(Italie) Bergamo, Como, Domodossola, (Zwitserland) Visp, Thun, Fribourg, Besaix, (Frankrijk) Lac Saint Point, Besancon
totaal 15.661 km
..en toen zat ik ineens weer alleen op de fiets. Het afscheid nemen van mijn compagnon Alessandro was even slikken. Wat gek, om ineens niemand meer voor of achter me te hebben rijden. Niemand om mee te overleggen, te zingen, op mooie dingen te wijzen of mee te kibbelen. De eerste dag was het even raar en saai. De tweede dag mistte ik hem. En de derde dag zat ik alweer aardig in mijn ritme en genoot ik. Ik fietste ten slotte richting Alpen!
Vanaf het Gardameer vervolgde ik mijn tocht langs verschillende meren. In een aantal ervan nam ik zelfs een duik om lekker even af te koelen (of schoon te worden). Via het Lago di Como, -Varesse en -Magiore fietste ik langzaam het vlakke noorden uit richting Domodossola, aan de rand van de Alpen. Hier ontmoette ik Jeroen, een vriend van me uit Nederland, die met zijn eigen kleine vliegtuigje een tocht van enkele weken maakte. Een paar dagen daarvoor ontdekten we dat het mogelijk was elkaar te treffen. Zo gezegd zo gedaan en zo brachten we samen een dag door in Domodossola, met vooral veel praten, wat rondstruinen EN een klein tochtje in zijn vliegtuig (dat ik zelfs heb mogen besturen).
De volgende dag stond voor mij de Simplonpass op het menu. Vanuit Domodossola nog zo’n 1700m klimmen (ruim 1,5km de lucht in dus). Ik had mezelf voorgenomen op mijn gemak te fietsen. Iets wat ik, na 10 jaar van fietsvakanties, eindelijk onder de knie begin te krijgen. Ik ben altijd ‘stevig aan het doortrappen’. Maar waarom? Dankzij het samen fietsen met ‘relaxte fietsers’ als de Braziliaanse Felipe en de Italiaanse Alessandro, ben ik uiteindelijk dan ook gaan leren om me ‘niet meer in het zweet te werken dan nodig’. Dit praktiserend begon ik relaxed aan de lange klim. Helaas had de wind besloten mijn ‘volhardendheid in relaxen’ te testen en vloog me recht van voren aan. De gehele klim bleef dat zo en in de tunnels (waar ik beschutting verwachtte) was hij des te sterker. Doordat de wind zich door de tunnel wurmde veranderde die in een ware ‘windtunnel’.
In Simplon (kort voor de pass) trof ik bij de ’tourist information’ een leuke meid, die blij was dat er eens iemand binnen viel en mij de laatste ‘Simplon pass 2005m’ sticker, uit de verkoop, cadeau deed, voor op mijn fiets!
Vlak voor de pass kon ik mij weer vergapen aan een prachtig sneeuwlandschap en na de pass wachtte mij, natuurlijk, een heerlijk lange afdaling naar het in het dal gelegen stadje Brig.
Ik had er voor gekozen me de volgende dag in nog een klim vast te bijten (ik was er nu toch) en zo fietste ik omhoog naar Goppenstein, vanaf waar je geen andere keuze hebt dan de trein door de tunnel nemen naar het mooie Kandersteg. De prijs voor een treinkaartje voor dit korte ritje deed me even op mijn benen wankelen (10 euro!!!). WELKOM IN ZWITSERLAND!
Dezelfde rol koekjes die in Italie 1 euro kostte, lag hier voor 3,75 in de supermarkt (en ja, de Zwitserse frank is op het moment gelijk in waarde aan de euro)!
Vanaf het prachtig gelegen Thun fietste ik door de vooralpen naar Fribourg (het Zwitserse, niet het Duitse). Hier had ik al sinds bijna een jaar een afspraak staan met dezelfde Fritz waar ik op mijn 10e fietsdag, in Dresden, via Warmshowers, bij gelogeerd had. Na zijn fietsreis had hij hier werk gevonden. Ik dacht een rustig weekendje voor de boeg te hebben, maar ik had beter moeten weten. De overactieve Fritz had een sportief weekendje gepland met een groep outdoorenthousiastelingen om te gaan hiken op zaterdag, gevolgd door gezamelijk eten en een logeerpartij en klimmen op zondag.
Het was even slikken, de knop van RUST weer op ACTIEF draaien en toen kreeg ik er toch ook wel zin in. Gezien de groep een mengeling was van Frans- en Duitstaligen werd er veel engels gesproken en kon ik er gemakkelijk in mengen.
’s Maandags stapte ik toch gewoon weer op de fiets voor een dagje ‘routebordjes volgen’ (want mooie fietsroutes bewegwijzeren dat kunnen ze, die Zwitsers!) en vond ik mijn weg naar een gezin van fietsers dat mij verwelkomde in hun prachtige huis, met uitzicht op de Mont Blanc!
De dag daarop het mooie Juragebergte door om eindelijk weer eens mijn tentje op te zetten, aan het Lac du Saint Point. De avonden zijn nu zo lang dat ik na het koken en eten nog uren buiten kan lezen bij het laatste zonlicht, heerlijk!
De volgende dag bereikte ik Besancon.
Besancon stond al sinds ik Indonesie verliet op mijn planning. Enkel omdat een Franse surfer die ik op Lombok ontmoette mij op het hart had gedrukt dat ik daar langs moest gaan op mijn terugweg, omdat daar een vriend van hem woonde in een huis met ruim 15 andere fietsers. Daar MOEST ik heen volgens hem. En hier ben ik nu, in Besancon. Inderdaad hartelijk verwelkomd door fietser Remi, en iedere andere fietser die hier of woont, of gewoon binnenloopt. Een gezellige boel van fietsliefhebbers in alle soorten en maten, met een werkplaats in de kelder waar iedere fietser jaloers op zou zijn.
Met nog slechts anderhalve week fietsen voor de boeg gieren de zenuwen nu en dan door mijn lijf. Een gevoel waar ik niet direct op gerekend had; zenuwen. Waar ben ik nou zenuwachtig voor? Voor het beeindigen van iets dat ik eigenlijk nog helemaal niet wil beeindigen misschien? Alsof ik een relatie ga uitmaken die eigenlijk nog heel leuk is. Sommigen zeggen me ‘dan ga je toch niet’.
En dan leg ik ze het volgende uit:
‘Ik had besloten om een jaar weg te gaan. Dat heb ik zo ook aan mijn familie verteld. Gauw genoeg toen ik op weg was voelde ik echter dat ik het te heerlijk vond om maar te kunnen denken aan een vastliggende ‘einddatum’. Toen overleed Fokke en onderbrak ik mijn reis. Daarna pakte ik de draad weer op en met horten en stoten ging het uiteindelijk weer rollen. Maar na wat maanden begon ik de zwaarte van het verdriet te voelen en dat ik niet altijd maar zo kon blijven doorfietsen. Dit zou voor altijd ‘de reis zijn tijdens welke Fokke overleed’. Daar wil ik een keer van thuiskomen. Met die gedachte en dat besluit, lukte het me ook om door te fietsen.
Daarnaast heb ik een liefhebbende, steunende ‘achterban’. Zij steunen mij in deze avontuurlijke ondernemingen, en ik weet dat ik (vooral van mijn familie) het nodige vraag. Hun steun is voor mij belangrijk, maar ZIJ zijn zelf ook belangrijk. Dus ook voor hen, en om de band die we hebben te blijven voeden, is het goed om weer een tijdje in hun nabijheid door te brengen.
Ik weet dus waar ik voor naar huis kom.
‘Om de balans op te maken en de batterijen op te laden.’
Hera is al in de klokkenstad Besancon ,de Alpen over en het Jura gebergte ook al weer achter de rug.Tja de kuukskes zen duurder in Zwitserlaand,mooi dat we dat ook hebben mee gekregen.Het hoofd loopt over van allerlei indrukken, herinneringen,nu je bijna thuis bent, springen ze naar boven en laten je alles als in een roes herbeleven .Een liefdesavontuur met de wijde wereld is bijna ten einde,natuurlijk doet het zeer,maar ja meissie scheiden doet lijden.Belangrijker is wat blijft als je terug bent.Wat blijft is denk ik, alweer denken aan de volgende reis .Ik kan me niet voorstellen dat het nu voorbij is.Hera komt thuis na een lange reis en gelukkig hebben de kniekes geen roet in het eten gegooit.Met hartelijke groeten,Jan
Ik zal je leuke en mooie reisverhalen nog gaan missen! Hopelijk schrijf je nog een verslag voordat je reis straks voorbij is.
Fijne laatste kilometers!
Groetjes,
Martijn
Weet dat er een hele hoop punten zullen zijn waar je je batterij kunt OPLADEN. Gr. José (uit Reuver)
Hoi Haartje,
je hebt me wel lekker gemaakt met die prachtige fotoos van het Zwitserse landschap, dat voor meerdere van je volgers wel herinneringen zal oproepen aan (fietsem of wandel-)vakanties
aldaar doorgebracht.
De frisse groene kleur van het gras ,
belooft smakelijke melk voor de Milka-chocolade.
Over een week zit deze reis van meer dan 13 maanden erop,
en wacht ook hier je vast en zeker weer veel moois en liefs,
en was je vanavond al hier geweest,
dan had je vast genoten van Marc-Marie met de voorstelling Florissant !
onlangs nog in de schouwburg en nu al op t.v.
Voor nu bon voyage en au revoir a bientot (accentjes heb ik niet),
je Mama
Het blijft mooi om je verhalen te lezen en je foto’s te bekijken.
Nog even dan en zit je reis er op waar ik veel bewondering voor heb.
Ik zal je zeker wel tegen komen hier in Tilburg als je bij jullie mam bent.
Ik wens je nog veel fiets plezier die laatste weken en heb genoten van je verhalen.
Groetjes Raymond
Geniet nog even Hera, van al dat moois. Binnenkort zien we je wel weer een keer in onze winkel verschijnen, denk ik zo!
Groetjes!
Hopelijk ben ik nog op tijd om je veel plezier en energie te wensen voor de laatste loodjes!
Ik heb genoten van al je beelden en verhalen en hoop dat je nog eens opstapt voor zo’n bijzondere reis(met verslagen natuurlijk).
WEL THUIS !!!!!
Liesbeth
Dag Hera, vooral het laatste stuk van je blog ontroerde mij zeer.
Via je moeder en vaak naar aanleiding van jouw blog ben ik bijgepraat over de afstand die je afgelegd hebt. Fysiek en emotioneel met alle hoogte- en dieptepunten.
Dank je wel dat je jouw verhalen, gedachten en prachtige landschappen en bijzondere ontmoetingen met ons gedeeld hebt.
Liefs, Marijke
Wie zou er achter de verschijning van Hera vermoeden wat een ongebreidelde kracht er in haar schuilgaat? Een leeuwenhart heeft zij ,zich niet laten breken door tegenslagen en haar reis voortzettend met de koppigheid van een beer op zoek naar honing.Op het laatst heeft zij geleerd dat rustiger fietsen ook aangenaam kan zijn.Overal maakte zij ons deelgenoot van haar verkwikkende verhalen.Het zien van de eerste kamelen langs de weg brachten haar in verrukking ,het was ook een soort bevestiging hoe ver zij al van huis was.Zij reisde in den vreemde en ontmoette overal gastvrijheid.Bijzonder ontroerend vond ik het toen Hera na een onderbreking de reis hervatte en haar kleren gewassen en gestreken op bed vond.De reis was als een spannend boek waarvan je niet wilt dat je het uit hebt.Nu fietsend richting huis , hemel of hel? De hel is enkel de verwarring die de hemel de toegang ontzegt.Ik hoop dat haar avonturen zich zullen uitkristalliseren in een boek..Wat Hera heeft gedaan is niet voor iedereen weggelegd,maar ja,je hoeft geen kunstschilder te zijn om van een schilderij te genieten en laten genieten is wat zij heeft gedaan.Met Hera is de wereld een stukje rijker,dat is zeker.En dan is daar de moeder,of is het mama die haar midden op de weg als in een “halo”staat op te wachten…………
flinke klim die simplonpas hera maar na zo n reis zal dat meevallen
nog 6 dagen dan zien wij je hier. weer gezond en wel. zal je niet meevallen. te stoppen. groeten papa
Waht a great journey! We have a look from time to time to your blog and vlog and check out at what beautiful plasce were you are, since we met on the tubing tour on the river in Laos, floating from bar to bar. Have a great time! We will watch out for you!
Christine & Daniel, Düsseldorf
Ja..nu heb ik zin in zon mega milka chocoladereep..bedankt,he! 😉
Mooi gesproken Hera!