Mijn vorige blog schreef ik op 9 oktober. De volgende dag zou ik beginnen aan de Icefields Parkway.
Toch postte ik hem pas op 13 oktober, nog altijd in Jasper. Over wat er in de dagen daartussen gebeurde gaat deze blog.
Zaterdagavond 9 oktober
Ik heb net ‘Er ist wieder da‘ gekeken. Een komedie met een verontrustende onderliggende maatschappijkritische touch over Hitler die 70 jaar na zijn dood ‘wakker’ wordt in het Duitsland van 2014.
Om 23:00 pak ik nog heel even mijn laptop op schoot om mijn blog af te maken.
Ineens word mijn zicht wazig en begint mijn hoofd te tollen en ik denk dat ik flauw ga vallen maar begrijp niet waarom. Plots ‘kom ik weer bij’ maar inmiddels heeft alles zijn vaste vorm verloren. De kamer beweegt, spiegelt zich, ik zie de grond, licht donker, het draait, als ik mijn ogen dichtdoe ben ik even thuis, open zie ik een kamer waarbuiten niets meer lijkt te bestaan.
DIT GAAT NIET GOED!
Alle alarmbellen gaan af in mijn hoofd en ik besluit dat ik iemand moet vinden die voor hulp kan zorgen. Ik herinner me waar de deur is en wankel de gang van het appartementen complex op. Ik bons meteen op de eerste deur, geen reactie. Een man komt voorbij en kijkt me angstig aan terwijl ik blijkbaar inmiddels op de grond zit. Ik bons op nog wat deuren en er gaat er één open. Zo goed en zo kwaad als het gaat probeer ik het stel uit te leggen wat er gebeurd en zak weer op de grond. Ineens zit er een vrouw naast me die mijn hand pakt en 911 belt..
Zo moeten we daar dik een half uur gezeten hebben. Uit alle macht probeerde ik ‘bij te blijven’, niet toe te geven aan het gevoel dat mijn hoofd op ‘zwart’ wilde gaan. Ik schudde met mijn hoofd om er bij te blijven. En dorst! Ineens was mijn mond verschrikkelijk droog en voelde mijn tong dik aan. Maar in mijn twijfel hoe ik in deze staat was beland (was ik gedrogeerd?) wilde ik niets drinken voordat er medische hulp was.
De ambulance
Als na eerst een politieagente ook ‘eindelijk’ het ambulance personeel arriveert worden eerst mijn hartslag, bloeddruk en suikerspiegel gecheckt. Niets alarmerends daar.
We wankelen de trappen af, de nacht en de ambulance in.
Het ziekenhuis
Terwijl ik in het ziekenhuis op een stoeltje zit te wachten zie ik een aantal mensen (verpleging) over mij overleggen, dat hoop ik tenminste maar, er moet iets gebeuren. Ik zie mezelf zitten op dat stoeltje en hoe ik nu doe wat je mensen ziet doen die ‘heel erg in de war’ zijn. Ik raak vanalles aan en kijk met een lege blik om me heen terwijl alles in volle vaart bij me binnenkomt. Ik zie ALLES! Niet een wandje met folders, maar:
folderFOLDERfOlDeRfolderFOLDERFoLdErfolderFOLDERfOlDeRfolderFOLDERFoLdErfolderFOLDERfOlDeRfolderFOLDER
FoLdErfolderFOLDERfOlDeRfolderFOLDERFoLdErfolderFOLDERfOlDeRfolderFOLDERFoLdErfolderFOLDER!!!
Ik maak geluiden buiten mijn eigen wil om en lijk niet op de Hera die ik ken.
En van dat alles ben ik me bewust… maar ik kan er niets aan kan veranderen.
De dokter
Ik word op een bed gezet en de dokter komt zo bij me. Het duurt me te lang en ik voel me afgesloten achter het gordijn, dus ik wankel op en ga een kijkje nemen om het hoekje. Ik wil niet alleen liggen daar. Ik wil ‘bij de grote mensen zijn’ en zien wat er gebeurt. Gelukkig dwingt niemand me terug naar bed.
Even later zit de dokter bij me en mag ik het voorgevallene voor de tweede maal vertellen. Ik blijf maar praten. Mijn mond zegt alles wat er in mijn hoofd omgaat zonder dat ik dat wil en als er een infuus wordt aangelegd hoor ik mijzelf jammeren als een klein kind. Eindelijk mag ik ook water drinken. Iets met ‘uitdroging’ heeft de arts het over en dat hij niet die maar de volgende ochtend er pas weer zal zijn. WAT??!
In een rolstoel word ik naar een ander bed gerold en even later val ik in een diepe droomloze slaap (goddank).
Bijkomen
Ik word wakker met een fikse hoofdpijn en weet direct waar ik ben. Los daarvan is alles nog ver weg. Ik voel me gedrogeerd, maar uit het bloedonderzoek blijkt dat daar geen sprake van is. Echt bang ben ik niet meer, daar hebben ze me waarschijnlijk de juiste pilletjes voor gegeven, maar ik snap er de ballen niet van. Ik gedraag me als een vreemde, terwijl ik zo mijn telefoonnummer achterstevoren op zou kunnen zeggen en mijn volledige reisschema van de afgelopen 4 maanden kan vertellen. Ook mijn humor ben ik al die tijd niet kwijt, ik maak grapjes. In mijn ooghoeken worden gordijnen bergen, een fles een toren, tot ik er gericht op focus en ze hun originele vorm weer aannemen.
In de ochtend komt Shaun bij me langs, de fietser met wie ik vanmorgen de Icefields Parkway op zou rijden. Het enige bekende gezicht voor me in Jasper en het doet me zo goed even zijn hand vast te houden. Ik ben er nog. Hij is er, dit is echt en het komt goed. ‘Maak je een foto van ons?’ vraag ik hem. Vraag me niet waarom…
De hele dag gaat voorbij in een roes en vanwege ‘Thanksgiving’ is er vandaag niet meer zorg mogelijk dan wat de verpleging kan doen.
Actie
De volgende ochtend is dr. Joseph er weer. Ik heb ‘geluk’ en kan al die ochtend met de ’telepsychiater’ praten via een soort skypeverbinding. Later in de middag spreek ik live met de sociaalwerkster/therapeute. Dit ziekenhuis staat in het dorpje Jasper in het Jasper National Park, specialisatie is hier niet aanwezig.
Ik knap die dag in vlot tempo op en samen passen we de puzzelstukjes in elkaar tot een diagnose.
Ernstige uitdroging die geleid heeft tot hallucineren en een zware paniekaanval.
In de kou moet ik in de afgelopen week veel te weinig water en te veel koffie hebben gedronken. Koude lucht droogt ook uit, je blijft wel plassen, maar je voelt niet dat je dorst hebt. Was ik 20 jaar ouder geweest dan had deze mate van uitdroging veel catastrofaler kunnen uitpakken, zegt dr. Joseph.
Daarnaast ken ik mijn eigen psyche en weet ik dat ik gevoelig ben voor dissociatie.
Ontslag… en snel..
Gedurende mijn tweede dag in het ziekenhuis voel ik me steeds meer de oude. Sloom, warrig, moe, hoofdpijn… maar minder verdwaald en wazig. Daarnaast werden de financiële catastrofale gevolgen van dit gebeuren me duidelijk.
‘Optimistisch’ en misschien wat naïef dacht ik genoeg te hebben aan een verzekering die 2x het Nederlandse tarief zou vergoeden. Dat leek mij al heel wat en wat daarbuiten viel kon ik dan zelf wel op me nemen… dacht ik.
Wat blijkt: een ziekenhuisbed in Canada kost een kleine € 4000,- per nacht, waar je in Nederland eerder rond de € 400,- zit.
Tel daar een ambulancerit a €400,- en eerste hulp voor € 580,- bij op en je kunt je voorstellen dat ik daar zo gauw mogelijk weg wilde. Toen dr. Joseph begreep dat dit voor een groot deel uit mijn eigen zak moest komen heeft hij mij gematst en me voor zijn diensten slechts nog € 700,- gerekend. Later hoor ik dat dit inderdaad ongewoon weinig is.
SHIT!!
Herstel
Inmiddels zijn we zes dagen verder. Mijn verjaardag een week geleden voelt als een maand geleden.
Weet je nog wat ik schreef?
Ik ben precies waar ik wil zijn, op dit moment in mijn leven, op deze plek! (…) Als ik mezelf daar in mijn verbeelding zie staan krijg ik het gevoel dat alles mogelijk is. Een heerlijk gevoel dat me het vertrouwen en lef geeft om verder te fietsen, de wijde witte wereld in!
En terwijl ik dat schreef ging het mis.
Ik ben nog steeds in Jasper en voel me iedere dag wat beter. De erge hoofdpijn is voorbij. Mijn lijf voelt nog moe en mijn anders zo heldere brein rammelt af en toe als een stationsfiets. De afgelopen twee avonden voelde ik mijn bewustzijn weer met me aan de haal gaan, een klein beetje maar, maar de angst slaat me direct om het hart nu ik meegemaakt heb hoe ver het kan gaan.
Ik weet dat ik geduld moet hebben, zo werkt dat nou eenmaal met genezing, maar ik kan niet ontkennen dat het me beangstigd dat ik nog niet helemaal de oude ben.
Over een paar dagen hoop ik weer op de fiets te stappen, alsnog die Icefields Parkway op.
Met een flinke hap uit mijn budget, een deuk in mijn vertrouwen en een les geleerd:
DRINK WATER!!! Dorst of niet, hitte of koude. DRINK!!!
…en sluit een uitgebreide verzekering af..
Nu dus even pas op de plaats en wie weet moet ik ook in de komende weken nog even ‘een tandje terug schakelen’. De tijd zal het leren. Het allerbelangrijkste vind ik nu dat mijn hoofd weer settelt en betrouwbaar word zodat ik mijn reis kan hervatten met het plezier en vertrouwen dat ik had.
Nawoord
Tegenslagen horen er bij en ik mag dankbaar zijn dat ik hier goed vanaf ben gekomen.
Mocht je desondanks toch iets bij willen dragen aan de voortzetting van mijn tocht,
kun je bijv. hier een setje ansichtkaarten bestellen. Voor de brieven is op dit moment een wachtlijstje, maar ook dat kan.
En daarnaast vind je onderaan deze pagina (op de website) altijd de ‘donatie’ knop voor een ‘kopje koffie’ (al laat ik de letterlijke koffie voorlopig even staan).
Sterkte en beterschap!
Get well soon & keep those pedals moving !!
heel goed geschreven,hera,maar al te spannend,gelukkig goede afloop tot nu,zorg goed voor jezelf..lieve groeten papa
Rustig aan maar en pas goed op jezelf, we horen weer van je,
Ruud
Nou heel veel beterschap , en nu maar goed rekening mee houden dat je genoeg moet drinken. Sterkte en houd de beentjes maar strak .
groetjes Mieke.
Pff. Hopelijk gaat het snel weer goed genoeg met je om je fantastische avontuur door te zetten.
Zoo heavy vethaal. Dat jou dat overkomt met zoveel fietskm in benen verrast me…jouzelf ook vermoed ik. Afijn wens je veel beterschap en goed vervolg v j v reis. ..geweldige road trip overigens. Gr d.
Beterschap en een leer voor allen die dit gelezen hebben. Wis ook niet dat uitdroging zo snel en heftig ging.
Dat is even schrikken. Kou en dehydratie is inderdaad een valkuil, je dorstgevoel bijna afwezig, terwijl je stofwisseling hoger is en daar is ook weer vocht voor nodig is. Je bent vast weer snel herstelt, dus weer een les geleerd, veel plezier met fietsen, enne, streepjes tellen op je bidon.
Grt Gerrit
Dure les, hoop dat je snel weer fit en helder bent. Komt goed!
Zo, dat is schrikken, gelukkig net op tijd hulp. Weer rustig opbouwen, voor je het weet “draait” alles weer als vanouds en kan het genieten weer beginnen?
Weet niet wat ik schrijven moet, is niet nix. STERKTE en dat je maar snel weer DE OUDE mag zijn,
Gr. Jose van oppe Ruiver.
Dat was even goed schrikken zeg, gelukkig dat je niet ergens in the middle of nowhere zat en redelijk snel hulp had. Hou je taai meid en zorg goed voor je zelf. Groetjes en sterkte van Willie en Henk Soeting
Wow.. ik schrik er van! Fijn dat je weer ‘op orde’ bent.. take care! X
Heel veel sterkte en een spoedig herstel toegewenst.
Groetjes, Sietse
Oh my god Hera…dát is schrikken. Gelukkig was je op het juiste moment op de juiste plek. Van harte beterschap en neem de tijd om op te knappen. Daarna kun je met een stukje nieuwe wijsheid verder reizen. Gr. Tiny Emans
Oeps wat heftig Hera! Ja altijd genoeg blijven drinken, is ook mijn ervaring. Ik was in Roemenië, met 37 C in de schaduw, maar er was 20 km geen schaduw, dus ik zat versuft tegen een tolgebouw maar werd daar weggestuurd. dan maar naar het dorp flessen drinken kopen en direct opdrinken. Mijn eindconclusie was om niet meer alleen zo’n tocht (6 weken) te willen maken. Heel veel sterkte en doe je een beetje voorzichtig, je hebt maar één lijf!
Lief mens!
Zo. Dat was schrikken. Je bent langs de afgrond van het leven gegaan, zo lijkt het. En toch gelijk weer ongeduldig om verder te fietsen. Wat is dat toch? Je hebt immers alle tijd…
Waarom dan die haast?
P.S. Nou niet overstappen op teveel water hè? 😉 http://eoswetenschap.eu/artikel/waarom-te-veel-water-drinken-dodelijk
Heel veel beterschap Hera!
Whoooh heftige ervaring Hera. Dar was schrikken. Gelukkig gaat t weer beter. Keep on riding. Godspeed!
Gr Michel
Hoi Hera
Normaal geniet ik van iedere blog van jou, nu niet dus
Geef jezelf de tijd om goed te herstellen zodat je weer fit bent voor de volgende uitdaging.
Heeeeeel veel beterschap
Jan en Marij
Gelukkig gebeurde dit niet “In The Middle Of Nowhere” . Nu het goed is afgelopen, kun je er op terug kijken als “wat een ervaring!” .
Heel veel plezier verder!
Ruud
Heftig Hera, ik kan me voorstellen dat je daar goed van de kaart van bent (geweest). En ook zo plotseling! Blijven drinken, positief denken en vooruit. Terug naar die heerlijke ontspannen focus. Take Care! Edwin
Wat een tegenvaller…klinkt in ieder geval dat je focus er weer is om verder te gaan….ik zal sponsoren voor een galon water….!
Dat is even schrikken Hera,Maar gelukkig weet je waardoor je zo beroert was ,en kun je het weer mee nemen in alle levenslessen die op je pad komen.En dat zijn er heel wat…………Ik blijf veel bewondering hebben voor je lef uithoudingsvermogen
en de mooie manier waarop je ons laat delen van je avontuur
Dank hiervoor, en let goed op jezelf!
Dag Hera
Allereerst proficiat met je verjaardag !
Je vorige blog heb ik met ontroering gelezen ik vindt het heel spannend en meeslepend,maar ook zo heel bizonder en hartverwarment dat die jonge vrouw met die truck jou liefdevol
heeft opgevangen.
Het heeft me wel geraakt dat het zo gigaties mis ging met jou geest
en je lichaam.De enorme domper komt zo uit de lucht vallen ,MAAR ook de REGEN.
Ik had wel het gevoel,dagen geleden ,toen ik je eindeloos in die
stroomde regen zag fietsen MOET DAT NOU. ?
AL die kou en ontbering..
alleen jij was degene die zo gedreven was,alsof je leven er van af
hing, en jou leven heb je onbewust op het spel gezet.
en in letterlijke en figuurlijke is ..
Om je geest en lichaam te herstellen,zou je via Youtube mooie
rustige ontspannende en helende muziek kunnen draaien
en heel zacht ,om je hersenen en heel je wezen weer ,n eenheid
kan herstellen, neem alle tijd voor herstel .
en ga alleen glasherder op je fiets om verantwoord je weg te volgen.
En er ontspannen van te genieten, zoals ik je ken,met een stralende
bevestiging van je belevingen, en trots om wat je doet.
met de hartelijke groet
van harrie van den akker
Dat was schrikken, meisje! Gelukkig ben je er weer zo goed als bovenop!
Sterkte met het herstel!
Dag Hera,zelfs het lezen van wat je meemaakt is adembenemend.Dit is een regelrechte shock die ingrijpend zal zijn nu je zo de controle bent kwijt geweest.
Het is verdrietig om te lezen hoe je reis zo onder druk is komen staan.Ik heb je reis vanaf het begin gevolgd en het is duidelijk dat je dit niet hebt voorzien.
Water een van de elementen van leven,je moet er maar aan denken om te drinken ook als je geen dorst hebt..Een deuk in je zelfvertrouwen zeg je zelf ,ik denk dat het je kan verrijken nu je hebt beleefd hoe kwetsbaar ook jou leven is.
Benieuwd hoe het verder zal gaan,met welke ogen,gesteldheid ga je alles in je opnemen en verwerken.
Als de energie terugkomt zal ook het zelfvertrouwen weer terugkeren.
Jezelf gade te slaan en geen controle te hebben moet heel beangstigend zijn geweest.
Toch weer ontzettend knap hoe je na zo’n ontregeling toch in staat bent helder te omschrijven van wat je is overkomen.
Ik wens je veel sterke met het vervolg van je reis en nu maar op weg naar warmer oorden!
met vriendelijke groeten,Jan