5 voor thuis…
5 voor 12, oftewel ‘bijna zo ver’.
5 dagen voor ik Tilburg weer binnen fiets…
413 dagen na mijn vertrek, op de fiets, richting het oosten…
kom ik op zaterdag 23 mei terug in Tilburg.
Het is een reis geworden die mijn mooiste, kleurrijkste en spannendste dromen heeft overtroffen.
Ik ben ontzettend dankbaar dat ik een ‘achterban’ heb van vrienden, familie, bekenden en onbekenden die mij met ‘likes’, reacties en berichtjes hebben aangemoedigd en gesteund (of mij in stilte hebben gevolgd)!
Daarom vind ik het leuk om deze reis ook samen af te sluiten, en wel op
23 mei om 15:00 in het Wandelbos op het ‘grote veld’ (tegenover de speeltuin).
IEDEREEN, bekend en onbekend, die het leuk vindt om mij ’te ontvangen’ is welkom!
Neem een kleedje en evt. wat te eten of drinken mee (sharing is caring) en begin alvast (als ik tegenwind heb ben ik ietsje later :P).
Wie weet, TOT DAN!
Op een dag, als je geluk hebt,
zul je terugkomen van een daverende tocht
slangenschubben, vogelveren volgend
en de geur van aarde en maan.
Ogen zullen je afspeuren op tekens
van beschadiging of verandering
en ook jij, zal je afvragen
of jouw huid sporen vertoond
van vacht, of bladeren
of lijsters een nest hebben gebouwd
van jouw haar, of Andromeda
in jouw ogen brandt.
Wees niet verbaasd door priemende vragen
van hen die amper hun eigen levens
bewonen, die amper hun eigen mogelijkheden
proeven, die amper dromen.
Als jouw handen leeg zijn, zonder schatten,
als je tenen niet tot klauwen zijn gegroeid,
als jouw gehoorzame stem niet tot een
wilde schreeuw, een huil, is geworden
zul je ze geruststellen. We hebben je gewaarschuwd,
zullen ze misschien verklaren, er is niets anders,
geen zin, geen betekenis, geen mysterie,
enkel dit panische wachten op de dood.
En toch beven ze, in stilte,
bang dat je bent teruggekeerd zonder
zoet elixer voor onuitspreekbare dorst,
zonder een vloeiende dans of een heilige taal
om hen te leren, zonder een kompas
dat de weg voert naar een vergeten grens die
niemand oversteekt zonder te huilen
om de verschrikkelijke schoonheid van de sterrenstelsels
en graniet en bot. Ze beven,
hopende dat jouw lippen een geheim verhullen,
dat het lied dat jouw lichaam nu zingt,
hen zal vrijkopen, onderwijl vrezen ze,
dat jouw geheim, gevaarlijk is, verbrijzelend,
en zodra het vliegt van jouw verwonderde
mond, zij – als jij – uiteen moeten vallen
alvorens zinderende vleugels zich ontvouwen.
Geneen Marie Haugen
vrij vertaald uit het engels door: Hera van Willick