zit ik buiten in het zonnetje en luister naar de mekkerende schapen op het weilandje naast me. Achter mijn rug zoeft nu en dan een trein voorbij en verder ben ik omringt door groen. Gras, hagen, jonge mais en bomen.
Ik noem het mijn paradijsje.
Drie bij vier meter is de ruimte binnen en ik heb er alles wat ik nodig heb. Ik drink thee van de kruidenplanten voor mijn huisje, ’s avonds springen de solar buitenlampjes aan en bij droog weer kan ik een vuurtje stoken.
Nieuwe baan, nieuw huis…
Het begint meer op een succesverhaal dan een burn-out verhaal te lijken. Misschien is het dat ook wel een beetje. Wat heb ik veel geleerd!
Over gezondheid, voeding, goed voor mezelf zorgen, mijn valkuilen en behoeftes.
Maar, waar was ik gebleven?
Nieuwe baan, nieuw huis..
Nieuwe FIETS..
Ondanks het verwaarloosbare aantal kilometers dat ik in 2018 heb getrapt is Santos het vertrouwen in mij niet verloren. Op zoek naar een geschikte fiets om op te koerieren kwamen zij mij tegemoet met de leen van een Santos Race Lite.
Vanaf het moment dat ik opstapte was ik verkocht.
Ik doopte hem ‘Fuego’.
We hebben hem precies zo samengesteld als we ideaal achtten voor mijn koerierwerk en bijbehorend woon-werk-verkeer.
Een racefietsje zonder versnellingen, met riemaandrijving, spatbordjes, verlichting, velgremmen en een licht dragertje om twee achtertasjes aan te hangen.
Vanaf het moment dat ik opstapte was ik verkocht.
Ik doopte hem ‘Fuego’ (vuur).
Niet alleen hebben de vele kilometers me fitter gemaakt en heeft het werk me een leuke invulling en ritme in mijn dagen hier gegeven, Fuego bracht behalve vuur nog iets anders in mijn leven; liefde.
LIEFDE
Toen ik Fuego op ging halen bij Santos HQ viel mijn oog daar op een jongeman die half schuilging achter een digitale tekentafel en monitoren. Zijn leuke voorkomen had ik eerder al eens opgemerkt maar een gesprek had ik nooit aangeknoopt. Ik kwam daar ten slotte voor het ophalen of aanpassen van mijn aluminium vriendjes; eerst Wilson, toen Falcor, nu Fuego, en niet op zoek naar een van vlees en bloed.
Dit keer raakten we echter aan de praat tussen de fietsen in de showroom. Diezelfde avond volgde een berichtje, gevolgd door een mailwisseling, een afspraakje, een tweede afspraakje, vlinders in mijn buik, en voor ik het wist was ik smoorverliefd.
Al gauw zagen we elkaar wekelijks, deelden we ijsjes, klapten we het logeerbed in mijn huisje uit, mountainbiketen we samen en gingen we samen op ons gezicht.
De relatie is jong, maar we kijken al uit naar onze eerste kilometers samen op de tourfiets met bepakking.
Want ook dat komt voor mij weer in zicht.
Een week samen met mijn ‘prins op de witte fiets‘ en daarnaast smeed ik plannen om in het najaar weer eens voorzichtig op te stappen voor een maand of twee.
Naast veel ellende heeft die burn-out me ook veel moois opgeleverd en geleerd.
Tijd om die vruchten te plukken!
Wat een tijd is het geweest.
Wat heb ik aan veel getwijfeld, soms aan alles.
En nu, woon ik in een paradijsje, fiets ik voor mijn inkomsten, kan ik nieuwe tochten gaan plannen én heb ik liefde gevonden!
Naast veel ellende heeft die burn-out me ook veel moois opgeleverd en geleerd.
Tijd om die vruchten te plukken!
Kom maar op met die kilometers; op de racefiets, mountainbike of tourfiets.
Ik krijg er geen genoeg van!
en toen
OEPS…
Nog voor ik deze zonnige blog de ether in heb kunnen sturen verschijnt er plots nog een donker wolkje aan de hemel.
Afgelopen dinsdag begon ik met goede zin aan een lange avondrit voor Raas Koeriers. Maar halverwege de rit ben ik met volle vaart op een klein paaltje gereden dat ik totaal over het hoofd had gezien.
KLAP…. auw! …. AAAAAAH AAAAAAH AAAAAAAH!
Op de grond liggend voelde ik me wonderbaarlijk ongedeerd en helder op een erge pijn in mijn onderrug na.
Voorbijgangers snelden toe en belden een ambulance en ik mijn baas.
Even later lag ik onder het röntgenapparaat in het ziekenhuis.
De diagnose: een gebroken heiligbeen. Tenminste, ze zeiden staartbeen maar in het rapport staat S3 (heiligbeen). Het is ieder geval héél netjes gebroken.
Na nog een zenuwcheck (alles oké) ben ik door een zorgzame collega bij mijn moeder thuis afgezet, met onder mijn arm een buil medicatie waarmee je een hele olifantenopvang onder zeil kunt brengen.
Ik ga echter al sinds de eerste nacht goed zonder medicatie en hoop dat dat zo blijft.
Inmiddels ben ik weer in mijn paradijsje en moet ik me heel rustig houden. Ik mag niet tillen en kan moeilijk bukken. (T)huisgebonden dus.
Gelukkig schijnt de zon, heb ik een plank vol boeken en een hoofd vol plannen.
