Nu 16 dagen geleden begon ik aan mijn ‘GROTE REIS’.
Inmiddels staat er 988km op de teller van mijn fiets. Geen wereldschokkend hoog getal, ook niet weinig.
In Hafnarfjordur besloot ik richting de west fjorden te fietsen (geologisch gezien het oudste deel van IJsland), dunbevolkt en ongerept.
De eerste dag fietste ik samen met de Belgische Jens die ik op de camping trof. Direct kregen we een vuurdoop voor wat betreft de wind in IJsland. Toen we onze eerste fjord* in stuurden kwam de wind ons met al zijn kracht diagonaal tegemoet. De strijd om te kunnen fietsen werd vervangen door de strijd om, leunend met mijn volle gewicht tegen de wind in, mijzelf en de fiets staande te houden. Voor het eerst in mijn leven kon ik met mijn volle gewicht tegen de wind in leunen zonder om te vallen. Dit was IJsland, aan den lijve ondervonden. In dit boomloze gebied was geen enkele mogelijkheid om een tent ongehavend op te zetten.
Bij het derde huis waar wij vroegen of zij rondom het huis een beschut plekje hadden voor ons kampement, werden we door de vrouw des huizes uitgenodigd om binnen te slapen, op de vliering van hun knusse zomerhuisje. We kregen het kliekje lasagne en salade voorgezet en een heerlijk stuk bananentaart na. Zij liet ons foto’s van de kinderen zien en met hem praatten we over onze routes, walvisjacht en -slachting en het al dan niet openen van de wegen door het binnenland. Dit was mijn eerste, en tot nu toe ook laatste, echt persoonlijke kennismaking met IJslanders.
De eerste fietsdagen vielen me tegen! Ineens realiseerde ik me dat het lijf waarmee ik in mei 2015 thuiskwam na een jaar fietsen, niet hetzelfde lijf is als waar ik nu mee vertrokken ben. Ik moet weer van voor af aan beginnen. Spiermassa en conditie opbouwen en door de eerste zonneallergie, rugpijn en schrale billen heen. De ritjes die ik dit jaar in Nederland op mijn racefiets maakte zijn daar maar een iele bodem voor.
Het was zwaar. Mijn lijf deed pijn en wilde steeds maar afstappen.
Halverwege de tweede dag ging ik, vanwege het grote verschil in tempo, alleen verder.
Direct vond ik mijn eigen ritme terug. Dat waar ik na jaren van fietstochten tijdens de laatste reis bij uit ben gekomen. De cadans in het trappen houd ik aldoor gelijk en ik schakel op of af navenant het waait of ik klim of daal. Er is geen haast, ik hoef nergens heen! Klim ik, dan kruip ik als een slak naar boven, daal ik, dan rol ik gestaag vooruit. Wil ik afstappen, dan stap ik af. Wil ik een uur, of twee of drie, een boek lezen, dan doe ik dat. Ik zet om 14:00 mijn tent op met het besluit dat het genoeg is geweest voor de dag of ik stap na een namiddagpauze om 17:00 nog op om door te fietsen tot in de avond.
Wat kamperen betreft is IJsland een paradijs! Op ieder vrij stukje grond mag je hier je tent opzetten en het drink- en kookwater tap je rechtstreeks uit de vele watervallen en stroompjes. Niemand haalt het in zijn hoofd om zich te bemoeien met jouw nederzetting.
Het IJsland dat ik kende van foto’s is voor mij de eerste dagen nog verborgen gebleven. Maar op de derde dag in de fjorden klom ik via een steile slechte gravelweg door de bergen een sprookjesachtig gebied in, met uitzichten over de fjorden van bovenaf, watervallen, sneeuw en groen van mos en lage begroeiing. Terwijl zo nu en dan een auto met toeristen in vlot tempo langs mij zoefde keek ik mijn ogen uit en stopte iedere paar minuten om van het uitzicht te genieten. Was er op dat moment een trol of elfje achter een rots uit gesprongen, had dat mij meer bevestigd dan verbaasd.
Na een rustdag in Isafjordur begon ik aan een heuse fjorden estafette. Ik was de ene fjord nog niet uit of de volgende diende zich al aan. Kamperend op de kop van een fjord keek ik uit over het water met daarachter de besneeuwde bergen van meest noordelijke deel van IJsland. Toen ik midden in de nacht (0:55) mijn tentje uit kroop om te plassen kleurde de lucht hel oranje. Ik draaide me om en zag een prachtige zonsondergang. Voor heel even zakte de zon weg achter de horizon, om het land voor een klein uurtje in schemering achter te laten.
Toen ik die ochtend mijn fiets weer had opgeladen keek ik rechts van me naar de volgende ‘fjordkop’. 38km, volgens de kaart. Had een trol daar een brug gebouwd, dan had 1,5km voldaan. 38km! Wind mee fjord in betekent wind tegen fjord uit, en andersom. Kijk je over je schouder, dan zie je wat je nog te wachten staat. Fjorden: mooi en frustrerend tegelijkertijd. IJsland, aan den lijve..
Na het fietsen van welgeteld 17 (langere en kortere) fjorden heb ik de west fjorden achter me gelaten.
Gisteren fietste ik mijn eerste dag op de rondweg (nr 1). Om het meeste verkeer en de voorspelde wind voor te zijn, besloot ik om 4:00 mijn wekker te zetten. Om 4:15 zat ik aan de warme pap (havermout, honing, dadels, zaden en incidenteel een banaan) en om 5:15 stapte ik, warm ingepakt, op de fiets de doodstille rondweg op. Met succes. Om 12:00 had ik er 80km opzitten en landde ik op een camping, net voor de wind flink aantrok en het meeste verkeer op gang kwam.
https://www.youtube.com/watch?v=1Hdivuk0mm8
Het is begonnen. De eerste twee weken van een lange reis zitten erop.
Ik ontmoet geregeld andere fietsers, hier voor een fietsvakantie van enkele weken. De uitzondering hierop was Luke, een bikepacker uit Australie, die al 6 maanden op de fiets zit zonder voornemen om daar op korte termijn verandering in te brengen. Na een aantal jaren op kantoor, (zijn woorden) ‘waiting for life to start’, besloot hij zijn baan op te zeggen en over de wereld te trekken. Eerst met rugzak, maar al gauw genoeg per fiets. Met hem zat ik een uur op een bergpas, bij de ‘noodhut’ waar we elkaar troffen. ‘You are like me!’ zei hij verschillende keren. En het was inderdaad voor ons beiden fijn om iemand te treffen die op een soortgelijke manier zijn bekende leven had achtergelaten; om te gaan fietsen, tot hij iets liever wil doen dan fietsen.
Hoe bevalt het? Wordt me veel gevraagd vanuit Nederland.
‘Goed!’ kan ik alleen maar zeggen.
De eerste week speelde Nederland nog erg veel door mijn hoofd. Steeds weer kwam voorbij wat ik de komende tijd niet zal hebben, niet zal kunnen doen en wie ik niet zal zien. Mijn ouders, mijn broer, een vaste eigen woonruimte, door de stad slenteren met een vriend(in), het kennen van de plek waar ik leef, het vertrouwde. Terwijl ik genoot van het fietsen en kamperen ging ik ook door een soort ‘rouwfase’, en nog wel.. Ik heb nog weinig behoefte aan het ontmoeten van ‘nieuwe’ mensen, met uitzondering van een aantal ‘lange termijn reizigers’. Zo werd ik door een Amerikaans stel, die aan de start van een wereldreis per zeilboot staan, uitgenodigd in het komende jaar eens bij hen aan boord te stappen. Ik geniet van het alleen zijn en het voelt alsof alle mooie en indrukwekkende dingen die ik in de afgelopen maanden in Nederland heb meegemaakt bezig zijn met een immigratie van mijn hoofd naar mijn hart, om daar bovenin ruimte te maken voor het beleven van het avontuur waar ik zo naartoe heb gewerkt.
Een avond/nacht/ochtend uit mijn leven op de fiets:
Het klopt! Ik klop.
De vrees uit mijn vorige blog is vooralsnog ongegrond gebleken.
Op veel momenten, op of van de fiets, voelt het alsof ik hiervoor gemaakt ben!
En ik ben niet de enige die dat zo ziet. Dat merk ik aan de kansen die op mijn pad blijven komen, zoals een nieuwe sponsor, en mijn eerste freelance werk ‘on the road’.
Maar daarover meer in mijn volgende blog…
* Voor iedereen die zich afvraagt wat een fjord nu precies is:
‘Een fjord is een inham in een bergachtige kust, gekenmerkt door steile wanden die door gletsjerwerking zijn uitgesleten. Men zegt zowel de fjord als het fjord.’
Haha, ik begon me inderdaad halverwege je verhaal af te vragen wat een fjord ook al weer precies was 🙂 *schaam* prachtig verhaal meisje!
Hoi Hera, fijn dat je weer kunt genieten. Ik heb dat vandaag ook gedaan met mijn echte Ross’ (weet eigenlijk geeneens of je het wel met twee ss-en moet schrijven ) bedoel natuurlijk Paddy. Zie al uit naar het kinderdraaksteken waar we ook deel van mogen gaan uitmaken. Iets leuks om naar uit te kijken. Hoop dat je niet teveel tegenwind krijgt, moet nl. Leuk blijven.groetjes José.
Sterkte met je fietsreis door IJsland.lijkt me erg eenzaam en koud door deze verlaten landschappen en harde wind. Hoeveel kg bagage heb je en wat zijn de afstanden tussen de dorpen met winkeltjes? Waar kook je op en hoe houd je alles droog met al die regen? Petje af voor jouw, lijkt me mentaal erg zwaar om daar te fietsen in je uppie met alle natuurelementen. Je moet wel een portie lef en doorzettingsvermogen hebben om dit te doen. Veel sterkte Hera en veel plezier in deze prachtige verlaten wildernis. Geen ijsberen op de weg? Groetjes, Robert-jan, een mooi weer fietser met favoriete fietsregio Zo Azië
Hallo Hera,
Het is even geleden dat ik heb gereageerd, maar je blogs wel gelezen. Na een goed gesprek met mama Mia kan ik je nu open en onbevangen volgen en antwoorden.
Het is fijn te zien dat je weer in je ritme komt en je op de vertrouwde manier verslag doet. Het zijn prachtige vergezichten, maar ook erg kaal?
Lieve groet
Adrie
Heel levendig en beeldend verhaal dappere duif. We kunnen je dagelijkse gang op de voet volgen
(vanwege de harde wind nml. laten wij de fiets thuis 🙂
en bij wijze van spreken zo bij je aanschuiven voor een bordje championnensoep met kikkererwten. Liefs van je mama
Hallo Hero-Hera,
Ja die naam komt bij me op….laat ik het maar opschrijven ook!
Wat weer een boeiend en interessant verhaal, prachtig geillustreerd met foto’s. Je kunt zo aan de slag als natuurfotografe.
Ben erg benieuwd naar je freelance werk on the road. Vast een bijzondere ervaring. En wat ik me bedenk….hoe frappant dat je in die wijde wereld tóch weer iemand anders tegenkomt die ook aan ’t fietsen is. Het lijkt wel of dat voorbestemd is…..en erg leuk voor je lijkt me.
Voor de komdende tijd Hera wens ik dat veel mooie dingen je pad kruisen.
Groetjes, Tiny Emans
Herkenbaar & mooi!
Geniet!
Ik (wij allemaal) geniet(en) met je mee!
😉
Oh, wat heerlijk lieve Hera.
Wat neem je me nuchter en prettig mee in jouw avontuur. En wat ’n zelf inzichten, de rouwfase, de nieuwe conditie. Terug naar eigen tempo.
Prachtig!
X
Wow, indrukwekkend Hera. Super om je reis zo te volgen. Ik wens je veel mooie momenten en dat er maar iets zwaarte mag wegvallen!
Hoi Hera, mooi geschreven, als of we bij je achterop zitten 🙂
Mocht het je interesseren: op het EK in Frankrijk staat IJsland met 1-1 gelijk tege Portugal:) … mooi geschrevdn, benieuwd naar de volgende blog!
Prachtige tocht tot nu toe. Lekker meegenieten met je.
Top wat je doet.
Hé, dappere Hera,
Wat schrijf je mooi over je avontuurlijke reis naar het verre noorden. En wat herkenbaar vind ik de wijze waarop je de dag indeelt. Gewoon je neus achterna en pluk de dag. De route wel plannen maar niet de tijd. Prachtige mensen ontmoeten en de gastvrijheid genieten van het landelijke. Heel autonoom de wereld van de vrijheid ontdekken. Ik volg heel graag jouw prachtige tocht. Ik popel van verlangen om binnenkort ook een maand het avontuur tegemoet te fietsen.
Succes en veel geluk.
Sipke Steggink
Geniet Hera. En ik probeer af en toe je te volgen. Groetjes van PJ
Hoi Hera, wat een prachtige ruige natuur. Wat een vrijheid om zo je tentje neer te kunnen zetten. Je schrijft inspirerend. Ik blijf je verhalen lezen.
Carolien
That’s funny! Ik lees je blog in de rust van de voetbalwedstrijd Portugal vs ICELAND. De mannen van Iceland spelen met passie. Van wie hebben zij dat?
Wat fijn om te lezen dat het goed gaat. Je bent een echte doorbijter, dat had je wel nodig om de conditie weer terug te krijgen. En nu elke dag licht als cadeau, het zal een vreemde gewaarwording zijn. Fiets ze!
Heerlijk je nieuwe avonturen weer te volgen. Prachtige foto ’s heb je gemaakt en wat is IJsland mooi hè, zo woest en zo veranderlijk.
In zo ’n storm te fietsen…. je bent een geweldige doorzetter.
Willie Soeting
Beste Hera,
Je kent mij helemaal niet, maar ik ben een buurt- genoot van jouw moeder. Verder heb ik plm. 3 jaar gewoond in het huis waar jij bent geboren: Croydonstraat 15. Verder heb ik je een keer ontmoet bij een presentatie in de Spoorzone, waar het steeds voller werd met belangstellenden. Je wist overigens jouw missie goed te verwoorden! Omdat ik ook een enthousiaste fietser bent volg ik jouw belevenissen met veel belangstelling. Ik fiets overigens geen grote afstanden meer, ondanks dat ik een fiets heb met “een engeltje” erop. (E-bike) Ik heb overigens een belangstellende vraag: Wie/hoe maak je de foto’s als je vol bepakt fiets? Fietsen en fotograferen tegelijk lijkt mij vrij lastig. Vertel ook eens hoe zwaar weegt jouw fiets met/zonder
bepakking en wat hoeveel km. fiets je gemiddeld per dag Ben heel benieuwd dit te weten. Ik wens je verder veel power en fiets plezier. Ben je IJsland al weer voorbij: Kaal en koud, of plons hier af en toe in zo’n warm water spuiter?
Goede groet en laat de pendalen maar draaien.
Willem Tromp,
Tilburg.
Hera,weer een heel mooie blog, en ijsland ,laat je zien ,zo mooi als ik het. gedacht.had,
groeten papa.
dag Hera,fijn dat al zo snel je fietsritme hervond.prachtige foto’s van natuur waar je stil van wordt.leuk dat we weer met jou op reis mogen.
Alle goeds,liefs Riet de jong