Fietsen door winterwonderland Bulgarije en gastvrij Macedonie

Istanbul, Alexandroupoli, Mesti, Kirkovo, Madan, Smilyan, ?, Dospat, Bansko, Logodaz, Kocani, Otovica, Skopje
13.017 km totaal

Waar te beginnen?
Misschien bij Wilson.
De Rohloffnaaf was na 4 keer spoelen en olie verversen weer de oude. Ook de olie in de (hydraulische) remmen moest blijkbaar nodig aangevuld worden. Nieuwe ketting erop, nieuw tandwieltje. Wilson rolt nu weer geruisloos dankzij een kraak in de bankrekening. Hij is het meer dan waard!

Het voelde best goed om weer terug in Istanbul te zijn. En dat gevoel werd alleen maar versterkt toen ik later die dag mijn ‘collega’ Alessandro trof, de Italiaanse fietser (onderweg van Shanghai naar ‘huis’) die ik in juli al kort (5 minuten) in Kazachstan trof, toen we nog beiden een andere richting uit fietsten. Na nog een extra dagje in Istanbul en het vieren van Alessandros verjaardag, pakten de Australische Tas (die voor 10 dagen fietsen uit Almaty was overgekomen), Alessandro en ik de bus naar Alexandroupoli. Alleen al de rit naar het busstation zou ik in boekdelen kunnen beschrijven, zoals vrijwel iedere andere dag met Tas, want dit personage zou zo uit een absurdistisch toneelstuk weggelopen kunnen zijn. Zijn eigenwijsheid en overactiviteit waren voor ons zowel vermakelijk (Alessandro kon er gemakkelijker om lachen dan ik) als uitputtend. Ik denk dat daarmee genoeg gezegd is.

De eerste nacht samen kamperen bij een klein 'Turks' dorpje in Griekenland
De eerste nacht samen kamperen bij een klein ‘Turks’ dorpje in Griekenland
Een hartelijke Griekse moslima zei me gedag bij het verlaten van het dorp (foto: A. Gallo)
Een hartelijke Griekse moslima zei me gedag bij het verlaten van het dorp (foto: A. Gallo)
Onderweg naar de pass en grens naar Bulgarije
Onderweg naar de pass en grens naar Bulgarije
Bulgarije in zicht en overstekend vee
Bulgarije in zicht en overstekend vee

Zij hadden een ambitieus plan uitgestippeld waar ik me maar al te graag bij aansloot. De berichten over het zuiden van Bulgarije waren lichtelijk ‘zorgwekkend’, drie meter hoge sneeuw, onbegaanbare wegen, ingesneeuwde huizen, ‘reddingsacties’, dus we besloten per dag te bekijken of ons plan ook haalbaar was. Toen we de tweede dag via een ruim 1000m hoge pass Bulgarije in fietsten bleken deze verhalen inderdaad niet van de lucht. Links en rechts van ons lag de sneeuw tot bijna twee meter hoog. Maar, de weg was vrij!
WELKOM IN BULGARIJE! De grenspolitie was aangenaam verrast ons te zien.

Dezelfde dag als de vorige foto. Maar dan aan de Bulgaarse kant van de pass.
Dezelfde dag als de vorige foto. Maar dan aan de Bulgaarse kant van de pass.
Op de wat lagere gebieden is de sneeuw soms al ver gesmolten
Op de wat lagere gebieden is de sneeuw soms al ver gesmolten
Prachtig uitzicht over besneeuwd Bulgarije
Prachtig uitzicht over besneeuwd Bulgarije

Het fietsen door Bulgarije was als een sprookje voor mij. Dol en dolgelukkig was ik daar in die witte bergen. De klims waren goed te doen (tot mijn verbazing reed ik vaak ‘op kop’ van ons teampje), de weg vrijwel overal ijsvrij en de natuur en besneeuwde dorpjes betoverend mooi! Totaal onverwacht steeg het fietsen door Bulgarije daarmee tot een van de hoogtepunten van mijn reis. Om de paar kilometer was er een picknickplaats langs de weg. Vaak overdekt, altijd met stromend water en vaak met vuurplaats (met schoorsteentje). Deze plekken vormden voor ons ideale lunch- en kampeerplaatsen. ‘s Nachts ging de temperatuur onder 0 (vraag me niet hoeveel), maar in de donsslaapzak was het goed te doen.
Een speciale ‘omweg’ fietsten we om Smilyan te bezoeken waar een unieke bonensoort verbouwd wordt. Door verse sneeuwval bleven we hier een dag extra steken, waardoor ik mooi mijn wintertenen (AUW!) wat rust kon geven. Gelukkig is die pijn inmiddels over.

Onderweg naar Smilyan, uitzicht over besneeuwde daken
Onderweg naar Smilyan, uitzicht over besneeuwde daken
Met een bleek zonnetje is de temperatuur op de fiets aangenaam
Met een bleek zonnetje is de temperatuur op de fiets aangenaam
Even een fototje als bewijs dat ik ECHT op de fiets hier ben
Even een fototje als bewijs dat ik ECHT op de fiets hier ben (foto: A. Gallo)
Smilyan komt in zicht! Nog een klein stukje klimmen en dan eindelijk bergaf!
Smilyan komt in zicht! Nog een klein stukje klimmen en dan eindelijk bergaf! (foto: A. Gallo)
Ijspegels in een grot hoog in de bergen bij Smilyan
Ijspegels in een grot hoog in de bergen bij Smilyan (foto: A. Gallo)
Uitzicht op een dorpje vanaf de grot
Uitzicht op een dorpje vanaf de grot
Afscheid van onze gastfamilie in Smilyan
Afscheid van onze gastfamilie in Smilyan (foto: A. Gallo)

Drie fietsdagen later bereikten we Bansko waar we gedag zeiden tegen Tas. Bansko is een wintersportplaats, dus bomvol accomodatie. Het zag er naar uit dat ik hier mijn eerste stapjes op de piste zou gaan zetten, maar helaas was het er het weer niet naar tijdens onze rustdag hier.

Onderweg naar Bansko. De weg die we willen nemen is net weer open!
Onderweg naar Bansko. De weg die we willen nemen is net weer open!
Sneeuw + zon = genieten!
Sneeuw + zon = genieten!
De een kiest de fiets, de ander...de sneeuwscooter!
De een kiest de fiets, de ander…de sneeuwscooter!
Het blijft ZO mooi
Het blijft ZO mooi
Kamperen bij een van de picknickplaatsen in Bulgarije
Kamperen bij een van de picknickplaatsen in Bulgarije

De dag daarop fietsten we tot vlak voor de Macedonische grens. Toen het hoog tijd werd om een kampeerplekje te zoeken leek dit eerst een lastige klus. Tot ik vlak buiten het dorp, en net voor de klim van de (grens)pass een dakje naast de weg tussen wat bomen uit zag steken. Het bleek een volledig leeg minihuisje, met berging eronder een kleine boomgaard voor de (ontbrekende) deur. Wat een cadeautje! In het huisje zetten we de tent op en al kokende en etende op ons balkonnetje keken we uit over de klim voor de volgende dag, terwijl het langzaam donker werd. Wat wil een fietser nog meer?

Herder met kudde schapen steekte de brug over
Herder met kudde schapen steekte de brug over
Het is zondag en het dorpsplein vergeven van (kaartende en drinkende) mannen. Waar zijn de vrouwen?? Waarschijnlijk achter het fornuis...
Het is zondag en het dorpsplein vergeven van (kaartende en drinkende) mannen. Waar zijn de vrouwen?? Waarschijnlijk achter het fornuis…
Een sterfgeval wordt hier overal op deze manier bekend gemaakt. Op een muurtje bij de kerk. Of op de deuren van een flatgebouw (in de stad)
Een sterfgeval wordt hier overal op deze manier bekend gemaakt. Op een muurtje bij de kerk. Of op de deuren van een flatgebouw (in de stad)
Interieur van een van de vele kapelletjes die overal in Bulgarije te vinden zijn
Interieur van een van de vele kapelletjes die overal in Bulgarije te vinden zijn
Ons huisje vlak voor de grens naar Macedonie
Ons huisje vlak voor de grens naar Macedonie

De volgende dag, tijdens de klim naar de pass, zwaaiden we gedag naar Bulgarije en de enorme witte bergen de we achter ons lieten. Na het passeren van de grens bleek dat inderdaad een gedag en niet ‘tot ziens’, want de natuur aan de andere kant van de pass bleek geheel anders. Ineens fietsten we door het geel, bruin, rood van de rotsen, bomen en akkers van Macedonie. Helaas was de weg een stuk drukker bezet en niet meer voorzien van de prachtige picknickplaatsen, maar in ruil daarvoor waren de mensen veel opener, met een grote glimlach en veel interesse in ons als winterse fietsers.

Laatste blik achterom naar Bulgarije
Laatste blik achterom naar Bulgarije
Welkom in Macedonie. Een heel nieuw kleurenpalet
Welkom in Macedonie. Een heel nieuw kleurenpalet
Bruin, geel, rood, groen. Prachtige uitzichten de eerste dag in Macedonie
Bruin, geel, rood, groen. Prachtige uitzichten de eerste dag in Macedonie
Een nachtje kamperen in het betonskelet van een huis naast het pompstation
Een nachtje kamperen in het betonskelet van een huis naast het pompstation

De dag voor we Skopje bereikten zaten we toen het begon te schemeren nog op de ‘snelweg’. Beiden bekaf, niet bevoorraad met water en nog zonder kampeerplek in zicht. Ineens verscheen er een soort ‘werkkamp’ langs de weg. Langzaam druppelden er een paar mannen naar buiten en na enig overleg werden we uitgenodigd om binnen te komen. Ons werd een slaapkamer getoond met twee bedden er in en de verwarming op 10. Er werd koffie gezet en we konden zelf koken in het keukentje en al onze door en door natte kleren, schoenen en overschoenen drogen op de gloeiende verwarming.

Een foto nemen van de nieuwe kleuren in Macedonie (foto: A. Gallo)
Een foto nemen van de nieuwe kleuren in Macedonie (foto: A. Gallo)

Skopje op zichzelf was weinig bijzonder. Al zagen we gelukkig toch nog een stukje ‘old town’ toen we het uit fietsten richting Servie. De landen zijn zo klein dat je ze met twee keer trappen en voor je het weet weer door bent. Ondanks dat zie ik in ieder land weer ‘nieuwe gezichten’, nieuwe gelaatstrekken, nieuwe natuur en proef ik weer een nieuwe sfeer in de dorpen en steden. Ook Servie is alweer achter de rug en morgen laten we Kosovo achter ons. Maar de verhalen over deze landen volgen toch pas in de volgende blog.

Al met al ben ik dolblij dat ik voor deze ‘route naar huis’ heb gekozen en nu eens echt de Balkan, land voor land, te zien krijg. Ik hoop dat het ook voor jullie een leuke kennismaking in beeld en woord is met deze prachtige en vriendelijke landen.
Ik ga er vandoor. Er wacht nieuwe sneeuw op me, ik zie hem al liggen, vanuit Peje (hier in Kosovo), op de bergen van Montenegro.

Scroll naar boven