Die laatste kilometers… en dan..?

(Frankrijk) Villegusien-le-Lac, Luzy-sur-Marne, Chamouilley, Reims, (België) Macquenoise, Thuillies, Brussel, Gierle, (Nederland) Tilburg!
totaal 16.425km

Van Frankrijk naar België, naar Nederland…
Terwijl het landschap steeds vlakker werd begonnen mijn gemoed en gedachten steeds meer te schommelen en hobbelen.
Ik verliet Besancon in de regen, met eerst 3 dagen ‘bestemming onbekend’ voor de boeg, en als enige richting mijn aankomst in Reims zo’n 350km noorderlijker. Vanaf de tweede dag fietste ik langs een kanaaltje en een riviertje op, dat mij uiteindelijk bijna helemaal tot Reims zou brengen. Het leuke was dat daar ongeveer iedere kilometer een sluisje met een ‘sluishuisje’ waar ooit de sluiswachter had gewoond. De meesten daarvan waren nu bewoond door gezinnetjes die dus allemaal de buren een kilometer verderop hadden wonen.

Toen ik er de derde dag al ruim 110km op had zitten en Saint Dizier als doel van die dag begon te stellen, zag ik bij een sluis (zonder sluishuis), langs het fietspad, twee paarden staan. De paarden waren net zo bepakt als mijn fiets, met voortassen en achtertassen…alleen de stuurtas mistte. Ik remde af om dit plaatje beter te bekijken en vanachter de paarden kwam een stel tevoorschijn. ‘Of ik een pelgrim was’, nou, niet echt.. Zij wel, bleek. Dit Engelse stel was een maand geleden te paard thuis vertrokken (met de veerpont overgestoken) om in 5 maanden tijd de pelgrimstocht naar Rome te maken. Een grote en kleine hond maakten het gezelschap compleet. Zowel de honden als paarden hadden het wel gehad voor die dag en daarom overwogen ze hun kampement daar ter plekke op te slaan. Na een leuke kennismaking besloot ik me bij hen te voegen en ook daar te kamperen, je komt te slotte niet iedere dag reizigers te paard tegen. Voor de paarden werd met stokken en touw een weitje afgezet waar ze die nacht vrij konden lopen en grazen. De honden kropen warm bij hun baasjes in de tent. We praatten nog wat en wisselden de voor- en nadelen van onze vormen van reizen uit. Het was hun eerste reis ter paard. Fantastisch om dit stel (wiens kinderen van mijn leeftijd zijn en die beiden hun baan op hebben gezegd om op avontuur te gaan omdat ‘life to short is’) te ontmoeten en een nacht met ze te kamperen.

Ik bereikte Reims vrij vroeg de volgende dag, bezocht de beroemde kathedraal en relaxte in het park, al kijkend naar bmx-ers en skaters in de ‘ramp’.

De volgende dag heb ik wel 10 keer mijn jas én regenbroek aan en uit gedaan. Er viel geregeld een stevige bui van enkele minuten op me, waarna direct de zon weer doorbrak en veel te warm was in die lange kleren.
Ik bleef maar trappen, moeiteloos, en fietste zo, eigenlijk ongepland, zomaar België in. Toen er na zo’n 118km ineens WEER een bui inzette had ik het er ineens mee gehad. Even van de weg zag ik een boerderij en ik fietste er direct heen om aan de boer te vragen daar mijn tent op te mogen zetten. Hij verstond geen Engels, maar zijn vrouw bleek zowel Nederlands, Engels, Duits als Frans te spreken. Ik mocht ook gerust in de garage slapen. Waarom niet? Dan hoefde ik ’s ochtends in ieder geval geen drijfnatte tent in te pakken.
Na een heerlijke omelet en een gênant optreden van Trijntje bij de halve finale van het songfestival kroop ik mijn warme slaapzakje in voor een goede nacht slaap, in gezelschap van de hond, in de garage.

Twee dagen later bereikte ik Brussel en zat mijn allerlaatste fietsdag alléén erop. Na een logeerpartijtje bij een oude bekende fietste ik de volgende ochtend door naar Kortenberg, waar mijn moeder, voor de kerk, met haar fiets op mij stond te wachten. Tegelijkertijd een héél bijzonder én doodnormaal weerzien. Samen zijn we die dag al kletsend naar Gierle gefietst waar we bij twee enthousiaste fietsers logeerden en mama zo kennismaakte met het principe van ‘WarmShowers’.
De volgende dag was het dan echt zo ver…
de aller-allerlaatste fietsdag van deze reis, naar Tilburg.
Omdat ik de afstand Gierle-Tilburg te kort vond, besloten we er nog een lus van zo’n 20km aan te rijden. Fietsend over de vlakke Vlaamse en Nederlandse fietspaden, kon ik me amper nog voorstellen dat ik tijdens diezelfde reis, op diezelfde fiets, ook door Thailand, China, Kazachstan en al die andere landen had gefietst. Júíst door door Europa terug naar huis te fietsen en alvast te wennen aan het westen, werd de herinnering aan die verre landen ongrijpbaar.

Hoe dichter we bij Tilburg kwamen des te meer gingen de zenuwen door mijn lijf dansen. Ze namen langzaamaan, gelukkig, de plek in van dat dubbele gevoel, dat verdriet om het beëindigen van deze reis. Toen we de hoek omsloegen het wandelbos in gierden ze door mijn lijf. Nog een hoek om en daar zag ik ‘de ontvangst’ staan. Onder applaus fietste ik de laatste meters en met grote glimlachen en gejuich werd ik onthaald door familie, vrienden en bekenden. Wat een ervaring!
Ze hadden hun uiterste best gedaan wat de picknick betreft en twee bankjes gedekt en vol gezet met allerlei (zelfgebakken) lekkers! Ik heb met iedereen even kunnen kletsen, knuffelen en van alles gesnoept.
Na afloop zijn we nog met een klein clubje richting huis gegaan om na te kletsen en (nog meer) te eten.

Wat een super middag. Wat ben ik blij dat ik besloten had mensen uit te nodigen en wat hebben zij dat mooi vorm gegeven en mij ontzettend warm en enthousiast onthaald.

’s Avonds heb ik nog een klein rondje, met volle bepakking, door de buurt gefietst, wetende dat ik Wilson de volgende dag zou ‘afzadelen’ om hem voorlopig niet meer op te tuigen. Daarna zat ik moe en wat ontredderd op de bank, niet wetende ‘wat nu’.

De ‘week vrij’ die daarop volgde vulde zich dag voor dag al weer gauw met afspraken en ondernemingen. Vrienden bezoeken, een casting voor een ‘survivalprogramma’, de jonge Amerikanen zien die ik eerder in Macedonië ontmoette en door Nederland fietsten, de stofzuiger halen door mijn (zeer) tijdelijke appartement en een fietstocht van Utrecht naar Tilburg.

Veel mensen vragen me hoe ik me nu voel en of ik al weer gewend ben.
Het wennen gaat ontzettend vlug. Veel te vlug. Ik voel nog wel dat ik net thuis ben gekomen, maar ik voel niet meer echt waarvan. Iets dat ik juist zo graag nog zou voelen. Pas als ik aan het vertellen ga en zelf ook foto’s en filmpjes terugzie komt het besef weer van wat ik beleefd heb.

Ik voel me soms schuldig als het als de belangrijkste zaak voelt om gauw werk te vinden, en daarmee ‘zin’ te geven aan mijn verblijf in Nederland. Sparen voor een volgende reis. Soms schiet ik even in een sombere bui en dan voelt ‘geld verdienen’ als de enige reden om even niet op reis te zijn.
Maar als ik het druk heb en met vrienden afspreek voel ik ook hoe ik daar weer van geniet, het bijkletsen, lachen, muziek maken of luisteren, een knuffel geven, elkaar begrijpen, en dat dat dus ook zeker een ‘lange pauze’ waard is!
Toen ik drie dagen terug voor het eerst weer bij een theatervoorstelling in de zaal zat, voelde ik ineens weer de waarde van kunst. Iets wat ik al heel lang niet meer gevoeld had. Ik was het gaan beschouwen als een ‘luxe’, iets dat je doet als het met de basisbehoeften wel (meer dan) goed zit. Iets dat je je kunt ‘permitteren’. Maar ineens zag ik, en voelde ik, hoeveel energie en voldoening de spelers, het publiek en ook ikzelf, uit deze voorstelling haalden. Fijn om te merken dat deze stimulatie, waar ik op reis natuurlijk geen gebrek aan heb, ook uit een heel andere hoek kan komen.

Tóch blijft het zoeken naar ‘zingeving’ nu. Invulling is geen probleem, maar het moet me ook voeden, anders zit ik zo weer op de fiets óf hang ik lusteloos met mijn laptop op de bank.
Ik voel me meer dan ooit ‘ongekwalificeerd’. Ik heb zoveel gezien in de wereld. Zoveel moois, maar ook zoveel behoeften. En ik weet dat er nog een heel werelddeel (Afrika) is waar de behoeften nog vele malen groter zijn dan ik tot nu toe gezien heb. En heb ik geleerd? Liedjes zingen.. Ik ben geen dokter, geen psycholoog, geen reddingswerker, geen ingenieur. Het voelt alsof ik niets wezenlijks te bieden heb. Niet in het buitenland, maar ook niet in Nederland. Waardoor ik ook hier weer uitkom bij wat simpele baantjes i.p.v. dat ik ergens een verschil kan maken.

Zo hebben jullie een kleine inkijk gekregen in wat er zoal in mij omgaat nu ik terug op eigen bodem ben.
Het ‘went’ dus wel snel en er is nog plek voor me in het oude schuitje, maar ik ben gegroeid, misschien wat veranderd (wijzer geworden?) en mijn ogen zijn weer een flink stuk verder geopend, dus dat oude schuitje zit me niet zo lekker meer.

‘Wat nu dan?’ hoor ik jullie denken.
Dat weet ik ook niet.. Daar hoop ik gaandeweg achter te komen.
Als ik dan niet iets ‘wezenlijk’ kan doen, als hulpverlener, dan zou ik toch op zijn minst willen inspireren en activeren. Om eenieder, op zijn eigen manier, het uiterste uit zijn leven te laten halen.

Ik heb dat in het afgelopen jaar gedaan, en ik zou mijn ziel verkopen als ik dat nu niet (al is het dan tijdelijk in een andere vorm) zou proberen voort te zetten.

Ik heb het leven geproefd in zijn puurste vorm…
en dat smaakt naar meer!