Druipend naar het zuiden

Ik moet bekennen dat ik de ‘doorsteek’ van de Verenigde Staten in de afgelopen maanden meer als noodzaak was gaan zien dan als iets om naar uit te kijken. Het vooruitzicht van het reizen in een land waar ‘consumeren’ het fundament van de piramide van Maslov lijkt te vormen kwam me niet erg aanlokkelijk voor.
Maar klopt die aanname eigenlijk wel?
Ik, na al mijn reizen, zou beter moeten weten dan zo’n aanname voor zoete koek nemen. Toch is het onvermijdelijk dat het beeld wat je door de jaren heen voorgeschoteld krijgt zich enigszins nestelt.
Aan mij om zelf de ware aard van iedere plek te exploreren en een correct beeld te vormen.
En dat is geen straf..

De Verenigde Staten verrassen mij, in positieve zin.
Sinds het verlaten van Portland, twee weken geleden, heb ik geen andere stad gezien. De westkust bestaat uit dorpen en State Parks. Nu en dan doorkruis ik noodgedwongen een grotere plaats waar de hoofdweg wordt geflankeerd door schreeuwerige gevels en uithangborden van winkels en fastfoodketens. Daarnaast passeer ik soms een dorp waar de treurnis vanaf druipt als de vieze gesmolten kaas van een BigMac.
‘Treurnis‘, dat is mijn subjectieve invulling van wat ik zie. Ikzelf word treurig van het zien van kleurloze dorpen, voortuinen vol rommel, obese en uitgemergelde mensen met een grauwe huid en doelloos rondscharrelende zwervers.

Dat is één kant van Amerika.
Waaraan wordt bijgedragen door het gegeven dat ongezond eten toegankelijker en goedkoper is dan gezond eten. Gezondheidszorg voor velen onbetaalbaar is. En de infrastructuur volledig gericht is op autogebruik en lichaamsbeweging geen onderdeel is van het dagelijks leven.
Drie feiten waarvan de negatieve gevolgen duidelijk in de samenleving zichtbaar zijn.

Aan de andere kant vormen de Amerikanen zelf een belangrijk onderdeel van de aangename verrassing. Ik ontmoet veel mensen met interesse in een gezonde leefstijl, voeding en sport en een open blik naar de wereld. Waar de naam ‘Trump’ in huis niet uitgesproken mag worden of waar hij juist bezorgd besproken wordt. Mensen, gul, gastvrij en behulpzaam.

Shaun en ik verlieten Portland met de ‘MAX’. Een tram die ons een vervelende rit de drukke stad uit bespaarde. Op het eindstation stapten we uit in één van de treurige voorsteden waar we door verschillende zwervende verslaafden om geld werden gevraagd. Ondanks dat de grauwe pukkelige gezichten me schrik aanjoegen, was ik verrast door de vriendelijkheid en de interesse waarmee ik door deze mannen werd aangesproken. Een ladderzatte verslaafde die tevergeefs een fles sterke drank onder zijn jas poogde te verbergen probeerde een gesprek met me gaande te houden door te zeggen ‘Ask me a question.’. Het eerste dat ik me opkwam was: ‘What is the greatest thing in life?‘. Zijn antwoord: ‘God’s gift‘.
Wat zou ik graag met hem zitten om een echt gesprek te voeren. Helaas was zijn brein zozeer beneveld dat dit het zinnigste is wat mij me te vertellen had. De rest kwam neer op ongepaste grappen en dronkenmanspraat. Bij de supermarkt vertelde een ziekelijk ogende man, die ondanks de kou in t-shirt liep, met bijna tranen in zijn ogen ons keer op keer dat hij eens (weer) een ‘honourable man’ wilde zijn. Het besef van de bijna onmogelijkheid dat hij dat doel zal bereiken en uit de neerwaartse spiraal van drugsgebruik (waarschijnlijk ‘crystal meth’) zal komen breekt mijn hart.

Enkele uren later fiets ik door het groen. Zo weinig leven en energie als er in deze dwalende mannen over is, zoveel is er in het sappige, weelderige regenwoud van de kust (coastal rainforest).
Het druipt er vanaf, niet als valse McDonalds-kaas maar als helder fris bronwater.
De bomen, de grond, de rotsen en ook ik ben verzadigd, maar het water blijft vallen en stromen en zoekt zich een weg over mijn regenkleding naar het asfalt, de berm in, de berg af, de rivier in richting de zuidzee.

Als het tegen 16:00 begint te schemeren dalen we een zandweg af richting een gesloten camping. Een afdak is in geen velden of wegen te bekennen en de naaldbomen bieden nauwelijks beschutting. De taken worden verdeeld, ik span mijn grondzeil als afdak tussen de bomen en Shaun gaat hout hakken voor een kampvuur. Doorweekt gaan we aan de slag en wonder boven wonder krijgen we een kampvuur aan de praat. Ik kook een warme maaltijd, droog onder ons afdak, en net als ik de tent op wil zetten verschijnen er twee zoeklichten bij de ingang van de camping. Wij klikken onze hoofdlampjes uit en proberen met onze lichamen het kampvuur af te schermen. Maar de zoeklichten komen dichterbij en ineens klinkt er: ‘This is the sheriff of Washington county‘ Klik, doen we onze hoofdlampjes dus toch maar weer aan. De Sheriff en zijn compagnon stappen op ons af. De eerste met een filmische zuidwester regenhoed op zijn hoofd en een grappig Duits accent, de tweede, jonger, behangen met alles wat er in zijn sheriff-pakket zat. Knuppel, pistool, munitie, handboeien, badges, zaklamp, notitieboek, walkie talkie etc.
Zodra ze realiseren dat we goedaardige verregende fietsers zijn maakt hun professionele strengheid plaats voor interesse en begrip. Geen enkel probleem als we hier onze tent op willen zetten! Na ons een prettige nacht en een goede reis gewenst te hebben snellen ze terug naar hun warme droge auto die ze bij de gesloten slagboom achter hebben gelaten. De hele nacht en ochtend blijft de regen vallen tot hij plots ophoud wanneer de oceaan voor het eerst in zicht komt.

De Stille Zuidzee, de Pacific Ocean. Die westkust die mij keer op keer werd aangeraden te fietsen omdat hij zo ontzettend mooi moest zijn. Ik had er mijn twijfels over; hoe lang blijft uitzicht op een grote plas water nou leuk? Laat staan in de regen! Ik had me niet meer kunnen vergissen. Vanaf de eerste dag dat we langs de kust fietsen ben ik verkocht. En nu ben ik het die iedere keer dat de highway 101 even landinwaarts gaat moppert dat ik nu toch genoeg bomen heb gezien en dat het tijd is dat de weg de kust weer vindt.
Kust heeft hier niets te maken met een strook geel zand en een scherpe waterlijn. Kust is klippen met een kronkelende weg omhoog, prachtige uitzichten vanaf hoog boven het water over woeste golven die op rotsen kapotslaan, mist boven het water of juist de felle schittering van de zeldzame zonnestralen op het water, kliffen begroeid met druipende varens, hopen aangespoeld drijfhout op smalle stranden en zeehonden spelend op rotsen en in het water. Na iedere bocht is het uitzicht weer anders.
Ze hadden gelijk, al die mensen die me zeiden: ‘You’re gonna love the coast, it’s gorgeous!’

Geregeld kunnen we van de hoofdweg afwijken en volgen we kleinere wegen, niet zelden genaamd ‘ocean view drive’.
De eerste dagen vliegen we vooruit met de overheersende noordenwind in onze rug. Maar na enkele dagen al zet er een winterstorm in, die met volle kracht noordwaarts blaast. Achter Shauns brede rug verscholen trap ik me alsnog een ongeluk. Mijn benen passen tweemaal in de zijne en ik schipper tussen het behouden van mijn eigen tempo en profiteren van zijn ‘windshadow’.
De eerste week is het zoeken, maar in week twee beginnen we elkaar ritme aan te voelen.

(video hier)
https://www.youtube.com/watch?v=VC7AEWo41FY&feature=youtu.be

Regen, hagel, rukwinden, miezer en zon komen in elke mogelijke combinatie voorbij.
De ‘WarmShowers’ die ik verwachtte langs de kust laten het veelal afweten. Waarschijnlijk overspoeld met aanvragen in de zomer en nu ‘met verlof’. Na die eerste nacht kamperen in de regen besluiten we het over een andere boeg te gooien. Droog koken en droog materiaal inpakken is topprioriteit als je nacht na nacht kampeert en dus staat het vinden van een afdak voor de nacht voortaan bovenaan de lijst.
De ‘hiker biker’ campsites die hier aan de kust het hele jaar open zijn vragen een dollar of 6 per persoon en daarvoor krijg je een zompig stuk gras of zand en een doucheloos toiletgebouw. Terwijl de ‘day-use-area’s’, waar het verboden is te overnachten, vaak voorzien zijn van een prachtige overkapping met droge picknicktafel en soms zelfs stopcontacten en stromend water.
Ik specialiseer me er in Google maps af te speuren naar zulke overkappingen. Kamperen op ‘verboden’ plaatsen gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot, maar door schade en schande wijs geworden raken we bekend met de regels en schema’s van de parkwachters en andere ‘beveiligers’. Tijdens de controle aan het eind van de middag koken wij onschuldig onze maaltijd. Tijdens de controle in de vroege ochtend, wanneer het kampement al is opgebroken, zitten we aan het ontbijt, natuurlijk volledig geoorloofd in een ‘day-use-area’. Ik zit niemand in de weg en laat de plek minstens zo schoon achter als ik hem vind. Dat is juist deel van de charme van dit ‘ninja-kamperen‘, dat na vertrek elk bewijs dat jij daar gewoond, gekookt en geslapen hebt spoorloos verdwenen is. Leven zonder afdruk achter te laten.

Zo kampeerden we in verschillende picknick paviljoens, waarvan bij één om 19:00 de deur (van buitenaf) op slot ging en waar we nachtelijke bezoek kregen van een zwervende jongeman (wederom vriendelijk), onder het afdak van een basisschool (waar de concierge ons trof en toestemming gaf er te overnachten) en onder de overkapping van een sportveldtribune bij een highschool. Tweemaal overnachtten we, via via, in het trefcentrum van een kerk. En zo is niet alleen iedere dag op reis uniek, maar ook iedere nacht. Als je mij over 10 jaar de kaart van de westkust van de V.S. voorhoudt verwacht ik de plek en het verhaal van iedere overnachting nog te kunnen herinneren.

Ik geniet van het fietsen langs de Stille Zuidzee. De regen, wind, stijle klims, wintertenen en pijn in mijn schouder (verergerd door het vochtige weer) maken het tot een uitdaging. Aan de andere kant zorgt het gezelschap voor welkome afleiding en motivatie wanneer die van mij even zoek is.

Nog 8 dagen te gaan tot San Francisco, waarin ik de Red Woods zal doorkruisen en nog verschillende dagen langs de kust zal fietsen. Het ruim 800.000 koppen tellende San Francisco stond niet op mijn verlanglijst, maar de mogelijkheid om daar Alcatraz te bezoeken heeft me er toch toe verleid om een omweg via deze grote stad te maken.

Terwijl de rest van de Westerse wereld zich klaarmaakt voor kerstmis heb ik nog geen idee waar, hoe, of en met wie ik dat zal vieren. Veel heb ik nooit om kerst gegeven, maar toch twijfel ik er niet over dat ik mijn familie, de kerstkransjes en de winterwandeling de 25e even zal missen.

Bij deze wens ik iedereen, hoe en waar je het ook viert, of niet viert, fijne kerstdagen en een mooi uiteinde van 2016!