Drie weken geleden stapte ik ’s ochtends op mijn fiets richting het noorden.
Ik zou via de Franse Pyreneeën naar de Atlantische kust en dan via Spanje en Portugal richting Marokko fietsen.
Maar die avond lag ik onbedoeld weer in mijn ‘oude’ bed in het huis van de Heraclitus crew.
’s Middags was ik me beroerd gaan voelen, had een paniekaanval gehad en zakte bij aankomst terug bij het huis door mijn benen. Het duizelde me. Later die avond besefte ik dat ik een zonnesteek had opgelopen.
Zomaar, ineens!
Nu had ik wel enkele dagen in de hete zon staan schilderen, maar ik ben toch ook wel wat gewend, dacht ik. Hitte had me tot nu toe nooit klein gekregen.
De volgende dag voelde ik wel dat ik nog even niet over opstappen na hoefde te denken.
Zowel de zonnesteek als de paniekaanval hadden er goed ingehakt.
Een week lang bleef ik rusten in Arenys d’Emporda.
Terwijl de wolken om mijn hoofd steeds donkerder werden lag ik uitgeput in de schaduw mijn opties na te gaan. Zou ik terug naar Nederland vliegen? Zou ik een plekje in Spanje moeten zoeken om een tijdje uit te rusten? Moest ik het fietsen nog een kans geven?
Ik had knallende koppijn, was doodmoe, gedeprimeerd en wanhopig en het enige wat ik wilde was ‘me weer goed voelen‘, of dat nou op de fiets was of in Nederland of in een hutje in de wildernis. Het zou me wat!
Al zoekende kwam ik uit op de website van Plum Village, het door Thich Nhat Hanh gestichte Boeddhistisch centrum in de buurt van Bordeaux. Hier zou vanaf 6 juli voor vier weken de ‘Zomer Opening Retraite‘ plaatsvinden.
Deze nieuwe optie leek me het meest zinnig, leuk, interessant en (vooral) haalbaar.
Vanaf de plek waar ik was was het maar 550km en ik had precies twee weken om die 550km te overbruggen, per fiets of desnoods per trein, en dan aan de tweede week van retraite deel te nemen.
Die vrijdag stapte ik voor de tweede maal op mijn fiets, ditmaal liefdevol uitgezwaaid door enkelen, om Arenys d’Emporda achter me te laten.
Korte dagen fietsen en overnachten op campings was mijn plan.
De eerste dag fietste ik meteen de Pyreneeën over!
Hoppa, zo gezegd zo gedaan, gezien de ‘pas’ niet meer dan een heuveltje was.
Ik landde al vroeg op een camping, deed wat yoga, speelde gitaar, nam een duik in het zwembad, deed boodschappen en kookte. Dit was heel andere koek dan onderuithangen op een bed in de schaduw.
Alsof je een oceaan zwemmer in een pierenbadje zet en hem zegt dat hij het daar voorlopig mee moet doen.
De volgende dagen fietste ik steeds een dikke 50km. Iets meer dan de helft van wat ik ‘normaal’ fietste. Ik landde op campings tussen de kampeerders met caravans, auto’s, dikke buiken en lawaaierige (klein)kinderen.
Op de fiets voelde ik me ‘niet slecht’ maar zo gauw ik ging zitten, voor een pauze of op de campings trokken de donkere wolken om mijn hoofd weer samen. Mijn hoofd bonsde nog steeds, mijn lijf was moe maar bovenal voelde ik me ongelukkig.
Je zou denken dat ik blij zou moeten zijn dat ik weer op de fiets zat, zij het in een getemperde vorm. Maar blij voelde ik me niet.
Misschien.. is het net als bij depressie, je kunt iemand de meest prachtige dingen laten zien of horen, maar het komt niet binnen.
Of misschien.. zoals wanneer je een oceaan zwemmer in een pierenbadje zou zetten en hem zeggen dat hij het daar voorlopig mee moet doen. Het is beter dan niks toch.
Ook je gedeprimeerd voelen, emotieloos, lusteloos, angstig, hoort bij burn-out. En die gevoelens kwamen hard binnen nu ik een deels gefaalde poging had ondernomen mijn oude (oh zo verlangde) leven weer op te pakken.
Tijdens een nachtje wildkamperen aan een meertje, de burgerlijke campings beu, werden ik en mijn nieuwe tent flink op de proef gesteld toen er een helse zomerstorm uitbrak.
Ik werd er wat nerveus van maar tegelijkertijd voelde het zo fijn om weer iets ‘mee te maken’. Ik moest mijn tent van binnenuit vasthouden tegen de windvlagen in maar we kwamen er ongeschonden vanaf.
Twee dagen later braken ook de donkere wolken rond mijn hoofd een beetje open en lieten voorzichtig wat zonlicht door. De wanhoop en angst verminderden en er kwam wat rust in me.
Ook mijn lijf voelde wat beter.
De dagen daarna voelde ik me ‘best oke‘ op mijn fiets en ‘niet slecht‘ in mijn pauzes en de tijd op de campings.
Sinds Carcassonne volgde in een kanaaltje. Het pad daarnaast bleek een populaire fietsroute die je van de Mediterranee tot aan de Atlantische oceaan kunt volgen. Het barst er werkelijk van de fietsers.
Er kwamen alternatieven voor de burgerlijke drie sterren campings. Zelfs een gratis kampeerterreintje met douche waar ik samen met een Frans stelletje verbleef. ’s Avonds speelden en zongen we enkele liedjes voor elkaar op mijn gitaartje.
Er liggen volop kleine dorpjes langs het kanaaltje. Waar ik nu verblijf ik het doodstil en bijna uitgestorven. Op het dorpsplein zit de hele dag een man aan een tafeltje in de hoop ooit nog een tour langs de historische bezienswaardigheden van dit dorpje te verkopen. De kerk is leeg en ruikt naar vocht en schimmel. De Rembrandt van Jezus’ kruisiging schittert in afwezigheid, waarschijnlijk uitgeleend aan een museum. Ik moet het met het printje in de uitgebreide folder doen.
Zelfs een bakkersbezoek vanmorgen was tevergeefs. Van de drie bakkers waren er twee op woensdag gesloten en de derde bleek er de brui aan te hebben gegeven. Samen met enkele andere fietsers stond ik teleurgesteld in het supermarktje te kiezen tussen rijstwafels, beschuit of zoet fabrieksbrood dat onwaarschijnlijk lang houdbaar is.
De mini mini camping ligt naast het dorpspark waar gisteren aan het einde van de middag enkele auto’s met luide muziek aan kwamen racen. De jongemannen stapten luidruchtig uit met rinkelende tassen. Overjarige hangjeugd die komt drinken in het park, dacht ik. Maar los van een enkel flesje bier of cola haalden ze Jeux de boule ballen uit de tassen tevoorschijn. De sport die in Nederland vooral populair is onder oudere naturisten is hier helemaal in bij de stoere jonge mannen en gaat gepaard met het nodige schelden en gediscussieer.
Vandaag hou ik rustdag. Ik hoef ten slotte nog maar 48km naar Plum Village en de retraite begint overmorgen. Ergens tussen hier en daar hoop ik nog de wifi te vinden om deze blog te kunnen posten.
Een Boeddhistische retraite wilde ik al langere tijd graag eens doen. Nu komt het er zomaar van. Acht jaar geleden fietste ik na 1,5 dag weg bij een Vipassana retraite in Thailand, waar ik moest slapen op een betonnen bed met een houten kussen.
Hier mag ik lekker in mijn eigen tentje en ziet het programma er heel wat milder uit. Tot mijn grote verbazing staat zelfs het samen kijken van de finale van het WK voetbal op het programma. En nu staat ook nog eens Frankrijk in de finale.
Ik ben benieuwd hoe dat word ingeleid door de monniken.
Ik voel dat daar nog altijd mijn geluk te halen valt, al reizende op de fiets rond de wereld.
Ik blijf één of twee weken. En daarna? Dat zie ik dan wel weer.
Ik slaap nog altijd veel te weinig en ik vrees dat ik niet zo door kan gaan. Ik laad de energie die ik gebruik simpelweg niet weer op.
Wel ben ik me in de afgelopen twee weken op de fiets weer een beetje thuis gaan voelen. Ik voel dat daar nog altijd mijn geluk te halen valt, al reizende op de fiets rond de wereld.
In mijn film ‘PEDAL’ zeg ik:
‘At this moment I cannot imagine getting off my bike. I wouldn’t know what to do that gives me the same fulfillment and sense of purpose’.
Dit zijn profetische woorden gebleken. Nog voor de film in première ging viel ik van mijn fiets, in de burn-out en daarmee in een gat waarin ik hoe ik het ook wend of keer geen voldoening of zingeving kan voelen.
De tientallen keren dat ik mijn film sindsdien met groepen of individuen heb bekeken trekt mijn hart zich bij deze woorden telkens samen.
Zingeving. Ik zal in de komende week eens kijken wat de Boeddhisten daarover te zeggen hebben, dan zal ik het daarna met jullie delen,
hopelijk vanaf de fiets.
At this moment I cannot imagine getting off my bike. I wouldn’t know what to do that gives me the same fulfillment and sense of purpose.