Een jaar uit het leven van…

Vanuit een warm appartement in Tilburg schrijf ik jullie.
Ik ‘bof’, want ik kan hier een half jaartje blijven wonen.
Maar als je mij een jaar geleden had gezegd dat ik nu (door mijn lijf gedwongen) nog altijd in Nederland zou zijn was ik in tranen uitgebarsten.

Verhuizing naar mijn ’tijdelijke vaste’ appartement

Vandaag is het precies een jaar geleden dan mijn lijf het begaf, ‘het begaf’ dat is mijn beste omschrijving.
Ik herinner het me levendig; hoe ik binnen een paar uur tijd alle energie uit me voelde wegstromen en de volgende dag hondsberoerd wakker werd in een wazige wereld.

Toen ik me enkele dagen later naar mijn huisarts sleepte zei zij me ‘Jij zit zo weer op de fiets’ terwijl ik aan alles voelde dat het goed mis was.

Dus ging ik zelf aan het studeren.
Ik diagnosticeerde ‘burn out‘. Niet zo moeilijk, gezien een stuk of 50 symptomen in willekeurige combinatie naar die diagnose wijzen. Een diagnose die niets zegt over de oorsprong van de klachten maar slechts een naamsticker is voor op de vergaarbak.

Ik las me suf over dit fenomeen, voor zover mijn zicht en concentratie dat toelieten, en volgde braaf alle adviezen op. Ik probeerde een peperdure behandeling voor mijn bijna ondraaglijke slaaploosheid, helaas zonder resultaat.

365 ochtenden werd ik wakker zonder me uitgerust te voelen

In September heb ik bij een (spiritueel/gestallt) therapeut aangeklopt. Eerder had ik daar geen behoefte aan omdat ik me psychisch stabiel genoeg voelde en niet het idee had dat de oorzaak of oplossing daar te vinden zou zijn. Maar de sessies bij hem zijn fijn en ik ga er altijd weg met het gevoel ‘dat het wel goed komt’. Dat alleen al maakt het de moeite waard.

Waar ik er een jaar geleden verschrikkelijk veel moeite mee had om te accepteren dat ik niet binnen enkele maanden weer op de fiets zou kunnen stappen, voel ik nu meer ruimte. Het doet pijn, daar kan ik niet omheen, maar weer gezond worden is belangrijker geworden dan wat dan ook.

365 ochtenden werd ik wakker zonder me uitgerust te voelen
365 nachten sliep ik (soms extreem) slecht
365 dagen voelde ik me ziek

Ik ben het zo ongelofelijk zat.
Elk moment voelt alsof ik bezig ben aan mijn laatste uren, minuten of seconden levensenergie.

In de afgelopen maanden ben ik uitgebreid onderzocht door de neuroloog en internist.
Het goede nieuws: er is niets gevonden. Het slechte nieuws: het helpt me niet verder.

Terwijl ik dit schrijf beginnen de tranen weer te stromen.
Ondertussen voel ik me een verwend nest, een aansteller, een jankerd.
Ik heb eten, drinken, een dak boven mijn hoofd, veiligheid en lieve familie en vrienden om me heen. Ik heb een paar prachtige jaren achter de rug.
Is dat dan niet genoeg?

Als ik naar het Boeddhisme kijk, waar ik zelf affiniteit mee heb, dan lijk ik mateloos te falen in de beoefening daarvan.
Aan de andere kant ben ik geen monnik.
Ik WIL wel dingen! Ik héb verlangens en ik jaag die graag na.
Dat is juist hoe ik in de voorgaande jaren mijn geluk vond.
Mijn hart stroomt over van passie om duizenden dingen te doen.
Het bonst wild van zijn drang naar avontuur.
Maar mijn lijf roept me constant een halt toe.

Door die grilligheid van mijn gestel is het moeilijk om een ritme in mijn dagen te krijgen of doelen na te streven. Ik heb altijd van doel naar doel geleefd.
Nu zou ik de dagen uit het voorbije jaar door elkaar kunnen husselen en in willekeurige volgorde achter elkaar zetten zonder dat dat logistieke problemen oplevert.
Dat geeft een gevoel van doelloosheid en, nog erger, zinloosheid.

Ik voel me vaak als een bootje van vouwpapier dat stuurloos op de oceaan dobbert. Soms in de zon op kalm water, soms heen en weer gegooid in de storm en vaak richtingloos hobbelend over golfjes.

Ik heb ontzettend veel lieve en hoopgevende berichten ontvangen waarin ik steun vind.
Andere adviezen doen me borrelen van woede.

‘Je kunt nu eenmaal niet meer wat je kon, accepteer het.’
‘Dan moet je nu voldoening halen uit andere dingen.’
‘Rust lekker uit.’

LEKKER?

Na een dag fietsen in de bergen door de stromende regen met verkleumde handen en voeten onder een warme douche stappen om daarna mijn dons slofjes aan te trekken en met een kop warme chocolademelk bij een open haard te kruipen.
Dát noem ik LEKKER uitrusten.

Als ik me heel de dag gespaard heb om ’s avonds de energie op te kunnen brengen om naar een leuke voorstelling te gaan en ik moet afzeggen omdat ik tegen etenstijd alsnóg als een plumpudding instort met het gevoel dat ik zo mijn laatste levensadem uit zal blazen, zeg me dan alsjeblieft niet ‘rust LEKKER uit!’.

Waar komt die woede vandaan?
Waarom is ‘goed bedoeld’ niet goed genoeg?

Ik merk dat het me diep raakt als mensen (lijken te) onderschatten hoe zwaar dit voor me is.
Maar ook al zijn er veel mensen door wie ik me gesteund voel, ik heb geleerd: ‘ziek zijn’ is iets dat je alleen doet.
Niemand kan het voor je doen.
En dat valt me zwaarder dan wat dan ook dat ik tijdens mijn fietsreizen tegen ben gekomen.

Ik voel me vaak als een bootje van vouwpapier dat stuurloos op de oceaan dobbert.

2,5 maand geleden ben ik volgens een ander dieet gaan eten. Het ‘HERA dieet’.
Ik heb zelf, gebaseerd op alle informatie die ik heb gevonden over wat een ‘uitgeput’ lichaam nodig heeft, (in combinatie met mijn streven naar duurzaamheid), een dieet in elkaar gedraaid dat grotendeels gebaseerd is op (verse) groenten, fruit, zaden, noten en granen. Geen bewerkt voedsel, geen toegevoegde suikers, geen vlees en zeer weinig zuivel.
Ik vul het aan met enkele supplementen.
Na bijna 32 jaar een hekel aan koken te hebben gehad, sta ik ineens graag in de keuken.
Ik kook en bak alles nu zelf, inclusief brood en crackers.
Dan weet ik tenminste zeker wat er in zit en kost het mijn lichaam geen onnodige energie om E-nummers, antibiotica en andere troep af te breken.
Het bevalt me goed en ik kan voelen dat het mij lichaam kracht geeft.

De afgelopen maand maakte ik weer een stap de goede richting in.
Het is twee stappen vooruit, eentje achteruit, maar er zit in ieder geval vooruitgang in.
Ik kán weer dingen; vrienden zien, naar het theater, wandelen.
Af en toe kan ik aan het roer van mijn papieren bootje gaan staan en voor enkele dagen zelf de koers bepalen.


Een paar foto’s van fijne momenten.
We kunnen veel op beeld vastleggen, maar niet de moeite die het onderhuids kost om iets te doen of om ergens aanwezig te zijn.

Tijdens een lezing op Tilburg Fietst Festival

Deelname aan een panelgesprek over duurzaam reizen
Acroyoga
Een proefles aerial silk
Een rit in de zon

Na deze blog zal het wel weer even stil blijven hier.
Ik wilde dit met jullie delen omdat zovelen mij me enthousiasme gevolgd hebben en ook toen het minder ging me zijn blijven steunen.

Toch neem ik voor nu weer wat afstand van deze blog.
Omdat ik geloof dat om beter te worden ik me moet focussen op mijzelf hier en nu, op de Hera die al 33 jaar op deze aarde rondneust en misschien even wat minder op Hera ‘de fietsreiziger’, een titel die ik op dit moment niet kan belichamen.

De passie voor het reizen en avontuur brand nog hevig, maar er is nu iets anders wat mijn volledige focus vraagt, namelijk: weer héél worden.

Dat eerst.

Scroll naar boven