6 maanden onderweg

‘Je bent ook nog niet zo heel lang weg..’ zei mijn broer vandaag aan de telefoon, toen terloops even ter sprake kwam wanneer ik weer ooit in Nederland zou zijn. Wonderlijk hoe perceptie van tijd kan verschillen. Als ik terugdenk aan het verlaten van mijn studiootje in Tilburg, 7 maanden geleden, en de ochtend van mijn vertrek voelt dat als een eeuwigheid geleden. En dat terwijl ik inderdaad eergisteren mij jubileum van ‘6 maanden onderweg’ vierde. Een half jaar, bij lange na geen eeuwigheid! Hoe meer intense ervaringen, hoe meer herinneringen, hoe langzamer de tijd lijkt te verstrijken. Dat blijkt wel.

Sinds mijn eerste fietsdag na Banff is de batterij van mijn kilometerteller leeg. Ik fiets al 2,5 week zonder mijn snelheid te kunnen zien of de exacte afgelegde kilometers te weten. Een batterij vervangen schiet er steeds bij in en heeft blijkbaar weinig prioriteit voor me. Hoe langer ik onderweg ben des te minder de kilometers er toe zijn gaan doen. De laatste kilometerstand was +-6.800 en google maps verteld me dat ik sindsdien zo’n 1.500km gevorderd ben.

Voor de liefhebbers, hier de tussenstand: 6 maanden, +-8.300km.

Inmiddels ben ik in mijn vierde Amerikaanse staat. Vanuit Canada fietste ik Idaho binnen, wat ik na drie dagen al inruilde voor Washington en twee dagen terug reed ik de grens van Oregon over.
De vierde? Alaska!

De rit van oost naar west door Washington leidde vooral door boerenland.
Na een fietsdag in de regen arriveerde ik in Davenport, een dorpje temidden van uitgestrekte akkers en glooiende heuvels. ‘Wildkamperen’ zat er door het gebrek aan wildernis niet in en ik ging op zoek naar een plekje aan de rand van het dorp om mijn tent op te zetten. Ik vond een mooi stuk gras en belde aan bij het dichtstbijzijnde huis. De man (Clay) die open deed viel bijna om van verbazing waarna hij me naar de goed geïsoleerde schuur-in-aanbouw verwees om daar mijn mat uit te rollen.
Even later stond hij met zijn vrouw (Lindsey) en kinderen in de deuropening om nader kennis te maken. Ik installeerde me met mijn warme kleren aan, een kop thee en mijn boek. Weer even later kwam hij een doek ophangen om de warmte beter binnen te houden en nòg even later zat ik bij hen in de huiskamer aan een pizzapunt. Dit jonge gezin was vol verbazing over mijn tocht en het feit dat ik juist hun huis had uitgekozen. Het vertrouwen dat binnen 12 uur groeide was hartverwarmend en de volgende ochtend ontbeten we gezellig samen. Een dag later schreef Lindsey een eerlijk en mooi bericht op Facebook over onze ontmoeting. De enthousiaste reacties van vrienden onder haar bericht zijn prachtig.

Aan beide uiteinden van deze 250km boerenland ligt een stad, Spokane in het oosten en Wenatchee in het westen. In de eerste was ik te gast bij Trevor, in de tweede bij Scott. Weet je nog dat ik de avond voor mijn verjaardag met drie Amerikaanse jongemannen kampeerde? Zij dus! Wat een fijn gevoel om ‘langs te kunnen gaan’ bij vrienden, terwijl ik rond de wereld fiets.

Zo zette ik ook koers richting Ellensburg, waar ik was uitgenodigd om Thanksgiving te vieren bij de familie van Jennifer en Dave, een stel dat ik op mijn eerste logeeradres in Anchorage ontmoette.
Na een rit door de appelboomgaarden van Wenatchee (de ‘apple-capitol’) naar Leavenworth fietste ik richting Blewett pass. Na zo’n 20km splitste de ‘oude weg’, die ik van plan was te fietsen, zich af van de nieuwe. De nieuwe weg was druk met een smalle glibberige vluchtstrook, gezien de sneeuwschuiver alleen de rijbaan sneeuwvrij had gemaakt. Op de oude weg lag een laagje verse sneeuw en was het bandenspoor van één enkele auto te zien. Ik voelde de weerstand van de verse sneeuw onder mijn wielen en twijfelde een moment of ik inderdaad via deze route de pass over wilde. Hoe diep zou de sneeuw op de pass zijn? Zou de weg zo steil zijn dat mijn banden zouden gaan slippen? Aan de andere kant was het te mooi om waar te zijn, een oude kringelende weg over een pass met prachtige verse sneeuw helemaal voor mij alleen. Ik besloot voor deze oude weg te kiezen.

De smalle weg kronkelde de berg op. In de verse sneeuw zag ik sporen van herten, konijnen, een katachtige (lynx?) en een beer. Toen ik die laatste zag besloot ik af te stappen en mijn beerspray uit mijn voortas te halen en terug in het tasje aan mijn stuurpen te stoppen. De weg was doodstil en ik liet het berenbelletje aan mijn fiets klingelen om de beer, waar hij ook was, bewust te maken van mijn aanwezigheid daar. Hij heeft zich niet laten zien.

Om 17:00 kom ik na 105km in het donker aan in Ellensburg.
Thanksgiving is hier een zelfs ‘bigger deal’ dan kerst. Het leuke en unieke is dat dit een feestdag is niet religie-gebonden is.
Het verhaal gaat dat Thanksgiving ontstond in 1621 toen de Engelsen in Plymouth (V.S.) arriveerden op de Mayflower en hun eerste oogst mislukte. De indianen hielpen hen destijds aan voedsel. Thanksgiving werd zo een feestdag waarop bedankt wordt voor de oogst. Heden ten dage is het een dag waarop families samenkomen en wordt er vooral heel veel en lekker gegeten. De Wampanoags indianen, die in de jaren na aankomst van de Engelsen het grootste deel van hun stam en land aan hen verloren beschouwen Thanksgiving als het begin van dat tragische proces. Zij komen ieder jaar op Thanksgiving samen in Plymouth om deze ‘rouwdag’ te herdenken.

As for me, ik mocht deze dag aanhaken bij Jennifers familie waar Thanksgiving traditioneel gevierd werd met een gevulde kalkoen, door ‘oma’ bereid en kaartspelletjes in de avond.

Enkele dagen later trof ik Shaun (www.chasingthesunrise.org), de Engelse fietser die ik eerder op de Denali highway ontmoette, die mij in het ziekenhuis in Jasper opzocht en met wie ik een nacht in Banff kampeerde.
Dit treffen hadden we echter min of meer gepland sinds Banff met het plan om een tijdje samen op te fietsen.
De (fiets)dagen zijn kort en de avonden lang in de wintermaanden met zonsopkomst om 7:30 en zonsondergang om 16:30. De dagen zijn grijs en en het regent veel. Geen verkeerde tijd om wat gezelschap te hebben onderweg.

Op onze eerste fietsdagen samen reden we na 50km in de regen door Yelm, waar ik aankondigingen voor de musical ‘Spamalot’ (Monty Python) zag hangen. Impulsief besloten we bij het theatertje te vragen hoe laat die dag de voorstelling gespeeld zou worden. Deze bleek juist begonnen, maar we konden gerust nog binnen sluipen. We parkeerden onze fietsen in de krappe keuken van het theatertje en even later zaten we (ik met mijn regenbroek nog aan) in een klein donker theater te kijken naar de vertolking van Spamalot door de plaatselijke musicalvereniging. Ik, toch nog altijd met een professionele blik kijkend, was aangenaam verrast door het niveau van de spelers. Toen we om 17:00 buiten kwamen was het donker en zetten we kampje op onder een afdak in het dorpspark.

Twee dagen terug, bij een afdak in een ander park (in het dorp ‘Vader’) stopte er ’s avonds een politieauto bij ons. De agent was nieuwsgierig maar vroeg tot mijn verbazing niet naar onze paspoorten of of we van plan waren daar de nacht door te brengen. Blijkbaar is een dergelijke situatie deze tijd van het jaar uniek genoeg om geen beleid voor te hebben of te voeren.

6 maanden onderweg. Waar zal ik zijn over nog eens 6 maanden? Colombia? Ecuador? Peru?
Geen idee..

Op dit moment ben ik in Portland, ‘de’ fietsstad van de Verenigde Staten.
Wat ik weet ik dat we in de komende twee dagen de bergen van de ‘Coast Range’ over gaan richting de ‘Pacific Ocean’, of zoals hij mooi in het (oud) Nederlands heet ‘de Stille Zuidzee‘.
De komende twee weken voert onze route ons langs die kust zuidwaarts, langs vuurtoren, zeeleeuwen, stranden, schepen..
Maar daarover later meer..

AHOY!