Bishkek (Kyrgyzstan), Alga (Kazachstan), Targan, Almaty, Chilik, Sharyn Canyon, Karakar, Karakol (Kyrgyzstan), Tosor, Kara talaa, Kochkor, Son koll, (onderaan de) Moldo Ashuu pass, Kok tar, Kazarman, Jalal-abad, Osh
6312km totaal
Een blog schrijven over deze periode (zo’n 3 weken op de fiets) is vrijwel onmogelijk! Wat doe ik mezelf aan??
Hoe zou ik in ’s hemelsnaam kunnen beschrijven wat ik (lees ‘wij’) in deze 3 weken allemaal mee hebben gemaakt? Conclusie; ik moet wat vaker bloggen, zodat ik meer op belevenissen in kan gaan en het wat minder globaal is. Ik ga mijn best doen me aan dit voornemen te houden.
Ik schrijf ‘wij’, want, zoals ik in mijn vorige blog al schreef, heb ik ‘bezoek’ van Remco die mij voor ruim twee maanden vergezeld op de fiets.
Kyrgyzstan, het land waar ik zo naar uitkeek, heeft de grote belofte die het voor mij vormde, volledig ingelost! Wat een prachtig land! De natuur is overweldigend mooi! Ik heb wel het gevoel dat de lokale bevolking anders tegen ‘fietstoeristen’ aankijkt dan bijv. in het westen van Kazachstan. Waarschijnlijk omdat het toerisme hier in volle bloei is en dus ‘bussiness’. Natuurlijk reis ik nu ook anders, namelijk in een duo, dan voorheen, en ook dat kan andere reacties uitlokken. In Kazachstan werd ik vaker als ‘(mede)mens’ ontvangen, hier vaker als ’toerist’. Grappig is dat ik hier met het kleine mondje Russisch dat ik inmiddels spreek gerust een gesprek met een local kan hebben, over mijn reis, de afstand, de plannen en dat hij me dan na een half uur toch nog eens ter bevestiging vraagt ’tourist?’. Hahahaha.. wat zou ik anders moeten zijn?
Na een week van ambassades bezoeken, visa aanvragen, fiets huren voor Remco, bazaars afstruinen (naar niks) zijn we dan eindelijk op de fiets gestapt. Gezien Kazachstan sinds een weekje ineens ‘visa-vrij’ was verklaard voor Nederlanders besloten we een ‘opwarmrondje’ te doen via de redelijk vlakke route naar Almaty en vanaf daar terug Kyrgyzstan in naar Karakol. Leuke bijkomstigheid was dat ik daarmee dan alle grensovergangen tussen Kazachstan en Kyrgyzstan gepasseerd was.
De douanebeambte leek nog niet helemaal op de hoogte van de overeenkomst tussen NL en KZ, maar gaf ons na enkele malen checken (bij ons!) dan toch maar gewoon een stempel. WELCOME (BACK) IN KAZACHSTAN!
En, welkom terug op de steppe (oeps…).
Na drie fietsdagen door, voor mij, ‘bekend terrein’ en twee nachten kamperen op prachtige plekken ‘in het wild’ arriveerden we in Almaty, in het gezelschap van Chris, een fietser uit Engeland die we op de derde fietsdag tegenkwamen en met wie we samen op zijn gefietst. En ondanks dat Engeland toch maar een ‘balscheut’ van Nederland ligt, had het hem 10 maanden gekost om in Almaty te komen (ohja, en 22.000km). Na een gezellige en luie gezamelijke rustdag in Almaty gingen we ieder weer ons weegs. Chris richting Rusland en wij richting Kyrgyzstan. Naar alle waarschijnlijkheid tref ik deze sarcastische en auto-hatende doch grappige en gepassioneerde fietser weer in China om een eind samen op te fietsen.
Via de PRACHTIGE Sharyn Canyon fietsten Remco en ik over een slechte gravelweg naar de kleinste en stilste grensovergang naar Kyrgyzstan tot nu toe, waar ik helaas Remco even later gedag moest zeggen omdat hij wegens knieklachten een lift moest nemen naar Karakol. ‘Gelukkig’ maar, want de weg die volgde was dan wel schitterend mooi maar ook loodzwaar. En na 120km en een ontmoeting met nog twee aardige Engelse jongemannen te fiets kwam ik uitgeput aan in Karakol. Tijd voor een… yes…RUSTDAG!
In de dagen die volgden reden we langs het tweede grootste alpinemeer ter wereld, het Issyk-kol, zwommen we daar samen met motorrijders Geoff (UK) en Michael (Denmark), vochten we ons over steenslag- en gravelwegen omhoog naar passen van 3100, 3346 en 2800 meter waar we zelfs een kudde jaks tegenkwamen en daalden we, met pijn in onze handen van het remmen, voorzichtig af om maar niet te vallen of de macht over de fiets te verliezen. Iets dat mij desondanks toch tot twee maal gebeurde, zij het bergopwaarts (‘maak jij een foto van mij op deze helling? Ik stap NU op…’ BAM!!) en op een modderig stukje weg door de velden…*slip, FLOEP.. BAM!..oeps..*. Gelukkig beide keren met niet meer schade dan een schaafwondje hier en daar.
Verder werd er; overnacht in een yurt, trillend wakker gelegen bij het horen van een bende dronken Kyrgyzen die zich in de buurt van onze tent ophielden, geschrokken van galloperende ruiters met bivakmutsen (die slechts tegen het stof bleken), overgegeven (dan door de een dan weer door de ander), gehuild bij het bereiken van de 3346meter (enkel door mij), paard gereden door ons beiden (nou ja, bij mij verzette het paard geen been, bij Remco begon het te steigeren), weer eens ‘ouderwets’ bij een lokale familie thuis gelogeerd, gevloekt, gehijgt, heel veel gezongen en gelachen en vooral ook genoten van dit alles.
Ja, die 3346m maakte wel wat ik me los!
Het uitzicht boven aan de pass was oogverblindend mooi, en even voelde het alsof ik daar niet het laatste uur (we zaten inmiddels als op 3016m aan Son Kol na een fikse klim de dag daarvoor) naar toe had gefietst, maar de afgelopen vier maanden. Ineens voelde ik weer waar ik begonnen was, en dat dat alles, het afscheid in Tilburg, al die mooie landen, die bijzondere ontmoetingen, het afzien, ploeteren en genieten, het naar huis vliegen, afscheid nemen van Fokke, en het sindsdien gegroeide gemis van de warmte en mensen van ’thuis’, de pijn die ik nog altijd voel, mijn sterker wordende lijf en trouwe fiets, mij daar hadden gebracht. En hoe verschrikkelijk mooi dat is! En hoe moeilijk te bevatten ook..
Via nog een aantal ‘gravelroads from hell’ die, zo omschreef Chris het gelukkig via de mail ‘can demoralise every cyclist’, en een ‘shared taxi over een deel van deze weg om niet in tijdnood te komen, zijn we inmiddels in Osh aangekomen. Vanaf hier is het nog een dag of drie fietsen naar Tajikistan, waar we dan koers zetten richting hoofdstad Dushanbe, van waaruit ons ‘GROTE Pamir-highway Avontuur met een hoofdletter ‘A” gaat beginnen!
Een traject dat niet in mijn originele plan zat, maar waar ik mijn zinnen op heb gezet en mijn de kriebels geeft op iedere manier die het maar de kriebels kan geven. Enthousiasme, zenuwen, passie en twijfel. Maar als ik zo eens naar mijn (flink in omvang gegroeide) bovenbenen kijk, naar wat ik in de afgelopen maanden al heb klaargespeeld en mijn vastbeslotenheid, geloof ik dat ook dit moet lukken. Ondanks het regelmatig ontnuchterende besef dat ik als jongedame ‘alleen’ op de fiets een volbepakte fiets met een gewicht net zo groot als (of groter dan) mijzelf tegen hellingen van 12% op (probeer te) trap(pen).. (‘was ik maar een grote sterke man :S’)
MAARRR, ik ga er voor!! En ik ben niet alleen deze keer, maar in gezelschap van Remco, die mij, als het nodig is, af en toe een duwtje kan geven (en ik hem).
Misschien volgt er nog een kort verslag vanuit Dushanbe, en anders… tot na de Pamir!!
Hey, Hera. Leuk van jouw avonturen te lezen. Heeeeeel veel plezier op de Pamir Highway. Ik kijk eruit naar je volgende bericht! 🙂
WAT EEN MOOI VERHAAL EN PRACHTIGE FOTO.S IK KAN ME VOORSTELLEN DAT HET VOOR JULLIE TWEE EEN HELE ANDERE WERELD IS. GEWELDIG WAT JULLIE DOEN. VEEL PLEZIER EN STERKTE MET JULLIE NIEUWE RITTEN.
GROETEN MARJO EN JO
Heel veel respect voor jou Hera! Zo ontzettend knap dat je dit doet! Erg leuk om je verhalen zo te kunnen lezen en jeetje wat een geweldig mooie foto’s! Blijf genieten!
Goh Hera,
ook ik ben ontroerd bij het lezen van deze prachtige blog,
bij het zien van de overweldigende natuur,
en weet hebben uit de fietsboeken die ik las,
hoe loodzwaar het fietsen en is over met keien geplaveide paden,
door de modder en slik , met ontieglijke tegenwind,
onder grote hitte enz.,soms helemaal alleen ,
misschien in alle eenzaamheid . .
Eenzaamheid overvalt mij ook,
ik zit hier in de hal van De Hondsrug achter de computer,
en niemand weet wat er aan mijn oog voorbijgaat,
en in mijn hart omgaat . .
ik neig ertoe mensen aan hun haren erbij te slepen,
(kijk hier dit doet MIJN dochter)
maar ach die hebben immers vakantie . . .
Knap hoe je je persoonlijk ervaringen beschrijft
en dapper dat je deze wil delen met velen,
tot mails Haartje, heel dikke knuffel MamaMia
Blijf je volgen. Groetjes José ( de versie uit Reuver van Maria en Frits) .
Heel erg leuk om te lezen en de foto’s te zien. Kazachstan en Krygizie staat voor ons op het programma in 2016. Al dat hinderlijke werken is een hele vervelende onderbreking van de reizen.
Wat een geweldige blog weer. Wij kunnen ons er hier moeilijk iets bij voorstellen hoe indrukwekkend het daar moet zijn, maar de manier waarop je schrijft maakt dat toch een heel klein beetje mogelijk. En wat maken jullie veel mee!
Ontzettend veel succes voor de aankomende tochten weer, jullie kunnen het!!
Liefs,
Jadie
Dag Hera,bedankt dat je ons weer laat delen in je avonturen.Er gaat van alles door je heen en je groeit er van en dan bedoel ik niet alleen de omvang van je dijbenen.Natuurlijk zien wij niet alles maar wat we wel zien is een montere reiziger die open staat voor het onbekende.Het is mooi dat je moeder zo trots is op haar dochter en ik hoop dat jullie later een fijne tijd met elkaar hebben,maar dat is nog ver weg.Ook al zijn de foto’s heel erg mooi toch mis ik de intimiteit van een video hoe klein ook.Die foto met de kinderen die je campingspullen bewonderen vind ik heel sprekend.Hera,geniet er van om onderweg te zijn je maakt er mijn wereld ook een stukje rijker door.groetjes,Jan
Hoi Hera
Mooie verhalen en Foto s….leuk om te lezen
gr Wil
Hoi Hera,
bijzonder zoals je schrijft hoeveel het uitmaakt of je alleen mensen ontmoet of dat je met z’n tweeën bent. Er nog nooit zo tegen aan gekeken, maar ik kan me er alles van voorstellen.
Ook treffend vind ik hoe je medereizigers ontmoet en als lotgenoten direct een klik lijkt te hebben?
Door jouw bijzondere reis leer ik anders naar “gewone dingen ” te kijken.
Goede voortzetting van je reis en nog vele geweldige bloks!
Warme groet,
Adrie
Heeeerlijk om je verhalen weer te lezen en de prachtige foto’s te zien. Ik fiets in mijn dromen mee… Wat een landschappen. Petje af voor de zware klims. Fijn al die ontmoetingen met al die (naar ik begrijp meestal) warme mensen. Veel geluk en plezier! Ik kijk uit naar het volgende verslag! Groetjes, Annerieke
Heraaa!!!!!
Damn, wat een prachtige foto’s!!!! 🙂 Zo te lezen vermaak je je behoorlijk en zo moet t ook! 😉 Wederom leuk en jaloersmakend om te lezen! Ik stap vrijdag op de fiets voor een rondje benelux/frankrijk voor twee en halve week, maar dat kan natuurlijk niet tippen aan jouw reis!
Have fun! Zie t volgende verslag wel bij terugkomst van mijn rondje fietsen!
X en een dikke knuffel! 🙂
Dat is weer een mooi verslag in woord en beeld.
Dag Hera, wat een geweldig blog, en zulke mooie foto’s! De uitzichten zijn echt super, maar je hebt er heel wat voor over moeten hebben! Veel plezier en een goede voortzetting van je prachtige reis.
hera,wat geweldig mooidaar,had ik ook wel eens willen fietsen,maar wij reisden niet zo ver, hoor nu dat het met twee,heel anders is,is ook de reden waarom je het alleen wilde doen, maar het is nu goed zo,je hebt dat nodig,na wat fokke overkomen is. hou er plezier in.
fiets ze,en lieve groet papa, groetjes Remco.
Hoi Hera, wat leuk om die mooie foto’s weer te mogen zien.
En het mooiste vind ik dat je zo straald op de foto’s
nog heel veel fiets plezier en kijk weer uit naar je nieuwe blog.
Groetjes Raymond
Na de ontmoeting met je moeder in de hal van de Hondsrug, die trots over jouw fietstocht vertelde, zijn we nu thuis jouw blog gaan lezen. Heel bijzonder alles! We wensen je veel goeds toe, sterkte, kracht en plezier ! Caroline en Stannie
Hoi Hoi Hera,
Zoals je weet vind ik het super gaaf wat je allemaal doet nu en ook super trots.
Ik sprak toevallig je mama tijdens KVW en ze vertelde me dat je haar ieder ogenblik kon bellen. Hopelijk is ze niet vergeten mijn groetjes over te brengen. Natuurlijk lees ik geregeld je berichtjes en bewonder ik je foto’s. Hopelijk blijf je nog heel lang door fietsen naar alle mooie plekken op de wereld en kan je je mama snel in je armen sluiten in Indonesische.
Ga zo door en geniet.
X Dave
Nu weet ik ook de namen van die 2 lieve vrouwen,
van wie ik een laatste heerlijke koffie-verkeerd kreeg
alvorens op MIJN volbepakte stalen ros,( Hera (sticker)
achterop (het spatbord) ), richting
huiswaarts te keren,
d.w.z. fietsend naar Haren (Gr.), en treinend naar Tilburg 😉
Hallo Hera,
Wat een geweldig verhaal! Ik heb je op facebook een berichtje gestuurd omdat ik zelf ook graag wil gaan fietsen en wat vragen aan je zou willen stellen. Het bericht staat waarschijnlijk tussen overigen in je postvak.
Groeten,
Bas