Een lange klim

DE STAND VAN ZAKEN

Het is inmiddels ruim drie maanden geleden dat ik hier beschreef ‘hoe ik mezelf een burn-out fietste‘.
Inmiddels ben ik ruim vijf maanden ‘uit de cycle’ en heb ik eindelijk het idee dat het eind in zicht komt.
Sinds enkele weken ben ik weer wat beter aan het slapen en voel ik me sterker, energieker, helderder en steviger op mijn benen staan.
Af en toe voel ik me zelfs even helemaal gezond!

Mijn hoofd lijkt een vergiet vol spaghetti.

Helaas moet ik energieke middagen vaak nog betalen met uitgeput zijn in de avond en ben ik cognitief nog lang niet waar ik was. Op het doen en laten van mijn brein is echter geen pijl te trekken. (Veel te) vaak doet mijn hoofd lijkt mijn hoofd een vergiet vol spaghetti.
Ik raak halverwege een antwoord de gestelde vraag kwijt, moet zoeken naar woorden, voel me niet helder, snel overprikkeld, en de grootste domper is dat dat alles me vaak angstig en onzeker maakt.

De klim zelf is ook verrijkend en waardevol geweest.

Ik wil het kort houden wat het opgebrande deel van deze blog betreft.
De afgelopen maanden zijn, vooral psychisch, erg zwaar geweest en ik ben er nog niet.
Maar na talloze haarspeldbochten en het nodige gezichtsbedrog heb ik nu dan toch echt het idee dat het eind van deze lange klim in zicht komt.
En al kijk ik dan onbeschrijflijk erg uit naar de top, de klim zelf is ook verrijkend en waardevol geweest.

‘Vier het leven’ staat op het bankje

 

DE KLIM

Al is mijn hoofd dan een vergiet vol spaghetti als het op cognitie aan komt, het lijkt prima te werken in het begrijpen van mijn gevoelens en het vertalen daarvan naar gedachten en keuzes.

Het begon er mee dat ik merkte dat mijn prioriteiten wat betreft het fietsreizen wat gingen verleggen vlak nadat ik instortte. Ondanks dat het ‘maar’ een burn-out bleek, werd me nog eens haarfijn duidelijk gemaakt dat mijn gezondheid niet vanzelfsprekend is. Waar ik de laatste tijd mijn fiets locaties en routes meer en meer af liet hangen van wat ‘praktisch’ was of een grote uitdaging, wil ik weer 100% gaan kiezen voor waar ik het allerliefst wil fietsen.

Ook bij het fietsen zelf ging ik vraagtekens zetten.
Wil ik misschien nog meer van de gebaande paden af kunnen wijken en daarvoor een uitstapje maken naar reizen te voet, of zelfs te paard? Deze opties zijn nu ook in mijn gedachten en wie weet komen ze in de komende jaren ook aan bod.

Aan tijd om dit soort dingen te voelen en er over na te denken had ik de afgelopen maanden geen gebrek.

 

INSPIRATIE

Toen ik me weer genoeg kon concentreren om een verhaal te volgen, begon ik met een luisterboek: ‘On the trail of Genghis Kahn‘ door Tim Cope. Een Australiër die gedurende drie jaar met drie paarden van Ulaanbator in Mongolië naar de Donau in Hongarije reisde. Luisterend bij het haardvuur reisde ik met Cope mee over de ‘eurasian’ steppe en op zijn avonturen tussen nomaden en dronken Mongolen.

Daarna las ik ‘Mijn leven in de wildernis‘ van de Nederlandse Miriam Lancewood die reeds 7 jaar, samen met haar Nieuw Zeelandse man, in de wildernis woont. Ze schrijft over jagen, rondtrekken, brood bakken, ieder jaargetijde in de natuur beleven en haar gemengde gevoelens over het comfort bij korte bezoekjes aan de bewoonde wereld. Terwijl mijn ‘verplichte’ tijd in Westerse luxe voortduurde bracht het lezen hierover meer en meer het verlangen naar een leven in de natuur in mij naar boven.

Het derde boek was ‘Verslaafd aan liefde‘ van Jan Geurtz.
In één zin gaat het hierover:
Hoe onze zoektocht naar liefde voortkomt uit een fundamentele zelf-afwijzing en hoe beëindiging van die afwijzing en het herkennen van je eigen volmaaktheid de weg vrij maakt naar een *non-symbiotische liefdesrelatie waarin ruimte is voor groei en geluk.
Dit boek gaf mij bevestiging van en handvatten tot de benadering van liefde en relaties zoals ik die zou wensen.
Het gaf mij het gevoel dat het mogelijk is, zelfs voor een eigenwijze, kritische en onafhankelijke nomade.

Zo gingen in de grauwe dagen van mijn burn-out kleine lichtjes aan.
Al jaren wilde ik dit; tijd nemen voor bezinning, verdieping, kennis verwerven, voelen. Maar ik had het altijd te druk met (naar mijn idee) voluit leven.
Ik had een grof gevoel van het pad dat ik door de jungle van mogelijkheden wilde kappen, maar nam niet de tijd om me in de juiste materie te verdiepen die me zou kunnen inspireren en richting geven.

 

Misschien wel het meest onwerkelijke van burn-out is dat het je filters weg neemt.
Soms kon een rustig gesprekje thuis voelen alsof ik in een bomvolle discotheek met iemand boven het lawaai uit probeerde te praten.

Dat geldt ook op emotioneel vlak. Ik kon niet meer tegen negatieve energie van anderen (boosheid, chagrijn, klagen, verdriet, zorgen, stress) en voelde me direct ziek en overweldigd zodra in het echt of op film maar in de kleinste vorm een ‘zwaar’ onderwerp aan bod kwam.
Die hyper gevoeligheid voor andermans stress en zorgen heb ik nog steeds.

Weer eens vroeg ik mij af waarom wij in een betonnen wereld leven.

In de tijd dat ik emotioneel nog weinig kon hebben ontdekte ik de documentaires van Planet Earth. Ik werd direct gegrepen door de magie van moeder natuur.
Weer eens vroeg ik mij af waarom wij in een betonnen wereld leven en ons vermaak in kroegen, bioscopen, sportcentra, winkels en op het internet zoeken terwijl de natuurlijke wereld zo prachtig is.

 

EN VERDER..

Sinds het volgen van een cursus Mindfulness begin ik iedere dag nu met meditatie en op de meeste dagen een half uurtje yoga in de middag.
Momenten dat ik de de vergiet spaghetti even kan laten wat hij is en alleen maar lijf en adem ben.

Zo dwaalde ik langzaam maar zeker door mijn herstel.
Wandelend, lezend, documentaires kijkend (en de nodige series) en met meditatie, yoga, vrienden zien en wat muziek maken.
Het ging me veel te langzaam.

Ook resultaat van de neurofeedback, de therapie waarmee we mijn slaap hoopten te verbeteren, liet op zich wachten. Pas in de afgelopen weken maakten we ineens sprongen. Ik zag de blauwe hoofdjes op het scherm (EEG-scan) ineens groen en vervolgens naar wit kleuren, een teken dat de juist golven op gang kwamen.
Als resultaat ging ik me meer ontspannen voelen en begon ik langzaam maar zeker wat beter te slapen!

 

Op uitnodiging van het Free Travelers Awards festival maakte ik een reisje naar Milaan.
Al met al was het een vrij prestigieuze bedoeling en vind ik het zelf niet passend om awards uit te rijken voor het maken van reizen. Wat het de moeite waard maakte waren de ontmoetingen met andere reizigers, het elkaar inspireren en op onze eigenzinnige manier samen plezier hebben.

Na het festival bracht ik nog zes dagen door met de Italiaanse fietser Dino Lanzaretti in zijn huisje buiten het dorp vlak bij het Garda meer. Dinos laatste fietsreis speelde zich deels af bij -60C in Siberië, alwaar hij onder andere twee dagen met zijn sneeuwmasker aan zijn baard vastgevroren doorbracht. Type ‘ruwe bolster blanke pit‘.

Het was heerlijk om tijd buiten de stad door te brengen. Ik voelde hoe ik op mijn plek viel tussen de paardebloemen, rivier en de warmte van een haardvuur.

 

Terug in Nederland voelde ik het aan alles die eerste dagen: ‘het wordt tijd om te vertrekken‘.
De opbouw van kennis, gevoel en het doorbrengen van 5 maanden in de Westerse samenleving hebben er toen geleid dat ik nog sterker dan ooit voel dat ik hier niet meer pas of hoor.

Als ik om me heen kijk lijkt deze wereld gebouwd voor een ander soort mens.
Winkels, cafes, restaurants, bedrijven, sporthallen, ze zijn er niet voor mij. Eigenlijk heb ik aan vrijwel niets meer wat wij mensen gemaakt hebben, op een flinke tas kleding na, nog behoefte.
Ik ben het ontgroeid.
Door het reizen, maar nu nog extra door de burn-out.

En terwijl ik gevoelsmatig nogmaals en nòg definitiever afstand neem van deze gecreëerde wereld, voel ik hoe er ruimte is gekomen voor nieuwe mogelijkheden op mijn pad.

 

VOORUITBLIK

Ik ga weer fietsen, maar sta ook meer open voor andere vormen van reizen.
En, ik ga weer alleen, maar ik hoef niet koste wat kost meer alleen te blìjven. Misschien wil ik wel eens een ‘project’ met anderen samen aan gaan.

En als diepste kijkje in mijn hart:
Jarenlang heb ik gedacht ‘als ik hem nog maar niet tegenkom, de kerel waar ik mee samen wil zijn en blijven’. Ik wilde nog meer en langer alleen!
Dat gevoel lijkt beetje bij beetje weg te smelten en ik zou het misschien wel leuk vinden op den duur ‘de avonturier op de witte fiets‘ (of paard, of voeten, of kameel) tegen te komen om mee uit te zoeken hoe dat nou werkt: non-symbiotisch samen zijn.

 

Ik heb een (flexibele) ticket naar Marrakech voor 23 mei.
Deze heb ik enige tijd geleden in een optimistische bui gekocht.
Of ik hem ga verzilveren weet ik nog altijd niet zeker.
Ik hoop volgende week een meerdaagse tocht in Nederland te fietsen om uit te zoeken hoe het er precies voor staat met mijn energie en focus.

Mijn plan zou zijn om een maand in Marokko rond te fietsen en vervolgens over te steken naar Spanje en Portugal en wie weet waarheen verder..
Eind September zou ik dan nog voor korte tijd terug naar Nederland willen komen om de heugelijke gebeurtenis van tante worden mee te maken!

Als de tocht deze zomer me dan goed is afgegaan en ik vertrouw weer op mijn lijf en hoofd zullen de tassen weer voor lange tijd gepakt worden voor een enkeltje naar ‘de andere kant van de wereld‘.

 

Dank aan iedereen die dit leest voor het meeleven met mij in deze toch wel moeilijke tijd náást de fiets.

*non-symbiotische liefdesrelatie: Een relatie waarin beide betrokkenen autonoom blijven, zonder gevoel van bezitten of ‘recht hebben op’. Zonder versmelting of de ander verantwoordelijk te maken voor jouw geluk en in volledige openheid naar elkaar.

(I.v.m. slecht functioneren van de ‘reactie’ optie onder de blog heb ik deze voorlopig verwijderd. Voel je welkom om te reageren via de email: heravanwillick@gmail.com)

Scroll naar boven