Ik hobbel op mijn fiets over een zandweg met wasbord reliëf en stuiter van voor naar achter van links naar rechts. Mijn tassen klapperen luid een niet te volgen ritme.
Hier is mijn fiets niet voor gemaakt! En ik ook niet…
Dat eerste is niet waar. Hier is mijn fiets wel voor gemaakt! Maar dat voelt ineens niet meer zo nu ik de ‘gear’ heb gezien van de fietsers die speciaal in Baja California zijn voor deze trails. Mountainbikes met extreem brede banden, vering, slechts hier en daar een klein tasje en een slaapzak en matje aan het stuur of onder het zadel gebonden. En ik? Ik stuiter voor mijn gevoel mijn polsen, rug en mijn laptop naar de knoppen op deze wasbord-weg-uit-de-hel! Ik kon het niet weerstaan om deze ‘milde’ trail op te gaan om een stuk van de MEX 1 (enige asfaltweg op Baja California) te omzeilen, maar begin al na de eerste kilometers ernstig te twijfelen aan deze keuze.
Ik ben werkelijk de enige idioot die op deze route zit met ruim 35 kilo aan bagage. En tel daar gerust nog 7 liter water en wat voedsel bij op. Mijn donsjas, warme broeken, dikke trui, wintersokken en 4 seizoenstent stuiteren gezellig mee. Dat krijg je als je niet invliegt voor dit ritje maar op de fiets vanuit Alaska hier aankomt.
Ik stop om wat lucht uit mijn banden te laten, misschien dat dat wat meer vering geeft en de hele bende een beetje spaart. Kdeng, kdeng… kdeng.. nu stuiter ik bij iedere grote kiezel tot op de velg. ‘Ideaal…’ denk ik sarcastisch. Ik overweeg om te keren en terug te fietsen naar Al, de 76 jarige motor-legende die mij vader- en vriendschappelijk in huis nam in Bahia de los Angeles, daar gezellig nog een dag door te brengen en dan terug de MEX 1 op te gaan. Al heeft dertig jaar een Harley Davidson zaak gehad in Canada, reed 17 keer de Baja 2000 (km) op een crossmotor en won verschillende keren. Nog nooit heb ik zo’n heldere schittering van levensvreugde in de ogen van een 70+er gezien als bij Al. Wanneer er een auto in mijn richting komt realiseer ik dat me er nog een andere optie is.
De Amerikanen minderen vaart om te checken of alles oké is met deze stuiterende fietser. Dit is mijn kans. ‘Kennen jullie Al?’ vraag ik, ‘Hij is een soort van legende, iedereen in Bahia de los Angeles kent hem.’ Maar zij niet, helaas, ze zijn hier ‘maar op vakantie’. Ik leg uit waar ik aan begonnen ben en waar ik tegenaan loop (fiets). Ik weet dat Al over drie dagen naar het zuiden rijdt en we hebben afgesproken elkaar op de weg nog te treffen. ‘Willen jullie wat van mijn zware spullen bij hem afgeven? Als je in het dorp naar hem vraagt vind je hem ongetwijfeld.’ Feit dat de heren met zijn drieën zijn (sociale controle) en er niet erg om staan te springen om mijn bagage aan te nemen geeft me het gevoel dat ik gerust mijn spullen aan hen kan toevertrouwen. Ze gaan akkoord en ik begin als een malle mijn tassen binnenstebuiten te keren om er de zwaarste spullen uit te filteren. Mijn toilettas, tent, dikke slaapzak, dagboek, laptop, klim- en loopschoenen, landkaarten van Alaska tot Mexico. Als ze de tas achterin de auto leggen zakt die wat lager op zijn assen. Als ik na een herschikking van mijn overige baggage verder fiets voel ik me een stuk lichter.
Drie dagen fiets ik over zand- en keienwegen door de ongerepte natuur van Baja. De auto die mijn spullen mee terug naar Bahia voert is ook direct de laatste auto die ik in deze dagen zal tegenkomen.
Ik ben blij als ik aan de horizon het eerste flauwe licht van de opkomende zon zie.
Het is heerlijk om weer in rust en ruigheid voort te trappen. De eerste avond rol ik mijn matje uit en leg een vuurtje aan. Terwijl de zon ondergaat koelt het verrassend af. Ik sprokkel nog maar wat extra hout, trek al mijn winterkleren aan (die ik gelukkig niet mee terug heb gegeven) en kruip in mijn lakenzak. De dauw begint neer te komen en ik voel mijn lakenzak en alle spullen nat worden. Ik val in slaap met mijn muts op en wordt twee uur later wakker met een koude rug en koude voeten. Ik besluit het vuur nog maar eens op te stoken en leg er een grote stronk op. Ik bof dat er wat grove stukken hout rondslingeren, vaak moet ik het doen met takjes. Ik slaap in etappes en iedere keer dat ik wakker word voer ik het kampvuur weer wat op. Ik ben blij als ik aan de horizon het eerste flauwe licht van de opkomende zon zie. Even later stroop ik één voor één de dikke lagen kleding van mijn lijf en rek me uit om mijn stramme lijf op te warmen in de heerlijk warme Mexicaanse zon.
Enkele uren later op de fiets druipt het zweet van mijn lijf en speur ik de horizon af naar een cactus groot genoeg om in zijn schaduw te kunnen zitten. Onvoorstelbaar dat het met zulke hete dagen ’s nachts zo fris kan zijn.
Maar ook de twee nachten die volgen herhaalt zich het proces van de eerste nacht.
Als ik drie dagen later de bus van Al stop en hij bevestigd mijn tas met spullen bij zich te hebben slaak ik een zucht van verlichting. Al geeft me een lift voor het volgende stuk MEX 1 dat saai en link is. Als we afscheid nemen in Santa Rosalia laad ik met plezier die 12 kilo extra weer op mijn fiets. Geen koude nachten meer!
De daarop volgende dagen fiets ik via de prachtige oost kust van Baja.
Op een privé strandje kook ik een pan kokkels die ik in de kalme branding uit het zand wroet. Biologisch en verser kan niet. Heerlijk!
Iedere dag luister ik naar één of twee afleveringen van ‘Inspired beginners’ (een Spaanse podcast), doe ik sit-ups en een yoga-achtig stretchroutine en als het er in zit doe ik een Spaanse les op mijn laptop. Ik ben ‘on fire’ wat discipline betreft. Dat krijg je als je weer alleen fietst en ineens tijd ‘over’ hebt. Het voelt goed om trouw een paar dagelijkse ’taken’ te doen. Zeker nadat het gehobbel op de wasbord-weg en de koude klamme nachten mijn nek in een soort constante kramp hebben doen belanden, voelt het stretchen in de zon eerder als een koestering dan een straf.
Het weer alleen fietsen is heerlijk. Ik geniet van de rust die ik vind. Wat een enorm verschil is het of er iemand of niemand buiten mijzelf is om mijn aandacht om te vestigen. Een wereld van verschil. Ik maak weer iedere beslissing zelf, zonder overleg. Aan de andere kant voelt alleen soms ineens alleener dan het voorheen deed. Vooral op de fijne momenten mis ik soms mijn fietsmaat Shaun om tegen te zeggen: ‘Isn’t that AWESOME!?!’. Precies wat mensen me vaak zeggen leuk te vinden aan samen reizen. Ik had daar nooit ‘last van’, maar nu betrap ik mezelf er dan toch ook op en begrijp ik wat ze bedoelen. Op de momenten dat ik afzie vind ik het wel best in mijn eentje. Ik kan het namelijk goed hebben dat sommige dingen soms gewoon ‘klote’ zijn en dat ik er even gewoon helemaal geen zin in heb. Niets is altijd alleen maar leuk en dat is oké! Ik kan me enorm ergeren aan onstuitbaar en onredelijk optimisme, al moet ik bekennen dat Shaun zich daar niet overvloedig vaak schuldig aan maakte. Toch is het fijn om af en toe ongestoord te mogen balen.
Alleen fietsen zijn pro’s en con’s, maar ik geniet er nu vooral van weer even de tijd en mijn gedachten helemaal mezelf te hebben.
Op dit moment ben ik in Loreto, 350km van ‘Baja eindpunt’ La Paz. Morgen sta ik met mijn fiets langs de weg met mijn duim omhoog. Of het moet zijn dat vandaag een tourist vind die me mee wil nemen zuidwaarts. Gisteren reed ik mijn laatste fietsdag voor de komende drie weken. Zo lang ben ik sinds mijn vertrek 9 maanden geleden nog niet van de fiets geweest!
Wat ik in die tijd wel ga doen lees je in de volgende blog.
Ik zal toch ergens over moeten schrijven als ik niet op de fiets zit…
HASTA LUEGO!
