Zaterdagnacht, twee weken geleden, stond ik om 2:00 ’s nachts op uit mijn logeerbed in Utrecht en om stipt 2:30 kwam het appje binnen; ‘Ik ben hier’.
Vriend en (fiets)reiziger Human had me aangeboden mij midden in de nacht naar Schiphol te brengen voor mijn vroege vlucht naar Spanje.
Tot onze verbazing en vreugde hadden we in het donker binnen een kwartier mijn fiets, fietsdoos, tassen en onszelf in zijn kleine autotje gepakt en konden we van start. Wat leuk om niet in mijn eentje met fiets, doos en tassen met de trein te hoeven hannessen, maar gezelschap en hulp te hebben!
Op Schiphol pakten we mijn fiets in en ging alles vlotjes en mocht ik de (eindeloos lange) rij voor de check-in balie overslaan en door naar de balie voor ‘mensen met een beperking’, vanwege de enorme fietsdoos.
Meestal maakt zo’n doos alles ingewikkelder, maar ditmaal kreeg ik zomaar voorrang.
In Girona werd ik opgehaald door Christine, één van de kapiteins van de Heraclitus, die ik in Dubai op het Travelers Festival ontmoette. Mijn fiets kon met doos en al in het busje en weg waren we. Zo gemakkelijk zijn mijn vertrek en aankomst, al vliegende met fiets, nog nooit geweest!
In de afgelopen twee weken heb ik meegebouwd aan Research Vessel Heraclitus. De vorige Heraclitus heeft veertig jaar rond de wereld gezeild, nadat hij door een groep acteurs gebouwd was aan de westkust van de Verenigde Staten. Zij wilden met eigen ogen zien hoe de natuur werkt en besloten daarom een boot te bouwen en o.a. koraalriffen te gaan onderzoeken.
Deze zelfde groep bouwde tussen 1987 en 1991 de Biosphere 2. Een glazen gebouw van 1,27 hectare waarin zij een regenwoud, oceaan, savannah, moeras en woestijn aanlegden. Dit alles luchtdicht van de buitenwereld afgesloten. Acht van hen lieten zich voor twee jaar insluiten in deze Biosphere 2 om te onderzoeken en bewijzen hoe en dat mensen volledig van en met de natuur kunnen leven, zonder enige inmenging, zuurstof, water of voedsel van buitenaf.
http://biosphere2.org kun je er meer over lezen.
Je begrijpt denk ik wel dat ik dit eindeloos interessant vind!
Zo’n 25 en 30 jaar geleden stapten Christine en Claus aan boord van de Heraclitus en zij zijn nu de drijvende kracht achter de herbouw van dit schip.
Samen met hen en vijf anderen woon ik nu in een prachtig groot huis in het authentiek Catalaanse dorpje Arenys d’Emporda. Dat bestaat uit niet meer dan een kleine dertig huizen waarvan maar enkelen bewoond. Toen ik hier aankwam voelde ik me direct thuis. De zwaluwen vliegen af en aan naar hun nesten in de balken boven het terras. Twee weken geleden bouwden ze die nesten en nu kan ik zien hoe ze hun kleintjes voeren en hun hoofden bijna helemaal in de kleine bekjes verdwijnen.
Van het huis naar de scheepswerf en terug rijden we door een wijds glooiend landschap, platteland en kleine dorpjes met uitzicht op de Pyreneeën, waar hier en daar sneeuw op de toppen te zien is.
De Heraclitus ligt op een scheepswerf in Roses. Het is een zeilschip van 25 meter lang dat op dit moment nog vrijwel volledig uit een stalen frame en daarop bevestigd gaas bestaat. Het controleren en zo nodig extra verstevigen van de bevestiging van dit gaas is vooral mijn taak. Zodra dit alles stevig vastzit en de openingen van de patrijspoorten en luiken zijn afgewerkt, zal het schip gecementeerd worden.
Ze zijn hier al vijf jaar op locatie en naar verwachting zal het nog zo’n twee jaar duren voor de Heraclitus uit zal varen. Hopelijk, na deze bouw, voor de komende honderd jaar.
Direct naar de scheepswerf is een strandje waar we in de middagpauze even de zee in kunnen duiken.
Iedere dag wordt er door iemand warme lunch gekookt en drie avonden per week dineren we ‘en groupe’ en wordt er een specifiek thema besproken, getoast of naar speeches geluisterd.
In de weekends heeft iedereen ‘vrij’.
Afgelopen zaterdag heb ik een heerlijke middag op het strand doorgebracht en zondag het ik Salvador Dali’s museum bezocht.
Wat is het toch heerlijk om weer in een rustige omgeving te zijn! In Nederland kan een huis of een buurt betrekkelijk ‘rustig’ zijn, maar de wereld daaromheen raast in mijn beleving als een dolle. En de wereld in mij daardoor misschien ook wel. Hier hoor ik enkel vogeltjes en kijk ik over mijn laptop heen uit op enkele daken en de daarachter liggende bossen en velden. Dát is pas rust.
Helaas laat het slapen nog veel te wensen over maar met een ietsjepietsje chemische hulp kan ik soms net die drempel over om de slaap te vatten en krijg ik af en toe een goede nachtrust. Wat heb ik veel bij te slapen!
Ik kan het tempo van werk en activiteiten ook niet helemaal bijhouden en moet af en toe extra rust pakken, maar wát ben ik blij dat ik weer ‘op pad‘ ben!
De bergen lonken.
Mijn fiets staat startklaar! Ook hij lijkt hier beter op zijn plek dan in een schuur in Tilburg.
Ik krijg steeds meer zin (al was die er ook al wel) en vooral vertrouwen om er weer op uit te gaan. Maar, ik kan niet ontkennen dat ik er ook best wel zenuwachtig voor ben. Hoe zullen mijn lijf en psyche reageren?
De bergen lonken, terwijl ik weet hoe zwaar het is om juist daar te fietsen.
Dan maar korte dagen maken. Als ik maar weer kan trappen.
Ik denk erover om maandag op te stappen. Een paar mooie plekken hier in Catalonië aan te doen en dan richting de Franse zijde van de Pyreneeën. Het zou zomaar kunnen dat ik de Tramontana met windvlagen van 150km/u nog tegenkom. Het is een wind die enkele keren per jaar met veel kracht vanuit noord westelijke richting door zuid Frankrijk en Catalonië waait.
Ik voel dat de burn-out me rust heeft gebracht.
Misschien nog niet zo veel als goed zou zijn, maar toch behoorlijk wat.
En dat ik naar mijn lijf heb leren luisteren, naar wat het nodig heeft.
Nu nog oefenen in het er gehoor aan geven.
Als alles zo gaat zoals ik hoop, en ik weet nu meer dan ooit dat dat niet zeker of af te dwingen is, volgt de volgende blog vanaf de fiets!