Griekenland, en… een onverwachte wending!

Alexandroupolis, Fanari, Keramoti, Limenaria (Thassos), Kavala, Olmbiada, Thessaloniki
totaal 12.124km

Het eerste vreemde gevoel was dat ik weer euros in mijn portemonee had. EUROS! Dat is even geleden. Voor mijn gevoel ben ik helemaal nog niet in ‘euro-land’, ik fiets net het ‘verre Turkije’ uit. De tweede ontnuchtering was, dat ik ineens het grote blauw-geel-rode logo van de Liddle langs de weg zag verschijnen. Huh? Liddle?! Even schrikken maar ‘een Liddle komt nooit ongelegen’, het is de ideale supermarkt om goedkoop even wat inkopen te doen voor onderweg en daarnaast zit ie altijd lekker praktisch langs de hoofdweg aan de rand van de stad, oftewel, je kunt hem niet missen.

Gelukkig heeft Griekenland ook nog volop kleine buurtsupertjes en bakkertjes waar ik wat sfeervoller een brood kan kopen zonder deze helverlichtte stuntsuper binnen te hoeven.
Even opwarmen met een theetje (wat afgelopen maanden ‘even afkoelen met een ijstheetje was’) zit er niet of amper meer in, want je betaald hier gemakkelijk weer 2 euro voor een kopje, in tegenstelling tot de 0.40 cent in Turkije en zuid oost Azie.
Even wennen dus!

Na de eerste middag houdt de zon het helaas al voor gezien en zal het iedere dag tot aan Thessaloniki in meer en mindere (maar vooral in meer) mate regenen.

Op de tweede fietsdag wordt ik door mannen in een cafetje gewaarschuwd dat er een ‘problem’ op mijn route van die dag is. Wat dat ‘problem’ is kunnen ze niet verstaanbaar maken, maar er is wel een meneer bij die mijn fiets in de pick up wil zetten en mij om dan ‘problem’ heen wil rijden. Nu is vaak wat autorijders als een ‘problem’ voor fietsers benoemen niet meer dan een plas op de weg of een scheur in het asfalt en trek ik me dus over het algemeen van deze waarschuwingen niets aan. Toch besluit ik deze keer het zekere voor het onzekere te nemen.
Als Wilson en ik eenmaal in de pick up zijn geinstalleerd rijd de meneer voor de aardigheid even langs het ‘problem’ om het me duidelijk te maken. De weg voor ons verdwijnt onder een kolkende bruine rivier om pas een meter of 10 verderop weer boven te komen. 1-0 voor de Griekse autorijder, dit is inderdaad een ‘problem’. Om het te omzeilen rijd de aardige meneer maar liefst 7km om door diepe modder. Hier had ik op mijn fiets niet aan hoeven beginnen. Nadat hij me een korte rondleiding heeft gegeven door zijn geitenstal zet hij me netjes in Fanari af alwaar ik de prijs voor een eigen appartementje legendarisch omlaag weet te krijgen en dus lekker een nachtje binnen slaap in een eigen stekkie.

Op de kaart heb ik het eiland ‘Thassos’ zien liggen waar je vanaf het vaste land eenvouding met een ferry heen kunt. De rondweg staat aangegeven als ‘scenic route’ en dus besluit ik naar Keramoti te fietsen vanuit waar de ferry gaat. In dit vriendelijke havenplaatsje kampeer ik een nachtje, bij volle maan en onder heldere hemel, op het strand om de volgende ochtend de oversteek te maken.

Ondanks het druilerige weer in het inderdaad prachtig fietsen rond Thassos. Het eiland is grotendeels uitgestorven. Het moet het hebben van de 3 maanden per jaar dat het volstroomd met toeristen uit (vooral) oost Europa. De lege en soms vervallen strandtenten zien er soms wat treurig uit, maar toch denk ik dat ik hier liever nu dan in het hoogseizoen had gefietst.

Ook hier vind ik een mooi stukje strand om mijn tent op te zetten en kook ik een potje spaghetti.
In de nacht word ik wakker van het gebulder van de zee. Het lijkt wel of ie zo mijn tent binnen komt donderen. Ik rits open en zie dat dat wel mee valt. Hij is op veilige afstand, maar behoorlijk wild.

Tegen de ochtend stort ineens mijn voortentje in. Ik rits nog eens open en, ja hoor, het water heeft mijn tent bereikt en de voorste haringen los geweekt, zo ook mijn beide paren schoenen die in de voortent stonden en doorweekt een metertje verderop zijn beland. Ik laat me niet kisten, breek mijn tent af, trek mijn fietskleren en zeiknatte schoenen aan en stap op. Na een half uur breekt de hemel open, en dan niet in de goede zin. Net voor ik echt doorweekt raak kom ik aan bij de ferry die mij zal overzetten naar Kavala. Maar, helaas, deze gaat niet vanwege de wind en ontstuimige zee. De ferry waarmee ik ben gekomen, 17km verderop gaat echter wel (‘nog’ zeggen ze er bij). En dus fiets ik, in de stromende regen, het hele rondje Thassos af om weer met dezelfde ferry terug te keren naar Keramoti. Onderweg versier ik mooi een lift naar Kavala vanaf waar ik niet meer verder kom dan de camping 4km verderop waar ik koud en doorweekt mijn tentje opzet (onder de luifel van een caravan, er is verder toch niemand). Speciaal voor mij wordt het warme water aangezet en ik warm een uurtje op onder een heerlijke (vieze) douche.

Ik besluit mijn verstand op 0 en blik op oneindig te zetten om de volgende dag de volle 108km te fietsen naar Olmbiada, waar ik te gast mag zijn in het zomer(!)huisje van de Griekse Danai. Ik wil voor mijzelf bewijzen dat ik best 108km door de koude regen kan fietsen, want wie weet wat me nog te wachten staat in de Balkan, en maak dat tot mijn genoegen ook zonder al te veel moeite waar. Een reisfietser is tot veel in staat als ie weet dat er een warme douche, maaltijd en bed aan de eindstreep klaar staat.

Wel begint al vrij vroeg in die 108km mijn versnellingsnaaf (Rohloff, voor de kenners) hevig te protesteren. Sommige versnellingen pakt hij gewoon helemaal niet meer en ik trap dus geregeld ineens in het luchtledige. NONDEJU! Het is niet alleen het ongemak, maar vooral de wetenschap dat deze naaf niet zomaar te repareren is die me behoorlijk uit mn hum maakt. Na een fijne avond bij het haardvuur in het zomerhuisje rij ik de volgende dag dan ook met Danai in de auto mee naar haar huis in Thessaloniki. Hier bel ik direct met Bisiklet Gezgini (reisfietsspecialist in Istanbul) en google ik google leeg over wat er aan de hand kan zijn met ‘mijn Rohloff’. Al gauw blijkt dat ik de naaf al lang eens had moeten spoelen en voorzien van nieuwe olie. Iets wat ik ergens wel wist, maar waar ik gewoon stomweg niet aan gedacht heb (wie verwacht er nou ook meer dan (de maximale) 10.000km te rijden op een fietstochtje?!). Alex van Bisiklet G weet het benodigde materiaal in Athene voor me te bestellen waardoor het twee dagen later in Thessaloniki zal zijn. Ik spoel en spoel en ververs…en…niets. Er veranderd niets!
Ik weet eigenlijk al hoe laat het is, maar bel toch Alex weer op voor advies. En dat advies luid; ‘Je kunt de nachtbus naar Istanboel pakken, dan kunnen wij hem hier repareren en kun je eventueel nog dezelfde avond terug’.
AAARGH! Auw.. Ik heb tijd, ik heb geduld, maar dit grapje zou wel eens een flinke hand (of twee) vol geld kunnen gaan kosten, en dat is moeilijker te verkroppen. Zeker gezien ik ieder dubbeltje omdraai op reis en nu buiten in de kou en regen pauzeer om die 2 euro voor een theetje hier uit te sparen.

MAAR…
Hera zou Hera niet zijn als ik niet zelfs hier (na goed zoeken) weer een positieve draai aan wist te geven.
Ineens heb ik het: ik koop helemaal geen retourtje Istanbul met mijn achterwiel onder mijn arm! Ik koop een enkeltje, leg, met een beetje overtuigingskracht, mijn hele fiets en baggage onderin die bus en maak een verse start vanuit Istanbul!
Ik kan vanuit daar dwars door Bulgarije bijvoorbeeld, dan Servie in en vanaf Nis mijn oude plan weer oppakken.. maar ach, ik laat het plannen nog even voor wat het is..
In Istanbul is ook de Italiaan Alessandro aangekomen die ik ruim een half jaar geleden in Kazachstan trof. Hij fietst van China naar huis en zit sinds kort ‘een week achter me’. We hadden natuurlijk al gesproken om te kijken of elkaar ergens nog zouden treffen en nu bus ik precies die week verschil terug in de tijd. Dus we treffen elkaar in Istanbul en wie weet stap ik daar zondag samen met hem, en een Australische fietser, weer op.

Maar nu eerst, tassen pakken, ticket boeken, HUP Turkije terug in en die Rohloff repareren!!!

En hoe het dan precies verder loopt… dat lezen jullie volgende keer op ‘Never Stop Pedalling’ ;)!

Soms gaat het niet, soms kan het niet,
soms wil het niet en soms mag het niet.
Maar zeg nooit stop want in je kop
daar past geen strop, dus geef nooit op!
Geeef noooit op, geeef noooit op,
OH GEEF NOOIT OP!