Een rotsige weg

PLUM VILLAGE

Een boeddhistische retraite stond al lange tijd op mijn verlang- en ’to do’ lijstje.
Nu kwam het er dan van, twee weken retraite in Plum Village (opgericht en thuis van Thich Nhat Hanh), zo’n 90km ten oosten van Bordeaux.

Het was geen ‘strenge’ retraite zoals Vipassana maar een feestelijke zomer opening. Ik verbleef bij de boeddhistische nonnen met andere alleenstaande vrouwen, gezinnen en koppels. De alleenstaande mannen verbleven idem bij de monniken. Zo zouden we niet afgeleid worden door het ‘alleenstaande’ andere geslacht. Grap van deze sekse-scheiding was wel dat er verhoudingsgewijs veel lesbische vrouwen op de retraite waren. Die vlieger ging dus niet op.

De week bestond uit meditaties om 5:30 in de ochtend, wat yoga of ‘stok oefeningen, mindful eten, mindful schoonmaken, loopmeditaties, dharma delen (binnen een gecreeerde ‘familie’ vertellen wat je kwijt wilt zonder dat het per se bediscussieert wordt), dharma talks (lezingen/presentaties van nonnen of monniken) en enkele speciale onderdelen als het ‘volle maan festival‘ en de ‘rozen ceremonie‘.

Ook was er beide weken een Q&A (vraag en antwoord) met enkele nonnen of monniken. De vragen van de kinderen leidden tot het nodige gegniffel onder de luisteraars en het ‘panel’: ‘Wat is ‘niets’?’, ‘Waarom hebben jullie geen haar?’, ‘Waarom mogen jullie geen ‘lover’ hebben?’.

Sowieso hadden veel van de nonnen en monniken gevoel voor humor en het ging er verrassend hard op toen er in de tweede week een voetbalwedstrijd gehouden werd tussen de nonnen en de kinderen. De nonnen waren heel menselijk en er kon naast gemediteerd ook gelachen worden.

Ik verbleef in Lower Hamlet. Een prachtige oase van rust, natuur, meditatie ruimtes en overal briefjes die je herinneren om in het ‘hier en nu‘ te ZIJN en je bewust te zijn van wat je doet. Het is, zeg maar, het walhalla van de mindfulness. Oprichter en leider Thich Nhat Hanh is na een hersenbloeding naar Thailand verhuisd en zijn ‘discipelen’ hebben het stokje overgenomen om Plum Village te leiden en zijn leer door te geven.

Ik ben blij dat ik er voor gekozen heb hier wat tijd door te brengen. Het heeft me meer rust gebracht, ondanks dat de weken ook erg vermoeiend waren en ik de nodige onderdelen heb moeten overslaan. Ook heeft het mijn interesse in het Boeddhisme verder aangewakkerd en ik zal me er zeker nog verder in verdiepen en wie weet eens op retraite gaan in een klooster in Nepal of zuid-oost Azië.

Vlak voor de retraite kreeg ik de uitnodiging om bij Holgers begrafenis aanwezig te zijn op 4 augustus in de buurt van Frankfurt. Ik schreef eerder al over zijn overlijden in deze blog. Ik wilde graag, maar had er ook schrik voor en mijn gebrekkige energie maakte het lastig knopen door te hakken.
Een aanbod om mee te rijden naar Basel gaf de doorslag.

De dag na de retraite maakten we de lange rit. Na een dag daar van bij te hebben gekomen stapte ik op de fiets noordwaarts. Vanaf Basel zou ik de RIJN volgen, via Straatsburg, net als honderden andere fietsers die mij in de daaropvolgende dagen op hun e-bikes om de oren zouden vliegen. Het fietsen ging vlot, het kamperen kon er mee door en het slapen ging amper. Het laatste stuk moest ik met de trein overbruggen.

 

HOLGERS UITVAART

Op 3 augustus kwam ik aan in Gelnhausen, waar Holgers broer Rainer een hotel had geregeld voor de paar verre vrienden die er zouden zijn. Ik had me er op voorbereid dat het een intens weekend zou worden, maar toch voelde ik me er verre van ‘klaar voor’.
’s Avonds maakten we kennis met elkaar in ons groepje ‘van ver’ en aten we samen.
De meeste schrik had ik om Holger’s fiets terug te zien. Zijn fiets ‘Kozmo 2.0′ zien, zonder tassen en zonder Holger deed ontzettend PIJN.
Op een fietsendrager achterop Rainers auto reed hij de volgende dag met ons mee naar de kerk.
Daar was hij, bekleed met de Duitse én Mexicaanse vlag en met de urn in de vorm van een wereldbol achterop, het middelpunt van de uitvaart.

Holgers reizen hebben niet alleen zijn wereld vergroot, maar ook die van mensen om hem heen.
Net als ik schreef hij een blog over zijn avonturen en deelde zijn ervaringen met talloze mensen onderweg. Na het onontkomelijke trieste moment van het in de grond laten zakken van de urn volgde een middag en avond samen met zijn vrienden en familie waarbij verhalen werden uitgewisseld en Holgers leven en nalatenschap werd gevierd.
Het was bijzonder om te zien hoe deze ‘uitvaart-drie-daagse’ mensen uit allerlei landen samenbracht. Polen, USA, Mexico, Nederland, Zwitserland, Spanje, Duitsland. Met een beetje hulp hier en daar konden we elkaar allemaal verstaan.

Toch mocht ook het verdriet er zijn.
Aan de wielen van Kozmo heb ik een tijd lang met een andere fietsmaat van Holger zitten praten. Voor mij was dat het moment dat ik me het meest verbonden met hem voelde en kon voelen wat we gedeeld hadden, namelijk precies dat; aan de wielen van onze fietsen op de grond zitten, pratend, etend of drinkend, in onze pauzes tijdens het fietsen van die indrukwekkende Dalton Highway.

Met Holger bij de Arctic circle op de Dalton highway

Op weg naar de lunch de daaropvolgende dag maakten onze fietsen hun laatste ritje samen achterop de auto.
Vanuit zijn geboortedorp ben ik daarna 20km naar een camping gefietst om bij te komen en plannen te maken voor ‘wat nu’.

Met Holgers broer Rainer

Mijn energie was op, mijn hart was leeg en mijn hoofd zwaar. Ik boekte een ticket van Mainz naar Aachen voor twee dagen later.
Vanuit Aachen fietste ik de grens over naar Heerlen om vanaf daar met de N.S. mijn weg naar Tilburg te vervolgen.

 

EN NU

En daar ben ik nu. Tamelijk ‘under cover’ omdat ik nog amper de deur uitga bij gebrek aan energie.

2,5 maand geleden vertrok ik met goede moed uit Tilburg. Een fietstocht door de Pyreneeën, Spanje, Portugal en Marokko van plan. Daarvan is weinig terecht gekomen. Toch is het oké dat ik gegaan ben.
Aan het schip bouwen was tof, de retraite was vruchtbaar en rustgevend en ik had het voor geen goud willen missen afscheid te kunnen nemen van Holger.

Vanaf hier is er nog geen plan.
Want plannen maken tijdens ziekte, als je niet weet wanneer je beter zult zijn, is lastig; heb ik inmiddels wel geleerd.
Ik probeer naar mijn lijf te luisteren en naar alle adviezen die ik van anderen krijg (en sommige volg ik nog op ook).
De frustratie is onmetelijk en maakt me vaak verdrietig, maar er zijn ook momenten van rust en acceptatie.

Ik proberen er op te blijven vertrouwen dat het weer goed komt.
Maar ik moet zeggen dat het een behoorlijk rotsige weg is en het soms moeite kost in het zadel te blijven.
Oh oh oh, wat kijk ik uit naar alle avonturen die ik dan weer kan beleven, de reizen die ik kan maken en de energie die ik zal voelen.

Scroll naar boven